Efendimiz (sav) Hadis-i şeriflerinde buyuruyor ki: "Aşkını gizleyip, iffetini muhafaza ederek, sabredenin günahlarını, Allahü teala affedip Cennetine koyar." (İbni Asakir) "Ümmetimin üstün olan kimseleri, aşk belasına maruz kalınca iffetini muhafaza edenlerdir." (Deylemi) Yeni kitabımızda kardeşlerim bir sevda imtihanını göreceğiz... Ya bu sevda imtihanını geçip kurtuluşa ereceklerden olacak inşallah... Ya da... SESSİZ SEVDAM Kitabı ilk bölümü ile sizlerle... Hayırlara vesile olması duası ile... Selam ve Dua ile...

Buse, yaşadığı son ilişkisinden aldığı yaralarla kalbini aşka kapatmış, hayatına sadece sınavına odaklanarak ilerlemeyi amaçlamaktadır. Ancak geçmişin gölgesinden kaçmak o kadar da kolay olmayacaktır. Erim adında gizemli bir genç adam aniden hayatına girdiğinde Buse'nin düzeni altüst olur. Erim'in varlığı, Buse'nin kalbini yeniden keşfetmesini sağlarken onunla ilgili gizli bir gerçeği de beraberinde getirir. Erim'in gelişi, Buse'nin bilmediği karanlık geçmişini ve tehlikeli sırları gün yüzüne çıkarır. Buse, hayatının en büyük sınavıyla karşı karşıya kalırken etrafındaki her şeyin göründüğünden çok farklı olduğunu keşfeder. Sevdiği adamın gerçek amacı ne? Hayatına neden girdi? Ve asıl soru; Buse, bu tehlikeli oyunun içinde nasıl hayatta kalacak?

2082 yılında suçluları taşıyan, onları tarihin en kötü zamanlarına terk eden bir trende kaderleri görünmez bir iple bağlanmış iki mahkumun hikayesi. Kapak Tasarım: @sewalmoon

Hazinedarların küçük kardeşi Nehir, abisinin gölgesi altında kalmaktan dolayı oldukça şikayetçiydi. Abisi her işine karıştığı gibi ona uygun olan bir eş adayı bile belirlemişti. Nehir için bu bardağı taşıran son damla olmuştu ama abisi hala bundan haberdar değildi. Genç kadın zeki ve belli bir derinliği olan adamları her zaman önde görürdü. Kendisine kakalanmaya çalışılan adam aptalın tekiydi ona göre. Bir lansmanda karşılaştığı yabancı bir adam hem dikkatini hem de öfkesini çekti. Tesadüfler onları bir araya getirirken Nehir, onunla birlikte abisinin inşa ettiği zincirleri kırma cesaretinde bulundu. Ne var ki abisi önüne yine engeller koyacaktı. "Bunu anlatmak için mi geldin?" "Nehir ben sadece dürüstçe tüm ayrıntıları bilmeni istiyorum." "Onu gönderebilirdin! Bu bir sebep değil." Nehir'in bu hızlı çıkışı Timuçin'i şaşırttı. "Bir sebep..." "Dinlemek istemiyorum, istemiyorum..." diyerek sözünü böldü Nehir. Sebepler istemiyordu. Eğer onu gönderebilecek cesareti yoksa demek ki o ilişki tam anlamıyla bitmemişti. Nehir gitmek için bir adım attı ama Timuçin hemen önüne geçti. "Beni dinleyeceksin!" dedi kararlı bir ses tonuyla. "Çekil önümden." "Çekilmiyorum." "Bağırırım yoksa." "İstediğin kadar bağır seni susturabilirim." "Nasıl?" "Böyle..." Timuçin onu gördüğü andan beri yapmak istediği şeyi yaptı. Nehir afalladı ve ne yapacağını bilemedi. Bir öpücüğü asla düşünmemişti.

Bilim Kurgu | Romantik | Her şey üç buçuk yıl önce Güney Afrika'da başladı. Güney Afrika'da Tabari adında elli iki yaşındaki bir teyzenin vücudundaki tüm kıllar döküldü. Bir hafta içerisinde gözleri görmez oldu ve tuhaf davranmaya başladı. Bir haftanın sonunda kendini kaybedip etrafındaki insanları onunla göz teması kurması için zorlamaya başladı. Onunla en az yedi saniye göz teması kuran kişilerde de aynı belirtiler görüldüğünde ilk yayılma başlamış oldu. Bunun ne olduğunu bilen bir kişi bile olmadı, hiçbir bilim insanı bu virüsün nereden geldiğini açıklayamadı. Ve YEDİ SANİYE VİRÜSÜ yayılmaya devam ederken ben hayatta kalanların alındığı Kamp 54'te, ölümü bekleyen sözde nişanlım ve dostlarımla beraber, kampa yeni gelen kişinin gizemini çözmeye çalışıyordum. Onun doğru olduğu bilinen tek adı Kapanın Sahibi'ydi ve gelişiyle her şeyin düzenini bozmuştu. Onunla ne kadar ters düşsek de çok yakında birbirimizin kaderini değiştireceğimizi bilmiyorduk. ❝ ❞ "Keşke bu şekilde tanışmasaydık Kapanın Sahibi." Yutkundu, kısılan göz kapaklarının üstündeki kaşları hafifçe çatıldı. Gözüme kızgın değil de acı çekiyor gibi gözüküyordu. Keşkeler hiçbir işe yaramazdı ki. Bizi üzmekten başka. "Yan yana olan iki kişi, ya birbirine iyi gelir ya da birbirini ölümüne götürürmüş." Başımı iki yana salladım, "Biz ikisini aynı anda yapıyoruz ama." dediğimde dudakları gergince kıvrıldı. "Seninle ikisine de var olan birini bulmak zordur..." Yanağımı seven parmağı durdu. Bakışları, içime işleyen sözcükleri bana en başından fısıldıyordu. "Sen buldun." "Sen de buldun." ❝ ❞

#gizem 🥇(23.03.2021) Gerçek ailem, Asker, ajan, teşkilat kurgusu. Işığı sönmüş bir yol. Yolunu kaybetmiş bir ışık. Kararan hayatlar, boğazlara sarılmış kirli geçmiş. Pusuya yatmış düşmanlar. Değişen soyad ve getirdiği felaketler. Dokunmadan seven yürek ve o yüreğe tutunmuş cansız bir kalp. Bir adam bir kadını dokunmadan sevebilir mi? Peki kadın defalarca kaybetmesine rağmen izin verecek mi yüreğinin yeşermesine? Her şeyini kaybetmiş, kalbi hasta, karanlığın ortasında kalmış Gecenin ışığı; Dolunay. Karanlığı üzerine kuşanmış, intikam dan başka bir şey görmeyen fakat gözlerinin karanlığına düşürdüğü ışıkla kendini bulan Gece Yarısı; Bora. İç içe geçmiş kader, yıllar önce ayırdıklarını tekrar bir araya getiriyor. Kayıplar hep kalpte. Kötüler hep kapıda. Her şeye rağmen birbirinden güç alan bu iki genç galip gelebilecek mi? **** "Göz renginin siyahını geceden çalmış, içindeki beyaz hareleri ise Gece Yarısı çöken Leylifer den çalmıştı." Gece yarısının karanlığına doğan Leylifer....

İyilik bir toz bulutu gibi yok oldu benliğimden, ben seçmedim bu hayatı sizin adaletsizliğiniz benim en büyük değişimim oldu... Avşin nice zarar görmüş çocuklarımızdan sadece bir tanesi. Belki hayal, belki bir kurgu ama günümüzde gerçeği olan yüreği yaralı bir kız. Onun hayatı 13 yaşında bir pislik tarafından yok oldu. Tıpkı bir Anka kuşu gibi defalarca kanadı kırıldı. En sonunda küllerinden yeniden doğdu. O ölmek için atladığı tepeden bambaşka biri olarak yeniden doğdu. Bu ülkenin gizli bir savaşçıya, kadınları çocukları koruyan birine ihtiyacı vardı. Avşin ve arkadaşları bu dünyanın adalet savaşçıları. Onların tek derdi adaletti ve her biri bedelini en ağır şekilde ödedi... Okurken kendinizi içinde bulacağınız bir kurgu. Bazen yaralı bir Eylül olup daha çok Avşin olacağınız bir eser.

Tesadüfler aşkı sever burada. 90'larda çocuk olan iki gencin masum bir bakışmadan, sonsuzluğa kanat çırpan sımsıcak hikayesinde, Leyla&Ömer içimizden birileri... Sosyal medya yok, yasaklar çok, kurallar katı, aile baskısı , abi şerri, mahalle kültürü burada! Biri esnaf çocuğu öğretmen, biri çiftçi çocuğu bir subay; yurdum insanı ve hayatın içinden samimi, gerçekçi ve sıcacık ilişkilerle örülü bu hikaye içinizi ısıtacak. Sana gökyüzünü ısmarladım, Gülüşlerinde güneş batsın diye... Geceleri soğuk olur Gözlerini düşledim, İçimi ısıtsın diye... Nazım Hikmet. "B planına geçecektik mecburen... Demokrasilerde çareler tükenmez! Her ne kadar bizim ev hala otokrasi ve ılımlı şeriat ile yönetilse de... Nazım'ın dediği gibi bir direnişse yaşamak! Diren Leyla düsturuyla... Büyük halamı aradım! Halam bizim evdeki devrik demokrasiye karşı, Avrupa Birliği sayılırdı. "

Arkamı döndüğümde görmeyi umduğum son kişi orada duruyordu. Dağınık saçları, beni her gören kişide olan şaşkınlık ve bir çift siyah göz. Bütün beklediğim bu değil miydi? Koşup kollarına atılmam gerekiyordu. Tabii gerçek olsaydı. Brad bana doğru iki adım attı. Artık karşımda duruyordu. Adımı yineledi. Sabit siyah gözlerini benden bir an bile ayırmadan bakıyordu. Başımı iki yana salladım. Değildi. O değildi. Artık ona bakmak dayanılmaz bir hal alıyordu. Elini yanağıma koyarak parmağını yüzümde dolaştırdı. Dokunuşuyla gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Şefkat, özlem ve çaresizlik kalbime doldu ve boğucu bir çaresizlik hissettim. Ben ona bakınca, gözleri biraz irileşti, ama ifadesi ve duruşu değişmemişti. ''Gerçeksin.''

Bir adam iki kişilik... Hem merhem hem yara... Bir kadın kırık,dökük baştan sona yıkım... Ölümün varlığını unutarak yaşadığım gerçeği yüzüme okkalı bir tokat olarak inerken mavinin en güzel tonuna baktım. Az önce benimle alay eden adam şimdi nefes almakta zorluk çekiyordu. Ölüm var bu dünyada diye haykıran benliğim dehşete düşmüştü. Etrafımıza toplanan korumaların bağırışları kulaklarıma uğultu halinde ulaşırken Evrenin hırıltılı nefeslerini çok belirgin bir şekilde duyabiliyordum. "Evren! Evren, lütfen bana bu acıyı yaşatma." dedim kendim bile duyamayacağım bir şekilde. Daha iki saat önce senin gibi bir adama anca nefret beslerim demiştim. Ama şimdi yüreğim yanıyordu. Şimdi titreyen ellerimde seni seviyorum lafını çok gördüğüm adamın kanları vardı. Oysa nefretten daha güçlü bir duygu hissediyordum ona karşı. Sadece kırgın ve kızgın olan yanıma, kibirime uyarak canını yakmak istemiştim. Şimdi ellerimin arasında can çekişen adama karşı hissettiğim en yoğun duygu sevgiden başka birşey olamazdı. "Seni...sev..."dedi sık sık nefesleri arasında. "Yorma kendini. Ne olursun dayan ne olursun beni bırakıp gitme." Sol göğsünden akan koyu kırmızı sıvıyı biraz olsun azaltmak adına korumaların verdiği bez parçasını bastırırken hissettiğim ılık kan ile derin biri nefes aldım. "Seviyorum...kollarında ölmeyi isteyecek...kadar." Onun sözleriyle ölüyorum sandım. İstediği tek şey sevgi olan bir adama karşı taş duvar olan duruşumdan, çürümüş kalbimden utandım. Başka birisinin bana yaşattığı acının bedelini ona ödeten insanlığımdan nefret ettim. Söylediği ve yaptığı bütün kötü şeyler sanki var olmamış gibi hafızamdan silinirken hatırladığım tek şey buz mavisi gülen gözleri ve iki yanağında oluşan gamzeleriydi. Kapak tasarımı @soranoldumubeni tarafından yapılmıştır😍