"Gerçekten ne diyeceğimi bilemiyorum. Kendi düşüncelerim beni boğuyor. Sana yaşattıklarımı hatırladıkça kendimden utanıyorum, kalbime bir hançer saplanıyor. Bunlardan çok daha iyisini haketmiştin. Benden çok daha iyisini haketmiştin ve en acısı da, bana kızmıyorsun bile, affediyorsun. Seninle yüzleşmeye cesaretim yok. Bu yüzden bu mektubu kabul et lütfen. Bu ilişkiyi daha da büyük bir çıkmaza sürükleme. En başından beri yanlıştık biz. Belki de sen hep doğruydun ama ben hep yalandım. Senin aşkını haketmedim ben. Tek amacım basit iğrenç bir oyundu. Böylesine derin duyguların olabileceği, bu saçma oyunun seni incitebileceği aklıma dahi gelmemişti. Ve şimdi sen gelmiş karşıma beni sevdiğini söylüyorsun, hatalarımı umursamadığını, beni geçmişimle bugünümle ve geleceğimle kabul edebileceğini söylüyorsun. Bu her şeyden daha da çok acıtıyor. Sana karşı aynı hisleri besleyebilmeyi çok isterdim. Gerçekten isterdim. Aşkına karşılık verebilmeyi ama kalbin kimi seçeceğine biz karar veremiyoruz sanırım. Artık bu oyun bitmeli. Hem senin hem de benim iyiliğimiz için. En azından tek bir doğrumuz olmalı..."

- O zaman seninle bir anlaşma yapalım. - Söyle bakalım. - Madem ikimizde ailelerimizi sinir edeceğiz. - Biraz yardım fena olmaz demeye mi çalışıyorsun? - Kesinlikle. - Olur ama benim bir kuralım var. Merakla kuralının ne olduğunu bekledim. Nefesini suratıma doğru üfleyerek konuştu. - Bana aşık olmayacaksın. - Seni kim ne yapsın be?! Söylediğim cümlenin ne kadar saçma olduğunu biliyordum. Ona aşık olmak istemiyordum. O belaydı. Kalp kırardı. Kalbimin artık kırılmasını istemiyordum. Uzattığı elini sıktım. Artık ortaktık. Havada patlayan hawai fişeklerle dikkatimiz dağıldı. Aşık olmak yoktu. Söz konusu o olunca bu biraz zor olacaktı