O yürürken titreyen yol ses çıkarmazken masanın etrafındaki adamlar, ateş saçan gözlerle kendilerine bakmasını izliyordu. Yumruk olan eli masanın üzerine indiğinde hırlamayla konuştu. "Ona elini uzatanın, elini kırarım." 140916

Ahsen yaşadığı hayattan feci derecede bunalmıştı . Üstelik sırf ailesi istedi diye sosyetenin azılı çapkınlarından Selim ile evlenmek üzereydi. Her şey ayarlanmıştı.Düğün yeri,konuk listesi,giyeceği gelinlik,yaşayacakları ev,balayında gidecekleri yer bile. Peki kızımız ne yaptı dersiniz? Düğünden bir önceki gece ardında bir mektup bırakarak gizlice kaçtı.Kiminle mi? Tabi ki çatlak arkadaşı Suzi'yle. Zaten o olmasaydı muhtemelen ertesi gün evleniyor olacaktı. Yeni bir hayat ve zorlu bir süreç onu bekliyordu.Ama umurunda mıydı peki ? - Kesinlikle hayır. Özgür olmanın düşüncesi bile onu delicesine mutlu etmeye yetmişti.

Beni basit bir kağıt mendil gibi kullanıp bırakıp gitmişti. Acımasızca, hiç düşünmeden... Ardına bakmadan gitmişti... Genç kız akan gözyaşlarını elinin tersiyle sildi. Artık ağlamayacaktı! Güçlü bir kız olduğunu kanıtlayacaktı herkese. Onunla alay etmek neymiş gösterecekti. Onu kullanıp gitmek neymiş gösterecekti. Duygularıyla oynanmasını kötü ödetecekti... Çok kötü... Evet, güzel olmayabilirdi. Erkekler tarafından beğenilmiyor olabilirdi. Onun tarafından beğenilmediğini biliyordu. Ama neden onu kullanmıştı? Neden oyununa onu alet etmişti? Neden? Artık değişim zamanıydı. Değişecekti. Hem de inanılmaz bir şekilde. Değişip o yakışıklı çapkına dünyanın kaç bucak olduğunu gösterecekti!

Hande doğduğundan beri hayali olan Oxford Üniversitesi'nden master yapmak için burs kazanmıştı. Ancak Üniversite yalnızca eğitim masraflarını karşılıyordu. Kendini çıkmazda hisseden Hande son anda yakaladığı imkanla İngiltere'ye gitmiş, rüyalarına açılan kapıdan içeri girmişti. Gittiği bu ülkede bambaşka bir hayatın kapıları önünde açılacak, aşkı , acıyı , hayal kırıklıklarını hep bu ülkede tadacaktı.

"Öp beni" "Ne! " Başını bana çevirdi. "Duydun, öp beni. " Dediklerini yapıyordum evet ama bu fazlaydı. Ben bunu yapamazdım. Başıma karşıya çevirdiğimde ne yapmaya çalıştığını anlamıştım. Tam karşıda Arel oturuyordu. Öfkeli gözlerini üzerimize dikmişti. Ben bunu Arel'e yapamazdım. "Asla! " Karan kaşlarını çatıp konuştu. "Bir daha düşün istersen. " İşte yine beni tehdit ediyordu, mecbur bırakıyordu. "Lütfen bana bunu yapma, lütfen. " "Dediklerimi yapmak zorundasın yoksa anlaşmamızı unuttun mu? " Bu yaptığım için kendimden nefret edecektim. Ama Arel için mecburdum. Dudaklarımı Karan'ın dudaklarına bastırmadan önce son sözlerimi söyledim. "Senden nefret ediyorum. " Dudaklarım onun dudaklarındayken gözyaşımın tuzlu tadını hissetmiştim.

Yanlış zamanda yanlış yerde olmak insanın hayatını oldukça değiştirebilir. Mesela bu hikayedeki gibi her şey yanlış zamanda yanlış yerde olmakla başlayan bu hikayede.

" Babaane kadın ne zaman hatırlıyor aşık olduğu adamı peki ? " gözlerini kocaman açmış pür dikkat babaannesini dinleyen genç kadın merakla sorduğu sorunun cevabını bekliyordu . " Uğruna her şeyi feda edebileceği adam öldüğü gün " Genç kadın gözleri dolu dolu " ama bu haksızlık " diye fısıldarken babaanne uzun uzun torununu izleyip acı bir şekilde gülümsedi... Torunun haksızlık dediği kendisinin kaderiydi

ben hiç sevilmedim.Babam başımı oksamadi ama yıllar sonra çıkıp geldi.Annem sahiplenmek istedi ama defalarca dövüp hastanelik etti.Ben değiştim.Duvarlarla arkadaş oldum.Kendime yeni bir hayat kurdum.Sonra sen geldin.Elimi tutmanı istedim.Bosluga düştüm.Ama sen tutmadın.Gülüsünde kayboldum ben senin.İntihara meyilli küçük yalnız bir kız çocuğuydum ben.Seni görünce yaşamam gerek sandım.Ama çok kısa sürdü sanki.Kalan son canımı sana vermiştim ben.Bu kitabı sen oku diye yazıyorum.Sen bu kitabı okuduğunda ben çoktan ölmüş olacağım.Ama şunu unutma kısa süreli hayatıma giren çocuk.Seni çok seviyorum.

Her insanın hayalleri,umutları vardır.Ve bu hayalleri gerçekleştirecek bir şehir... Peki ya bu hayallerin yanına psikopat bir aşk da eklenirse ne yapardınız?

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"