Yanına oturup bağdaş kurdum. ilk kez ona bu kadar yaklasmistim. Hayalet olabilirdim ama sevgilisi olan bi erkekten faydalanacak değildim. "Yine mi sen?" Kendi kendine mi konuşuyordu? "Artık konuşmuyor musun?"deyip yandan bir gülümseme yolladı. Bana değil hala yere bakıyordu. Etrafıma bakinip yakın arkadaşlarından birini aradım. Ancak konuşacak kimse yoktu. Sadece fiziksel o ve maddesel olarak ben vardım. " Pekâlâ, konuşma. Benim de işime gelir." Elleri ile yerden destek alıp kalmıştı. Yüzünü dikkatle inceliyordum. Üzerindeki tozları çırptıktan sonra sağ elini benden tarafa doğru uzatti. Hadi canım! Beni görebiliyor mu?!

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne