21 Ocak 2017 ~ Daha Bitmedi Yani Yazamayız :D Işıklar eşlinde yükseliyordum. Bu beni ürkütüyordu, hem de çok. Söylemese de Zeref'in gözleri onu ele veriyordu. Zeref korkuyordu, hem de benden çok. Ağacın tepesine çıkmış elimi yakalamaya çalışıyordu. Delik beni içine çekiyordu... Bu dünyadaki son anlarımdı, biliyordum. Zeref'se beni yakalamaya çalışıyor, dehşetle adımı haykırıyordu. Artık dönmeyeceğimi anlamış ve son sözlerimi söylemeye başlamıştım. "Zeref, Natsu ve Lucy'ye göz kulak ol. İyi ki seni ve Zera'yı tanımışım. Beni unutma olur mu?" "SAÇMALAMA MAVİS! KİMSE KİMSEYİ UNUTMAYACAK!!" "Senden gizli defterini okuduğum için özür dilerim Zeref." "MAVİS!!!" "Karanlıklar Prensi'nin 'Işığı' olmak, benim için bir onurdu. Seni....seviyorum, Karanlığım..." İşte tam o anda gözyaşlarımdan biri, Zeref'in beni yakalamaya çalışan eline düştü. O da ağlamaya başladı ve bana cevap verdi. "Ben de..seni....seviyorum, Işığım..." 🌟Tüm hakları Zeref'in sırıtışında saklıdır.🌟