🌼 Aşkı uzakta aramamak lazımdı. Aşkı bir soluk kadar yakında aramak gerekirdi. Bir soluk uzağında... Bir uzak soluğunda.. Kursağının hemen kıyısında. Aşk çocukluktu. Aşk fedâkarlıktı. Aşk başlangıçlardı. Aşk; gönül pusulanın el verdiğince kaybolmaya çalışmaktı derin harelerde. Aşk; en büyük yanlıştan oluşan bir kaybedilişi yeniden ve yeniden süregetirmekti. Aşk; koca bir karanlıktı. Ask; koca bir tekerrürden ibaretti. Ve aşk; ayın en karanlık evresine benzerdi; Görünmez âmâ bir o kadar da yakıcı... ●●● "Ay; Samanyolunun uydusu ve güneş sisteminin naçizane parçası. Her ayın bitiminde 1 defa döngüsünü tamamlamakta olup o 30 günde tekrarlanan dört evresi mevcut.Derler ki ayın en güçlü evresi Dolunaydır. O kadar gösterişli olmasının da sebebi budur. Lakin öyle değil! Ayın en güçlü evresi yeni aydır! Evet. Hani o hiç görünürde olmayan evre va ya! Tam da o işte. O kadar görünmezdir ki, kimse koskoca Dolunayın parlamasındaki mutlak gücün ondan geldiğini akıl dahi edemez." Genç kız cümlesini bitiriz bitirmez gözlerini kollarını sıkı sıkı tutan adamdan çekmeden önce titrek bir soluk alıp ânın getirisi olan baskın halinden çıkıp iki adım geriye, tökezleyerek gitti. Başını hâlâ ona cümlesinin başından beri anlamsızca bakan adamdan çekip önüne eğdi. "Bunları bana neden anlatıyorsun Mahinev?" "Çünkü Mahinevin anlamı tam olarak da burdan geçiyor Zengin çocuğu! " Durdu genç kadın. Sarı saçlarının arasında gözyaşlarını kaybetmek istercesine fısıldadı sonra. "Ben de senin hayatında tam olarak bir yeni ayım! Senin deyişinle bir Mahinev! Asla Dolunay olamaycak bir Mahinev!" Ve o ân gökten;bu bedeni büyük âmâ yüreği küçük olan bu naif kadının gözyaşlarını yıkamak istercesine minik damlalar gök gürültüsü eşliğinde yeryüzüne indi. Yıllar önce ki gibi iki beden yine bir

Acının tavında dövülen ruhların aldığı kararların sonucu yine acıya gebeydi. Acı heryerdi. Acı herşeydi! Acı ;Ömrü hayati boyunca acımamış olan bir adamın kardeş dediği adamları teker teker toprağa verirken ki duyduğu hissi~tercümeye denirdi. Acı;Kan gölünün içinde doğmuş bir kardelenin yapraklarına kan sıçradığı için her defasında suçlanmasıydı! Acı adamdı ama adam acımadı! Beyazdan bozma kardelene tüm suç yüklenirken de o kardelenin o kan gölünün içinde sağ kalan sayılı yapraklarını söküp atarken de ne acimayı bildi ne de acıyı yerdi! *** Adamın nasırlı elleri önündeki kardelenin naif yapraklarına dokunmadığı her ân sızım sızım sızlarken acıdan boğularak fısıldadı "Uzak dur benden kâr çiçeği! Uzak dur benden kürt kızı " Adamın aldığı soluk ciğerlerine fazla geliyor alamadığı soluklar ise kursağında tıkalı kalıyordu. Önündeki kadının kâra gözlerindeki nefretle boğulmayı bile göze alarak inledi; "Yüzüme bak kâr çiçeği! Bak ki gideceğini gözlerinde görebileyim." Kadın acının tohum atılmış olduğu gözlerini kaldırıp da adama bakamadı bunu ilk defa kendi için yaparken cılızca soludu. "Bakmama gerek yok yüzbaşı! Sen zaten her bana kürt kızı dediğinde ben senden kilometrelerce uzağa gidiyorum!" Kadın arkasını dönüp giderken neye, kime sırt çevirdiği artık onun için pek bir anlam ifade etmiyordu! Bir devleti sevmek cesaret isterdi! Farkındaydı... Bir milletten olmayı istemek özveri isterdi! Farkındaydı... Bir bayrağın altında yer almak istemek fedakarlık gerektirirdi! Bunun da farkındaydı! Âmâ devletine bağlı bayrağına aşık bir adama sevdalınırken neye ihtiyaç olunur farkında değildi! 🍂 Kârdelen Ronahi FERZANER. & Murat Yağız ARSLANEL. #Queen...

"Ve acı, hiç rastgelmeyen ruhların ortak azabı oldu bir ikindi vakti." Ve o ân; yeryüzü kanadı, gökyüzü delindi. Bir adam bir kadın için delinen gökten düşüp yeryüzündeki kan gölünde boğuldu. Ve o kadın sadece adamın yok olurken onda tekrar tekrar varoluşunu seyretti. Adamın boğulduğu kan gölündeki katran karası kanlar kadının damarlarından döküldü. Adam öldü. Kadın sevdi. Adam öldü. Kadın gitti. Adam öldü. Kadın bitti. Gökyüzü delinir miydi? Onların hikâyesinde deliniyordu işte! Yeryüzü kanar mıydı peki? Onların hikâyesinde kanıyordu işte! Normal şeyler değil di mi? Şimdi dedilerimin hepsini unutun.Çünkü normal şeylerden konuşacağız. Delinen bir gökyüzünü silin atın kafanızdan . Kanayan bir yeryüzünü de yanına ekleyin. Sadece şu var: Deliren bir kadının kandığı yaralı bir adam! Sınırları zorlayan bir hikâye. Olan sınırları talan eden bir hikâye. Himayesi geniş bir hikâye. Onun soluğunu ancak kendi kanında kesecek kadar normal (!) bir kadının hikâyesi bu. Onun kanına karışacağını duyduğu ân soluğunu fedâ edecek kadar normal(!) olan bir adamın hikâyesi bu. Anormal' kelimesinde bile 'normal'lik yer alırken onların derdi ne miydi? Peki ya normalleşme savaşında kim daha normal görmek ister misiniz? Önden buyrun, bekletmeyelim o halde. 🍷 Âfak Mirza HAZNEDAR & Virân ÇAKIR...

Sadece sevmek isteyen bir adam... Aynı adamın aşkına susamış iki kadın... Pişmanlıklar nefreti kutsayacaktı! Aşk bir kez daha kaybetmeye mahkûm olacaktı! Bir adam bir kadın için yeniden, baştan yazılıp yeniden son bulacaktı... Tek beden! İki ruh! Tek adam! İki yürek... Güç ilk defa bu kadar kaybettirici olacaktı, kader çarkı darabildiği kadar daralacak asırlardır cayır cayır yanan cehennem olanların hikâyesinde üşüyecekti. "Canına, hayatına varlığına göz diktim farkindasın değil mi Fersah? Hatta..." durdu yeşilleri alev alev yanan kadın, amacı karşısındaki kadınının salt kabullenişin gebe bırakacağı boyun eğme arzusuna gözlerinde rastgelmek idi. Aynanın arkasında beliren genç adamın amber rengi irislerine bakıp daha hiddetle devam etti sözlerine: "Sevdana kadar göz diktim! Kork benden Fersah! Senden aldıklarım için değil alabileceklerim için kork!" Yansımasının ardındaki diğer kadının gözleri doldu. Ama dik durmasını da bildi. Şimdilik. Sesi ürkek bir kuşu andırsa da ses tonundaki çelikten zırhı herkes anladı, durmadı usulca titrek çenesiyle söz aldı; "Seni seviyorum Faran!" Kadının ormanlarına okyanuslar düştü. Kabul etmese de artık emindi! Ardındaki Deniz adam onu bitirmeye yemin etmiş birine sevdiğini söyleyecek kadar Fersah olabilen bu kadının ormanlarına okyanuslar serpmek için gelmişti. ❄ Fersah KARANOĞLU & Âzem KIRAĞAN.

"Bir cadı prenses ile uyuz bir prensin hikâyesi bu." Kadın; inatçı dikkafalı fevri asi... Adam;ömrünü ona adamış bir fani. Kadın bağırdı adam sustu. Adam sustu kadın ağladı. Adam sevdi. Kadın yerdi. Kadın gitti. Adam bitti.. Dokunduğu herşeyi küle çeviren asi bir kadını seven koca yürekli bir adamın can yakıcı öyküsü bu. Dur diyemediği asi kadını değildi hayır! Dur diyemediği o kadına beslediği durdurak bilmez hisleriydi. Ah canını sevdiği kadın; ikisinin hüzne bulanan sonunu inşa edecekti... Adam yaktı kadın yandı. Kadın yaktı adam kül oldu. Bu her külün yeniden doğuşunun hikayesiydi. Bu felaketi baş ucuna buyur eden bir adamın hüzün dolu hazin sonunu inşa eden bir hikâyeydi! "Kâriâ!" Diye inleyecekti Arş-ı âlâ. "Kâriâ Kâmer! Kâriâ." Felaket Kâmer! Felaket! Felaketin o kadın. Felaketin çok yakın. Felaketini yüzünde en güzel gülümsemesiyle bekleyen bir adama hiç denk geldiğiniz mi? Ben geldim. Senin kadar güzel sevene bidaha nerde rastgelinir söylesene Kâmer? 🍁 Şems KÂRUNER & Kâmer HAZANSOY.