Bahar, bizim gözümüzde öksüz bir çocuk. Babası hala yaşıyor olmasına rağmen , babasıyla konuşmuyordur , çünkü babası başka bir kadınla evlenmiş , ve tesettürlü bir kız olmasını istememiştir. Annesi ise kocasını ve kızını terk etmiş , yurt dışında yaşamaktadır. Babasının yeni karısıyla bir cocukları olmuştur fakat Bahar ona kardeşim hiçbir zaman diyemememiştir. Baharın kendi ayaklarının üstüne durma isteği ve çabası onu büyük bir şirketin elemanı yapmış , ve yeni patronuyla birbirlerine aşık olmasını sağlamıştır. Bu aşk hikayesini beğenerek okuyacaksanız. İyi Okumalar...

Aşk...1 kelime 3 harf. 'Ee bunu zaten biliyoruz'diyenleri duyar gibiyim. Evet kesinlikle haklısınız.Aşk'ın bir kelimeden ve üç harften oluştuğunu biliyorsunuz.Ama kesinlikle bilmediğiniz birşey var; SİZ AŞK'I BİLMİYORSUNUZ..! Bildiğinizi sanıyorsunuz.Bunu Toprak'ın Yağmur'a olan aşkını okudukça anlayacak,anladıkça da bildiklerinizi unutacaksınız... Yağmur'un inatla,tüm saflığı ve temizliği ile yağdığı,Toprak'ın ise Yağmur'a beden olmaktan asla kaçınmadığı,onu sarmaladıkça içine hapsettiği ve Yağmur'un içinde kaybolurken etrafa armağan ettiği o aşkın kokusunu duymak ister misiniz bu sayfalarda? Öyleyse Bildiğiniz Tüm Besmelesiz Aşk'ları unutup,güzel bir Besmele çekerek başlayın Aşk'ı okumaya,yaşamaya,duymaya ve hissetmeye. Aşkı birde Toprak ve Yağmur'dan dinleyelim mi? Öyleyse Aşk kokan bu sayfalara; HAYDİ BİSMİLLAH.. 7 KASIM 2015-Yayın Tarihi

"Kaybedecek bir aydınlığın yoksa karanlıktan korkmazsın..." dedi kadın sonrasında ise adama sıkıca sarıldı. Onunla nefes almak bile kadına bir ömür sürerdi.

Kılıç ne kadar keskindi? Veya bir kurşun ne denli yakardı canı? Hangi insan ölümle dik başlı halde karşı karşıya dururdu? İnsanoğluydu işte. Ne keskin kılıçlar, ne de kavuran kurşun yarasına karşın ölümle göz göze gelmeye cesaret edemezdi. Yıkılan tabular yıllar arasında kaybolurken hatırlamazdı evlat denen mahlukat kendi kurallarını. Bir gün bir ormanda veya bir çöp konteynırında göğsünde bir kurşun yarası, cildinde ufak tefek morarmayı bekleyen kızarıklık ve karın boşluğundaki bıçak darbeleri insanın hayatının bittiği değil başladığı yerdi. Hiç olmadı bir çatıda son alınan nefes olduğu zannedilen oksijen yeni bir güne bambaşka nedenler için uyanmak demekti. Ve bir adam için o başlangıç Hera Amine'nin berbat geçen günü ile karşı karşıya gelirdi. ---- Hera Amine & Aren Rollas

Size doğdunuzdan bu yana kadar iki seçenek aşılanmıştı. Ya iyi olacaktın, ya kötü olacaktın. Ya mutlu olacaktın, ya da mutsuz. Kimse size kendi seçeneklerinizi sunmadı. Size hep şunu aşıladılar çocukluktan başlayıp büyüdüğümüz zamana kadar geçen sürede. İyi olursan şirinlerin evini görürdünüz, biz kötüydük görmedik. İyi olursak, masallarda uyuyan güzelin prensi gibi prense sahip olup yüzyıl uyuyup uyansakta kendimizden yaşca küçük olan o prensle evlenecektik. İyi olursak, kül kedisi gibi ayakkabımızı kur yapıp düşürerek prensimizi bulacaktık. İyi olursak kırmızı başlıklı kızdaki kurtun midesinden kurtulacaktık. Biz iyi olursak sonumuz hep koca mı olacaktı prensesler evleniyordu. Bize evliliğini o zaman aşıladılar sormadılar. Kırmızı başlıklı kızla bize imkansız olan kurdu öldürmeyi öğrettiler. Şirinlerle bize iyi olmayı öğütlediler. Peki niye kimse bize sormadı kendi kararın olsa ne yapardın? Zıtlıklar arasında seçim mi yapardın yoksa orta da mı giderdin. Sormadıkların için ben iyi olmayı seçtim. Şirinleri göreceğim diye saftım kötülük yapmadım. Uyuyan güzel olacağım diye kördüm her şeye göz yumdum. Kül kedisi oldum, ayakkabımı düşürmedim diye yalnız kaldım. Kırmızı başlıklı kız oldum, kurdun karnına düşmedim diye yenildim. Keşke yapmasaydım dediğim pişmanlıklarımı düzeltiyorum. Prenses olup, prens beklemiyorum, hayatımı elimden alacak olan Prens bozuntusuyla mahvoldum. Uslu bir çocuk olup şirinleri gören masum çocukluğumu katleten insanla doldum. Kırmızı başlıklı kızda ninesine ekmek götüren kurnaz kurda aşık oldum. Herşeyi tersinden yapıp kendi dünyamda kayboldum...