❗️Yetişkin okurlar içindir. Korku ve yetişkin ögeler içermektedir.❗️ Yıllar önce; evrenler karıştı, yaşamlar birbirine savaş açtı. Beyaz ve siyah artık dengede değilken kanla bir antlaşma imzalandı, bir kehanet doğdu. Işık karanlığa bulanıp dengeyi kuracak, iki güçlü tarafın son asil kanlarının yaptığı evlilik yüzyıllık düşmanlığı ve savaşları bitirecekti. Meyra kendi sıradan dünyasında yaşayan bir sanat tarihi öğrencisiydi ve dünyada genelinde baş gösteren doğal felaketlere sebep olduğunu tahmin bile edemezdi. Çocukluğundan beri başına gelen garip olayların sebebi olan korkunç takipçi gölgenin kendisini istediğini de. Yok olmanın eşiğinde olan dünyasını ve insanlığı kurtarabilmesinin tek çözümü ona kendine ait olduğunu söyleyen o korkutucu adamla gitmekti. Yıllar önce kanla mühürlenmiş, ona deli saçması gibi gelen güçlü bir antlaşma yüzünden evlenmek zorunda olduklarını söyleyen bu adam yıllardır onu izleyen o gölgenin ta kendisiydi. Şimdi gelinin almaya gelmişti. 10.01.2021 tarihinde klavye ile buluşan ama ondan çok daha öncesinde zihnimde yaşayan bir kurgu. Wattpad yayınlanma tarihi 26.08.2021. Yeniden yayınlanma tarihi 29.06.2023.

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr

Gerçeklere kör, sağır ve dilsizsen! İncitmeden seven, nahif adama tahammülün yoksa! Empati kurma yeteneğin sıfırsa! Rica ediyorum kurguya hiç başlama!!! 💧💧 Oysa adaletsizliğin kol gezdiği dünyaya kadın olarak gelmek suç değildi. Asıl suç kadının yaşam alanını kısıtlı tutan bireylerin eylemleriydi. Bedene acımasızca inen her darbe, elbet zaman geçtikçe silinirdi. Peki ruh'a sadistçe vurulan darbelere zaman çare olabilir mi? Gözlerini açtığı andan itibaren ailesinin çizdiği sınırlara tutsak olurken , esaretine son vermek bir hayli zor olacaktı. Sevgi nedir? Bilmeyen! Ailesi tarafından kabul görmeyen! Yaşıtları gibi hayat dolu olmak varken kaderine alın yazısının kara'sını temsili gözlerinden yaş dökmek düştü... O'nunla karşılaşana kadar! Aşka tutsak olacağından bir haber adam ise virane yaşamdan şaheser yaratmaya kararlıydı. 💧💧 Parmak uçları Nilay'ın beli ve kalçaları arasında gezinen Hakan, kalçalarını hafif ritimlerle öne kıvırdı. Ateş gibi mabedi sert kalın erkekliğini sıkıştırırken hırlar gibi nefesini verdi. "Ait olduğu yeri öyle benimsedi ki." Dizlerini büktü avuç içleri kusursuz vücudun kıvrımlarında gezindi. "İçinden çıkmaya hiç niyeti yok." Nefes alış verişleri hızlandı, kalçalarının tutturduğu hafif ritimler sertleşti. Boğazını tırmalayan erkeksi boğuk iniltisini özgür bıraktı. Nilay'ın içini kaplayan doluluk bedenin de gezinen kışkırtıcı dokunuşlarla kadınsı hormonları uçuşa geçti. Damarlarında dolaşan kan arzuyla kasıklarına hücum etti. Başını geriye yatırdı aldığı hazla ciğerlerine çektiği nefesi fısıltı gibi sesiyle bıraktı. "Hakan." Loş ışığın aydınlattığı mekânı iki bedenden, yükselen kıvılcım ateşe verdi.. Kapak: İnstagram/ zanedus_design_

©Tüm Hakları Saklıdır® Basılmamış kumdan yaratılmış bir kadın, Basılmamış kumlara layık olduğunu düşünen bir adam... "Azra..." Adım dilinden dökülürken, yutkundum. Barut'un adem elması hareket ederken işaret parmağı yanağımı kitap yaprağı gibi kıvırırken, yüzümde ki sıcaklık kendini yer yer heyecana bıraktı. Bir adamla bu kadar yakın olmak... Cezbedici sesinin her karesinde adımın harfleri havanın buğusuna, şehrin flusuna karışmış gözleri yerini tutkuya bırakmışcasına gözlerime bulanmıştı. "Efendim" "Bakire Azra..." "Bana öyle söylemeyi kes! Bakireliğim seni ilgilendirmez" dediğimde kalbimin atışını kulaklarımda duyuyordum. "Bütün bedenin basılmamış kum değil mi?" "Barut çekil şuradan. Gitmek istiyorum, çekil!" "Şşt sessiz ol benim küçük bakirem" "Çekil Barut" dedim yeniden. Bakire kelimesini üstüme yaftalamıştı, sanki haddine düşmüş gibi... "Basılmamış kumlarına ayak basmaya geldim" Barut savaşını kaybederken, kızıl korlar ateş püskürdü. Barut, ateşe gömüldü, masumluğa aldandı. Küfür ve argo kelimeler içermektedir!

Sükse; yasak aşkın meyvesi... Parayla açığını kapatmaya çalışan bir baba. Babasına inat hayat yaşamaya çalışan bir annenin evladı. Londra'ya sürgün edilmişken onu İstanbul'a döndüren sebebin yine bir yasak meyve olduğunu kim bilirdi ki? Yüreğinin sesini dinlemesine sebep, kendisi gibi istenmeyen bir çocuğa şakacıktan annelik mi yapmaktı sahiden? Doruk; sevdiği kadından çocuğunu beklerken yüzük seçmekte zorlanıyordu. Şimdi ise kucağında zırıldayarak öten bir kız çocuğu... Yüzüğe sahibelik yapacak kadın ise koşarak geri kaçmıştı. Bir anlık heyecan ve hatanın bedelini bir bebek mi ödeyecekti? Onun ise bir kariyeri, bir kalbi, bir hayatı vardı... ÜÇ KİTABIN KURGUSUNUN BİRBİRİ İLE İLGİSİ YOKTUR. KARAKTER VE KURGULAR FARKLIDIR.

Onu gördüğünde bir güz mevsimiydi. Bakışlarıyla yüreğini yakan,sözleriyle binbir türlü hayal kurduran. Kadın kardelendi, Adam ise hercai. Kadın kışın soğuğuna aldırış etmeden açmayı yeğledi, Adam ise araftaydı. Kadın sevginin simgesiydi, Adam ise terk etmenin. Kadın yaralandı, Adam ise yaralayan oldu. 🕊🕊🕊 [Dipnot:] Sevgili okuyucum Eğer kitabımın tanıtımını okuyorsan demek ki karşına çıkmasının bir nedeni var. Belki sen de kendinden bir şeyler bulacaksın bu hikayede ya da bulmayacaksın, belki seveceksin hikayemi , belki de sevmeyeceksin bilemiyorum fakat karşına çıktıysa bir göz atman gerekiyormuş demek🖤 🥀Sevgili okuyucular bu kitap bir aşk acısının,bir pişmanlığın ve geri dönülmeyen yol ayrımların hikayesidir.

05.10.18 Wattys Ödülleri 2018 Kazananı - Modernistler Kategorisi *** Bir varmış bir yokmuş diye başlamadı bu hikâye. Onlar hep vardılar ve oyuna yeni kurallar koydular. Tozpembe rüyalar görmediler, kâbuslarında canavarlarla savaştılar. Çiçekler açmadı avuçlarında, gözyaşı yerine kan akıttılar. Piyon oldukları oyunda Vezir'e ve Şah'a meydan okudular. Bir varmış bir yokmuş, av olanlar avcı olmuş. ⁂ Nihayetinde adam kıvılcım, kadın ormandı. Mızrap, bir kıvılcım gibi yaktı; Eyşan, yemyeşil bir orman gibi tutuşup yandı. ⁂ Matthew Perryman Jones - Living in the Shadows ⁂ Uçurum üç kitaplık bir seridir ve serinin tüm kitapları bu başlık altında yayımlanmaktadır.

Yayınlama Tarihi:6 Temmuz 2014 [Tamamlandı, düzenlemede.] •Bu ad ile yayınlanan ilk hikayedir. Taklitleri değil, aslını okuyun.• ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ Dizlerini karnına çekmiş, boş gözlerle evine girip çıkanları izleyen küçük bir kız çocuğu. Ağlamaktan korkan, kafasından çıkmayan o sesin tutsağı altındaki, zavallı kız çocuğu. Ölümü kabullenen; ama dile getirmekten korkan bir kız çocuğu. İçindeki o yarayla büyüyüp, içi kan ağlayan; ama kardeşi için her şeyi yapan bir genç kız. Defalarca yaralanan. Defalarca dövüşen. Defalarca korkulan. Ama içten içe kendisinden korkan bir genç kız. Kaderin oynadığı küçük oyunda, büyük roller üstlenen bir kız. İpleri eline almak için savaşan; ama her hatasında üst üste binen yıkıntıların ardında kalan bir kız. O kızın adı Derin. Ve bu, onun kendi adında kayboluşunun hikayesi. ❝Benim adım Derin. Ve ben, kendi adımda kayboluyorum.❞ •◘•◘•◘•◘•◘• [Hikayenin başı, Imagine Dragons'un Radioactive klibinden esinlenilmiştir.] Tüm hakları saklıdır.

"Sen," dedi mimiklerini sabit tuttuğu çehresiyle. "Bana yürümüyorsun," dediğinde başımla onayladım. Hevesli bir baş onayı olmuştu bu, çünkü artık beni anlar gibi bir hali vardı. "Bana koşmuyorsun da," dediğinde gülümseyerek salladım kafamı bu sefer. Allah'ım sonunda ona takıntılı olduğum düşüncesinden sıyrılmıştı! "O zaman," dedi dudaklarını kıvırarak. "Sen bana depar atıyorsun." "Ha," sesi çıktı ağzımdan kabaca. Ağzımın yere düşeceğini hissediyordum şaşkınlıktan. Gözlerimi kırpıştırdım kıvrak dudaklarına karşın. "Bak," Sakin kalmaya çalışıyordum ama en etkili yol onun teniydi o yüzden nereden geldiğini bilmediğim bir cesaretle dizinden sarkıttığı elini tuttum. Sinirin hücrelerimden koşar adım kaçışlarını hissederken memnun kalmıştım. "İstediğini düşün ama yanında kalmama izin ver." •Başlangıç tarihi: 13.10.2018 Bir adamla tanıştım. Bana dokunduğu zaman tüm acımı alıyor.

"Bakmayın siz benim kuru bir yaprak gibi sallandığıma.. Köküm sağlamdır sarsılsam da kopmam dalımdan.. Öyle kolay değil rüzgarın önüne kapılıp gitmem.. Son ana kadar 'vazgeçmem' yaşamaktan.. Ne fırtınalar koptu benim hayat dallarımda.. Hiç birinde vazgeçmedim umutlarımdan içimde kıyametler kopsa da.. Ben baharıyım yarınlarımın,çiçek açarım her kışın ardından" (Nazım Hikmet) Her okuduğumda kendimi buluyordum bu mısralarda.Ne kadar kırılsamda, kuru bir yaprak gibi rüzgarın oyuncağı olup bilinmez sonlara doğru savrulsamda şairin dediği gibi hiçbir zaman vazgeçmemiştim yaşamaktan.. İçimdeki virane olmuş harabelerime kimseyi misafir etmemiştim yıllardır ne kadar çok yıkıldığımı kimseler görmesin,kimseler acımasın diye.Çünkü bu hayatta beni ben yapan şey kazandığım savaşlar değil kaybettiğim,acımasızca kaybetmeye zorlandığım savaşlardı. Ben Cansu.. Sevdiği adam tarafından nedensiz bir şekilde terkedilen ve hiç bir şey olmamış gibi hayatına devam eden kadın.Ta ki bedenen kusurlu,ruhen kusursuz biriyle tanışıncaya kadar..