'Burn With You' to DRUGA część mojego opowiadania o Harrym! Pierwszą część (Turn To Stone) znajdziecie na moim profilu! "Dzieli nas dosłownie metr a w jego oczach widzę wszystko, każdą pojedynczą emocję. Nie rozumiem dlaczego zamiast go ominąć i iść przed siebie po prostu stoję i patrzę w jego oczy. Nie rozumiem dlaczego nie mogę pohamować uśmiechu, który pojawia się na mojej twarzy. Nie rozumiem tego dziwnego ukłucia w brzuchu kiedy on niepewnie odwzajemnia mój uśmiech. Nie rozumiem co się właśnie dzieje ani dlaczego czuję to co czuję. A czuję wszystko. Patrzę na niego i wiem, że jest tak samo zaskoczony i zdezorientowany jak ja. Nie mogę zrozumieć dlaczego jego spojrzenie i jego uśmiech wywołują we mnie tak wiele emocji. Nie rozumiem dlaczego w ogóle się uśmiecham. Żadne z nas nie wie co zrobić, żadne z nas się tego nie spodziewało. Mieliśmy się już nigdy nie zobaczyć... Dopilnowałam tego tak samo jak on. Oboje nie chcieliśmy się już nigdy w życiu spotkać jednak zamiast tego stoimy na środku Nowego Jorku, patrzymy na siebie a ja wiem, że to nie jest sen. To rzeczywistość. Stoję, patrzę na niego i czuję się zagubiona jak jeszcze nigdy w życiu. A wszystko przez jedno spojrzenie w te zielone oczy, wszystko przez jeden uśmiech tego pięknego chłopaka z motylem na brzuchu..." Okładkę wykonała @cvpcakestyles! Dziękuję!

"Kołysałam się w przód i w tył, głowę miałam spuszczoną. Było mi zimno, wybiegłam z pokoju ubrana jedynie w cienką piżamę, bez skarpetek, kapci, szlafroka... czegokolwiek. Byłam zdenerwowana, cała się trzęsłam i mimo, że próbowałam pohamować łzy one ciągle spływały po mojej twarzy mocząc mi piżamę. Tak bardzo bolało mnie to, że on tam jest z jakąś kobietą... A mnie miał w dupie do tego stopnia, że nie martwił się czy usłyszę jak się pieprzy czy nie. Minuty wydawały mi się być wiecznością... Nawet nie wiedziałam ile już tak siedziałam, nie wzięłam telefonu, nie umiałam przestać słyszeć tych dźwięków... Miałam wrażenie, że wpadłam w jakiś amok. Siedziałam, kołysałam się i bezustannie płakałam. Cała dygotałam, żadne bodźce z zewnątrz do mnie nie dochodziły, nie zorientowałam się nawet, że Styles wszedł do salonu i gapi się na mnie. Ocknęłam się dopiero gdy wyłączył telewizor. Wtedy jak za pomocą magicznego pstryczka poderwałam się na równe nogi, szybko się rozejrzałam i nie dojrzałam nikogo oprócz jego..."