Basit bir hikayeden ibaret burada okuyacakların, aşk var mesela, vicdan var... Kötü çocuklar, saf kızlar yok. Adam gibi adamlar. Kadın gibi kadınlar var. Profesyonel değilim, bu yüzden oldukça fazla hata olduğunu söyleyebilirim. O hatalar için şimdiden af diliyor, okurken keyif almanı umuyorum.. BegenmeniZ dileği ile. hadi selametleeeeee ♡

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

- Seni geri nasıl kazanabilirim bilmiyorum ama bana bir şans ver al yazmalım . -Geçmiş... Benim için geçip gitmiştir. Yaşananları ben unuttum. Bana yaşattıklarını unuttum. Senin içim gözyaşı döktüğüm zamanları unuttum. SENİ UNUTTUM....

Sosyeteye takdim edilmek için, 18 yaşını doldurduğunda Londra'ya giden Lorenna, hiç ummadığı bir dışlanma vakasıyla karşılaşır. Fakat yakışıklı ve ahlaksız bir dükün hayatını kurtararak birden genç bekarların bir numaralı hedefi haline gelir. Üvey annesinin planlarından haberi olmayan genç kız, Londra'da özgürlüğünün tadını çıkarır ve bir yandan da başına açılan dertlerle yüzleşmek zorunda kalırken Dük Richmond'ın hayatına ansızın girmesiyle duygularına ve varlığından haberi bile olmayan arzularına daha ne kadar direnebilecektir?

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

Hayat hep mutluluklarla doluydu Eylül'e göre.Pozitiflik onun hep yanında olmuştu doğduğundan beri.Galiba bu Tanrı'nın ona bir lütfuydu.Zaten onu tanıyan herkes genelde Polyanna gözlüklerini yine takmışsın derdi.Eylül bu cümleye güler ve "Hayat bir Polyanna olmamak için sizce de çok kısa değil mi?"diyerek karşıdakinin de gülümsemesine neden olurdu.Her zaman yaptığı gibi.Fakat bir gün Eylül ameliyat geçirdi sonrasındaysa ayağını burktu.Ne zaman düzeleceğini bilmediği sağlığıyla Dünya'ya daha farklı bakmayı öğrendi.Üniversitedeki yeni çevresi tarafından Prenses olarak çağrılan Eylül artık birilerinin Prenses'i olmaya gerçekten adaydı.Çünkü içi güzelliklerle dolu bu kızı gönülden sevecek bir Çağrı vardı şu Dünya'da ve bu çifti gören herkeste aynı fikri oluşturuyordu: Ne kadarda datluşlaar. Hayat size hep pozitif yönüyle davransın Prenseslerim,Prenslerim.Seviliyorsunuz 13.11.2016