Genç kadın uyumak üzereydi ki, aşağı kattan gelen seslerle irkildi. Yattığı yerden hızla doğruldu ve duyduğu sese kulak kabarttı. Aşağıdaki sesler gelmeye devam ediyordu, içini bir korku kaplamıştı. Yavaş ve temkinli adımlarla odadan çıkıp, aşağı kata doğru yürümeye başladı. Merdivenleri bitirdiğinde salonunda boğuşan iki kişi olduğunu görüp, panikle çığlık attı. İçerisi karanlık olduğundan dolayı yüzlerini tam seçemese de ona doğru dönen kafaları görebiliyordu. Birisi kadına doğru yönelmeye başlayınca genç kadın telaşla merdivenleri çıkmaya başladı. Korkudan arkasına bakmasada gelen ayak seslerini duyabiliyordu. Merdiven bitiminde tökezleyip yere düştü. O sırada ona çok yakın olan adamı görmüş oldu. Kendini hızla toparlayıp, odasına doğru koştu ve kapıyı üzerine kilitledi. Sırtını kapıya dayadı çaresizce. Delice korkuyordu ve kalbi göğüs kafesini deşip çıkacakmış gibi atıyordu. Kapı sertçe tekmelenmeye başladı. Adamın attığı sert darbelerin üzerine kapı kırıldı ve genç kadın sert darbenin üzerine yere kapaklandı. Kafasını kaldırıp, kapının ardında ki adama baktı çaresizce ve korkuyla. Kapı kırıldı ve adam içeriye girdi... Not: 1. ve 2. kitap aynı kapak altında.

-Yarım kalmış bir hikâyedir. Bunu bilip ona göre başlamanızı tavsiye ederim. "Belime dolanmış kolları hareket ettirmemeye çalışarak tek hareketle döndüm usulca. Kalbimin kanatları gösterişli bir şekilde çırpındı. Güzel yüzü tam karşımdaydı işte şimdi. Altı yıldır hiç bıkmadan izlediğim, bedensel olarak asla yaklaşmaya cesaret edemediğim.. En acısı da gözlerinin rengini bile bilemediğim adam şimdi yanımda alıyordu en derin nefeslerini. Gece mavileri yanımda kapanmıştı sakince. Oysa ki şimdi gözlerinin içinde dönen her tonu, ara sıra arasına serpiştirdiği siyahları en iyi ben biliyordum. Onun kirpiklerini bile tek tek sayacaktım ben hayatımdaki en büyük uğraş buymuş gibi."

" Kimsin sen?" Soru istemsizce ağzımdan çıkmıştı. Sorduğum soruyu beklemiyordu. Şaşırdı. Ben de sorduğum soruya şaşırmıştım. Ama haklıydım. Ateş kimdi? Gerçekte nasıl biriydi? Arkasını dönerek motora yöneldi. Sorumdan kaçmasına izin vermeyecektim. Kolundan hafifçe tuttum. Durdu. Yüzünü bana döndü. Gözleri bu sefer sertti. Ama korkmuyordum. Gözlerimi gözlerine diktim. " Kimsin sen?" Bu sefer bana iyice yaklaştı. Bense bir adım dahi geri atmıyordum. Korktuğumu düşünmesini istemiyordum. Yaklaşmasına izin verdim. Gözleri alev alevdi. İçimi yakıp kavuruyordu. Aramızda santimler kala durdu. " Ben kimim?"

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------