Bir araştırma için uzaya gönderilen astronotun geçirdiği 9 gün ve araştırmasında işine yarayacak ilginç bilgiler

Tahammül edemediği kahve kokusuna,hiç ilgisini çekmeyen kitaplara aşık olmaya başlamıştı genç kız. Girmekten ve oranın sessizliginden bile nefret eden genç kız şimdi oranın sessizliğine etrafa yayılan kahve kokusuna hayranlık duymuştu. Ömrünün en eğlenceli zamanını tam da burada bu kafenin içinde bulunan kütüphanede geçirecekti... neden mi? Çünkü bu kız sesini gizliden gizliden duyduğu bir kütüphane rafının arasında bulunan şiir kitabının,hayranlık beslediği gencin dudağında dökülen aşk mısralarını sevmişti. Bu kafe ona yeni bir başlangıç için yol olmuş. Tatlı serseriliğini geride bırakmış tatlı bir cadının tatlı bir hikayesine misafir olmuştu bile. Genç adam elinde tuttuğu ve ilk defa okuduğu mısraların içinde bulmuştu kendini onu dinleyenden habersiz... "Garson!" "Buyrun hanımefendi Ne istemiştiniz?" "Gel sevgilim gel,benim dünyama gel çok zaman var içimde yerini hazırladım." Genç kadın öylece dalgın dalgın okudu dudağından dökülen sözleri. "Anlamadım?" Kendine geldiğinde tatlı bir tebessümle olayı toparladı. "Diyorum ki Attila İlhan'ın ne güzel sözleri var. İki ayrı yolcunun eğlenceli ortak yolculuğuna var mısınız? Bence hepiniz onları çok seveceksiniz!

Ruhumu genişleten küçük bir evde yazdım bu şiirleri. Ne kadar kafi olmasa da bakalım sizin de ruhunuza dokunabilecek mi?

Veda Caddesi'nin devamıdır.

Küçük kız ruhunu geceye sattı. Gece ruhun efendisi oldu. Kalbini mezara gömdü. Duygular ölümün kölesi oldu. Ve küçük kız büyüdü. Gecenin kızı oldu. Yarattığı cehennemin, İntikam ateşi oldu. Yandığı kadar yaktı. Yaktığı kadar var oldu. Yanarak yaşayan Mehir TUGAY'ın cehennemine hoşgeldiniz. Soğuk Volkan adlı ilk kitaptır.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Boş bir sokakta seni aramak dedikleri bu olsa gerek. Tek bir ses, tek bir ayak izi yok. Ben hala senden bir parça bulmaya çalışıyorum geceleri bu boş sokaklarda. Seni sevebildiğim kadar sevmek istiyorum. En sonuna kadar sevmek, iliklerime kadar sevmek, damarlarımdaki kanın akışını hissedercesine sevmek istiyorum. Seni sevmekten başka hiçbir işle boğuşmak istemiyorum. Aklımda, ruhumda, bedenimde sadece senin düşüncen yer alsın istiyorum.