Ankara'nın kalabalığında başlayıp, Arap diyarının ıssız çöllerine mahkûm, deli bir sevda. İki kor yürek ve büyük bir acı. Dili ile değil ahireti ile seven bir adam, tutsaklığın da aşkı bulan güzel, mahzun bir peri. Kandırılarak, hükmü-aşka mahkum edilen Yıldız ve istediğini almak için her yol mubahtır diyen sultan Malik Bin Esved. Adamın çektiği acıya tanık olurken uslanışını görecek. Kadının, kumdan kelepçelerle kapana kısılan çırpınışlarında kurtuluşunu dileyeceksiniz... Dudaklar birbirine kilitlendiğinde ikisinin de aklında ki tek beden tek ruh olmaktı. Sırları, korkuları ve gelecek pişmanlıkları kalın siyah kumaşların gerisinde bırakıp kapattılar perdelerini. Şimdi aşk zamanıydı şimdi ellerin, dillerin, gözlerin zamanıydı. Birbirlerine yaklaştıkça ırak geliyordu milimler bedenlerine ve daha da sokuluyorlardı birbirlerinin tenlerine... MALİK KAPIDA BEKLERKEN CEHENNEMDEN KAÇIŞ YOKTUR!!!

Masallara hiç inanmazdım, geçmişten gelen canavarlara kısacası fantastik şeylere. Hepsi bana birilerinin uydurması, kulaktan kulağa gelerek abartılan çocukça hayaller olarak gelirdi. Hayaller kurardım ama gerçekçi hayaller. Ben ve ailemin ne olduğunu bilirdim. Ufak bir kulübemiz vardı. Ben ve kız kardeşim orada yaşardık. Babam ben küçükken ava gittiğinde bir kaza sonucu ölmüştü. Annem hakkında ise hiçbir şey bilmiyorduk. Masallara zaman ayıracak, canavarlardan korkacak vaktim olmadı. Korkusuz olmak zorundaydım. Küçük bir çocuğun karanlıkta, şimşek çaktığında ya da herhangi bir ses duyduğunda sığınacağı liman olan bir korkusuz.

"Neden ben ha söylesene? Seni sevmeyen birisi için niye bu ısrar? Senden daha çok nefret edeceğimi görmüyor musun? İstediğin, seni seven birisi ile olmak varken bu ısrarın niye?!" "Çünkü seni başkasının yanında görmektense, benden nefret dahi etsen yanımda olmanı tercih ederim. Başka bir erkeğin adı ile yan yana anılmana dahi tahammülüm yok. Ben sana geri dönüşü olmayacak şekilde SAPLAN-DIM güzelim." *** Selim bir şeyler sayıklıyordu ama tam algılayamamıştım. Biraz daha yaklaştığımda nihayet ne dediğini duyabildim. "Çık içimden Leyla çık artık." diye sayıklıyordu. Duyduğumda yerime bir süre mıh gibi çakılmıştım. Onu bu hale getiren yine bendim. "Seni sevmek beni öldürüyor Leyla. Seni sevmek bana hep acı veriyor. Bu acı geçsin istiyorum. Ne sensiz yapabiliyorum, ne seninle. Söylesene geçecek bu acı?" Her türlü çalıntı durumuna karşı haklarım Wattpad tarafından korunmaktadır. Yayımlanan ilk tarih: 20.04.2017 17.06.2018 GENEL KURGU IÇINDE #1

intikamıyla buz tutmuş bir cehennemi, masumiyeti ile yıkan bir sevda Damlası masalı. Oğuz yaraları kanayan bir kadını kandırdığında kendi kurtuluşu için, Afran pişmanlıkla kavrulacağı yaraları kendi eliyle açtı yüreğine. Ve Damla yerle bir etti buz tutan yürekleri

Kuralların belli olduğu bir oyunda uyanık olan şartları da kendisine göre değiştirebilir. Tek başına zeki olmak, bunun yanında kurnazlıkla işini görene yeterli gelmeyeceği gibi özenle kurduğu tuzaktan kurtulmasını da sağlayamaz.

"İkimizde biliyoruz ki, er ya da geç benimle evleneceksin. Ve bu zorunluluktan olmayacak!" "Başlangıç: 12 HAZİRAN 2016 Bitiş: 18 EKİM 2019" © Ağa adıyla yayımlanmış ilk ve tek hikayedir! ™©Tüm hakları tarafımca saklıdır. Hiçbir şekilde başka amaçlar için kullanılamaz, çoğaltılamaz ya da ticari amaç güdülerek iznim dışında basılamaz ve başka ortamlarda paylaşılamaz. KANLI BAŞLANGIÇLAR SERİSİ 2 (KİTAPLAR BİRBİRİNDEN BAĞIMSIZDIR! DİĞER KİTAPLARI OKUMANIZ GEREKMEMEKTEDİR!)

30.05.2018 #1 Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılmıştı.. Kendini Fıratın buz gibi sularına bırakırken düşündüğü tek şey buydu kadının.Ölümden başka çaresi kalmamıştı.Tek suçu sevmek olan bu kadın zaten yaşarken ölmüştü..Ölüm onun tek çaresiydi..Yaşayamazdı bu utançla..İnsanların başka gözlerle bakmasını kaldıramazdı yüreği..Kendinden ve karnındaki bebeğinden çoktan vazgeçmişti bile..Tıpkı nefes almaktan vazgeçtiği gibi . Derin bir nefes aldı ve zayıf kollarını karnına doladı kadın. Özürdiledi taşıdığı candan..Hem babası adına,hemde yaptığı korkaklık adına. Sonra o adam geldi aklına,sevdiği nişanlısı olan adam ..Hiç acımadan tecavüz edip canından can alan,canlı canlı bir metre çukurun altına gömüp,kapanmayacak kadar derin yaralar bırakan o adam . Peki kim di bu kadın ? O Amed'in kara topraklarında susuz kalmış,hayatın tüm acımasızlıkları tokat misali bir bir yüzüne çarpan,gece karası saçları ile sevdiği adama cehennemi yaşatan, geçtiği her yeri simsiyah gözleri ile yakan ve bir hiç uğruna diri diri toprağa gömülen Dila Ateşoğluy'du..

Kalbiniz üç şeyin evi olsun. İmanın, ümidin, aşkın... Hz. Ali (r.a.) Tüm hakkı saklıdır. 01.02.2017 #123

Bu bir sürükleniş hikayesidir.. Güneş, ablası Nisan'ın hayatının bedelini ödemesi gereken on yedi yaşında bir kız. Karanlık üstüne bir kez daha gölge gibi düştüğünde kaçmak tek çaresiydi. Ama kaçabilir miydi? Efgan'ın karanlığı peşinden gelirken, attığı her adımda yaralanıyordu. "Hastalıklı adamın tekisin sen." dedi önünde duran iri adamı iteklemeye çalışırken. Efgan, Güneş'in kolunu yakalayıp genç kızın beline sabitledi ve vücudunu kendi bedenine yasladı. Dudaklarını eğilip kulağına getirdi. "Hastalıklıyım ve bu bulaşıcı Güneş. Seni zehirlemek istiyorum. İstediğin kadar kaç, düştüğün her uçurum bana ait." dedikten sonra bıraktı. Bedeni korkudan titreyen Güneş, genç adamın gözlerine baktı. Asla vazgeçemeyecekti! +++ Dibi buydu, sona gelmiştim. Sadece sandım. Fazlasıyla inandım. Bedenimi bir veba gibi sardı inanmak. Bağlanmak ama tutunamamak aynı zamanda. Uyandım. Geç oldu biraz. Biraz kırıldım mühim değil. Çok yoruldum. Yolun sonu da değil üstelik. Kazananı başından belli bir savaştan yaralı çıktım. Kaçmak kurtuluş sanarken, daha çok kapıldım karanlığa. Sanırım ben biraz 'ziyan' oldum... 28.01.2017..

Düğün günü sevdiği adamın ölmesi üzerine kayınbiraderiyle evlendirilimişti Buğlem. Hayatının bittiğini düşünüyordu. Artık yarını yoktu onun, geleceği yoktu. Sadece dünler vardı onun için ve daha önceleri. Kalbinde ise sadece sevdiği adam olacaktı... 'Tam kavuştum derken ölüm hiç ummadığım anda elimden aldı onu.Daha onun yasını tutamadan kardeşinin koynuna verdiler beni. Deli gibi sevdiğim adamı bir kere öpemedim ama sevmediğim bir adamı, birçok kez öptüm. Benim için en acısı buydu işte...' 'Seni değil abini seviyorum ben. Sen dünyanın en iyi adamı da olsan seni sevmeyeceğim. Sen benim gözümde kardeşinin karısına dokunan aşağılık bir adamsın Berat ağa' ***---*** Abisini kaybetmesiyle artık yeri doldurulamaz bir boşluğa düşmüştü Berat. Abisinin sevdiği kadınla, yengesiyle evlendirileceğini duyunca içinde ki boşluk uçuruma dönmüştü. bir gün sonra da sevdiği kızı kaybedince artık içinden çıkamayacağı kadar derin bir uçuruma sürüklenmişti. O uçurumdan çıkması için bir mucize olması gerekirdi.. 'Bana bak Buğlem. Bende seninle evli olmaktan çok mutlu değilim tamam mı.Yaşadığın şeyi acı sanıyorsun.Ama şunu bil senin acın benim acımın yanında çok hafif kalıyor.Sen acı çekiyorum diyosun ya sevdiğin adamı kaybettin ve kardeşiyle evlendin. Ama ben abimi kaybettim.Canımın yarısını. Sonra yengemle evleneceğimi söylediler her şeye rağmen itiraz ettim hem senin için hem sevdiğim kız için.Sonra seninle evleneceğimi öğrenince sevdiğim kız öldü. Bir gün arayla canımın iki yarısınıda kaybettim. Abimin sevdiği kızın koynuna gönderdiler beni.İki gün önce yenge dediğim kızın koynuna.Abimin mezarından kaldırıp teselli ettiğim kızın koynuna.Benim için kolay mı sanıyorsun sen. Hayata sadece kendi açından bakma. Ve artık kabul et. sen benim karımsın ağabeyimin değil...