Yokluğun oldu yine kıyametim... Varlığın hisedilmeyecek kadar yok, Yokluğunla sınar oldun beni... Zaman geçip gider oldu... Sen bir selamı eksik eder oldun... Bütün kelamlar yine yokluğuna işaret, Bütün gözyaşları gidipte dönmedin yollara şahit... İçim sen sen diye ağlarken Bunu anlamaman ne kadar acı... Okuduğunuz...
-18 Sevgisizlik miydi, bizi bu hale getiren? yoksa inandığımız değerler mi? Doğru ve güzel olan neydi? İyi kimdi? İyilik var mıydı sahiden? Utanıyordum. Ama utanılacak bir şey yapmadım ki ben. Bitmeliydi artık bu üstüme çöken karabasan. Korkuyorum. Ama neden? kimden? Küçücük, ufacık bir merhamet kırıntısı arıyor...