Bizimki zaten normal bir karşılaşma olmamıştı. Ne bileyim, ben taciz edilirken beni kurtarmamıştı yada birden çıkıp 'Sen benimsin.' falan da dememişti ki bu tarz şeylere normal diyor olmam da ayrı bir komik. Nasıl normal bir şekilde tanışabilirdik ki? O normal değildi. Şöyle söyleyeyim, soy ağacında belirdiği gün, o ağacı kesmiş olmak isterdim. Kurduğum üç cümleden birinde onu boğmak istediğimi söylerken şimdi salak gibi onu sevdiğim gerçeğini hazmetmeye çalışıyordum yada onun beni sevmediği gerçegini... Hayatıma nasıl girdiğini biliyor musunuz? Beni nasıl etkilediğini? Peki mavi gözlerini neden böyle sevdiğimi? Onun beni sevip sevmediğini? Bilmiyorsunuz. Son soru hariç her şeyi cevaplayabilirim. Çünkü son sorunun cevabını ben de bilmiyorum.

Icindeki alev alev yanan ateşle atıldığı savaşta tüm değerleri yerle bir olan kara gözlü bir adamdı Savaş. Ve o savaşın ortasında kalan , en büyük bedeli ödemek zorunda bırakılan uzun saçlı bir kadındı Nazlı. Ikisi de o geceye kadar birbirlerini tanımıyorlardı. Ama o hatırlamak bile istemedikleri , acımasız savaşa kurban gittikleri geceden sonra düşündükleri tek şey birbirleriydi. Kesişen yollarını yeniden birleştirecek olan ikisinin de aklına gelmeyen , hayalini bile kuramayacakları bir gerçekti. Savaş Nazlı'nın hayatına olabilecek en kötü şekilde dahil olduktan sonra nefes bile almayı unutmusken , Nazlı Savaş'ın bıraktığı derin yaradan sonra nefes almaktan vazgecmisken ikisine de yeni bir umut doğmuştu. Birbirini hiç tanımayan iki insan ömür boyu birbirlerine bağlanmıştı. Ve bu bağın adıydı Güneş. Savaş'ın umudu , Nazlı'nın yaşama sebebi. Karanlık yolların sonundaki aydınlık , soğuk kalpleri ısıtan sıcaklık. Ikisinin de yüreğine işleyen gercek sevda. Güneş , Nazlı'nın Savaş'ı..

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Esved; Karanlıkla sarılmış bir adam.... Lumina; Işığın içindeki parıltılar kadar saf bir kadın.. Hak etmediği birşeye el uzatmak bütün dinlerin ortak günahıyken.. Cehenneme birinci sınıf bileti olan bir adam bunu umursar mıydı? Umursamadı Esved... Tüm zerreleri adedince istedi kadını...