"Kendimi, aklıma gelebilecek en kötü olasılığa bile hazırlamıştım. Oysa ki geri döndüğünde; bana kötü hiçbir şey yaşatmadı." _ Her şey, Hera'nın eski müzisyen sevgilisi Malcolm'a yazdığı;onları anlatan bir kitapla başladı. Hera kitabından yüzlerce sattı, dünyada popüler bir yazar oldu.Fakat Hera'nın unuttuğu bir şey vardı. Malcolm: Hiç kitap okumayan çılgın adam; eski sevgilisinin yazdığı bu kitabın farkına varacak, onun düşüncelerini bu kitapla daha iyi anlayacak ve Hera'ya öncesinden daha kuvvetli adımlar atacaktı.

Küçüklüğünden beri annesinin ağzından,'gizemli' babasını dinleyen Lidya,yaşı ilerledikçe her şeyin farkına varmış ve bu gizemli babanın izini sürdürmek için gizlice Amerika'ya uçmuştur. Amerika'da zorluklarla mücadele eder,maceradan maceraya koşar ve bir süre sokakta yaşamak zorunda bile kalır.Bu yolculukta,Matthew ile tanışır ve aslında her yerde onunla karşılaştığını fark eder. Matthew bu yolculukta ona rehberlik eder ve Lidya'nın gizemli babasını aramaya koyulurlar.

''Özür dilerim,ben...gerçekten özür dilerim.'' diye zorlukla mırıldandı kanlı bedenimi acı çekercesine süzerken. Yanıma doğru bir adım atıyordu ki korkuyla irkildim ve bir refleks ile inledim. ''B-bana,'' kurumuş dudaklarımla zorlukla konuştum. ''-bana zarar verme,l-lütfen.'' Başını şaşırmışçasına salladı ve yutkundu. ''Hayır.Sana zarar vermeyeceğim,Rosa.'' Gözlerim kapanmak üzereydi,tavandaki zincire bağlı olan bileklerimden bir kan koluma ilerliyordu.Çıplak bedenimi ondan saklayacak,hatta bunu düşünecek durumda değildim.O ise bana zorlukla bakıyor gibiydi.Bir adım attı,ben ise geriye doğru sedelemeye çalıştım.Zincirlerin çarpışma sesi etrafı doldurdu. ''Şşt...'' Fısıldadı ve koluyla zincire uzandı.Özen ile zinciri inceledi ve yavaşça elini tekrardan çekti. ''Seni ne kadardır burada tutuyorlar?'' Omuzumu silkmek istedim,yinede bu bana acı verirdi.Cevap vermedim ve gözlerimi yorgunlukla yumdum.Çok uzun bir süredir burdaydım. Uzun parmaklarını yanağıma götürdü.Fakat kendimi çektim ve telaş içinde inledim.Zincirler her hareketimde bileklerimi kesiyordu. Zincire doğru kafasını yukarı doğru kaldırdı ve yüzünü ekşitti. ''Babam bu sefer ileriye gitti.Eğer burada olsaydım...yemin ederim,'' Kafasını sinirle salladı ve dişlerinin arasından soludu. ''Sana yemin ederim buna izin vermezdim.'' Cevap verme gereği duymadım.Acınılacak bir haldeydim. Gözlerini bedenime kaydırmamaya özen gösteriyordu.Çöktüğü yerden ayağa kalktı.Botları desenli zeminde ses çıkarıyordu ki,başımı yorgunlukla kaldırıp mırıldandım. ''Çıkar,'' Yutkundum,uzun bedeni öylece kaldı. ''-çıkar beni buradan.''

Okulun popüler kızı Anastasia.. Erkeklerin ilgisini her zaman çekmeyi başarmış, ilgi odağı olmayı her zaman sevmişti. Birisi hariç.. Peki Anastasia onu elde edebilecek miydi?

❝Ve kaçacağım, yeşilin yanına.❞

"Sanırım bu saçmalığa alışıyorum bayım." Karanlık sayılabilecek odada iç çektim. Büyükannemin kırılmaması için başladığım bu deli saçmalığına alışabilirdim. Belki. "Bugün ne anlatacaksın?" "Hep yalnız şarkı söylemekten bıktım. Aslında sevgilimle söylemek isterdim." Karşımdaki görmediğim ve tanımadığım rahip neden anlattıklarımla ilgileniyordu bilmiyordum. Genelde insanları dinlemiş gibi yaparlardı. Ama bu adam beni gerçek anlamda dinliyordu. "Yalnız şarkı söylemeyeceksin." Nereden biliyorsun gibi bir soru sormak gayet mantıklıcaydı ama şu an bulunduğum durum zaten saçma olduğundan soru sormadan buradan gitmeye karar verdim. "Artık gitmeliyim." Sözlerimi bitirip ayağa kalktım. "Her Pazar burada olacak mısın?" Doğruluğundan pek emin olamadığım bir şekilde önemli bir iki sırrımı bilen rahibin sorusunu cevapladım. "Her Pazar." *** Küçük yaşta babasını kaybetmesinin hemen ardından annesinin onu bırakmasıyla, büyükannesinin yanında yaşamaya başlamıştı Valerie. Bizim yaşadığı şeylere rağmen sert ve güçlü kalan kızımız. Güçlü olma konusunda hassastı. Büyükannesinin aşırı isteği üzerine onu kıramayıp kiliseye gittiği günün çıkışında, güçlü olduğuyla ilgili tüm o kafasındaki kalıplaşmış düşünceler sarsılmıştı. Çünkü ilk kez kendinden daha güçlü biriyle karşılaşmıştı. Kendinden daha güçlü olduğuna kendini zorlukla inandırdığı -çünkü sert değil bebek gibi görünüyordu- bu çocuğun en çok gülümsemesini kıskanıyordu. Ve ona yürüyen gülümseme diyordu. Bay yürüyen gülümseme, ya da tam adıyla George Shelley.

-'''Her taraf zifiri karanlıktı...Belki şu parlayan beyaz nokta hariç...Gözlerimi kıstım,bu başımı döndürmüştü.Rüzgar yanağımı okşuyor,hafif bir serinlikle gidip,sonra bunu tekrarlıyordu.Nereye gideceğimi bilmiyordum,kapana kısılmıştım.Evet,belki beni takip eden biri olmayabilirdi.Sadece egom,beni buralara kadar takip etmişti.Ona karşı gelemezdim..'' Tıpkı yokluğa,iki kibrit çöpüne,büyük malikaneye,evime uzanan uzun kasvetli yola ve yeşil zümrüt rengi gözlere gelemediğim gibi... Zombigillerden©