"Dave," fluisterde ik. "Wat?" "Ik haat je zoveel dat ik van je hou." "Wauw." "En ik haat dat ik van je hou." "Waarom?" "Omdat je iemand die veel beter is dan mij verdiend." "Misschien bestaat dat wel niet." "Natuurlijk wel." "Ik kan niemand beters dan jou bedenken." "Dan moet je diegene nog ontmoeten." "Maar dat wil ik niet." "Ik wel." "Maar ik hou van je." "Ik ook van jou, maar ik kan het je niet laten merken." "Dat kan je wel, maar je hebt het zelf niet door." "Ik heb alles door." Fluisterde ik. "Maar niet alles." Fluisterde hij. --------------------------------------------------------------------- Iedereen heeft problemen. Rachel ook. Ze is ontslagen, blut, kan haar huur niet meer betalen en staat op straat. Ze zoekt onderdak bij haar zwangere vriendin, aan wie ze het niet durft te vertellen. Ze heeft nog een probleem. Jongens. David is daar een van. ---------------------------------------------------------- Deel 1. Is dit een cliché? Ik denk zelf van niet. You tell me. Dit is een spin-off van Drowned/Alive. Je kunt het natuurlijk wel lezen als je die boeken niet hebt gelezen; het is niet een vervolg van iets. Highest ranks: #9 in tienerfictie #8 in romantiek U better don't steal anything from this book. Ik heb alles zelf gescreven en bedacht en het laatste wat ik doen zal is het waarderen als iemand me met wat dan ook na aapt. Niet doen dus.

"Wat ben je aan het doen?" vroeg hij, zijn ijsblauwe ogen boorde in mijn rug. Ik tuitte mijn lippen en draaide me om zodat ik hem aankeek. "Jouw kamer een make-over aan het geven." Hij trok een wenkbrauw op waardoor zijn ravenzwart haar voor zijn ogen viel. "Je bent raar, weet je dat?" Zijn stem was koud en emotieloos, maar toch kon ik zien dat zijn mondhoeken licht omhoog kropen. Ik haalde mijn schouders op en ging verder met zijn kamer muur te schilderen. Wacht totdat hij ziet dat ik een eenhoorn aan het schilderen ben. ~~~ Katelyne Jacobs is, welja, een geval apart. Ze ziet alles rooskleurig en haar wereld bestaat letterlijk ook uit eenhoorns en cupcakes. Caleb Smits is het tegenovergestelde. Zijn humeur staat altijd op onweer en hij heeft een duistere kijk op het leven. Wat als het zonnetje in huis en de grompot elkaar tegen komen? (Het is geen cliché; geloof me ^^) © All rights reserved.

Deel 2 {lees eerst Hurt} "Ik hou echt van hem, meer dan ooit iemand zal begrijpen" ©all rights reserved

Summer Evans gaat naar Engeland voor haar eerste Nanny opdracht voor een jaar lang. Ze moet daar op drie kinderen letten. Jack 17 jaar en de tweeling Chelsea en Brandon van 7 jaar. Zodra ze daar aankomt blijkt het dat ze niet de enige Nanny is, want voor Brandon hebben ze er een Manny bij gedaan genaamd Tyler Mc Call. Kan Summer goed opschieten met haar collega? Beginnen de kinderen op haar zenuwen te werken? Je leest het hier in The Nanny and the Manny. Waarschuwing: kan spelfouten bevatten en een andere schrijfstijl dan dat ik nu gewend ben. Ik was 14 toen ik dit schreef en heb nog niet de tijd gehad om alles aan te passen. Het begin is misschien een beetje saai of apart maar ik beloof je hoe verder je leest hoe beter de schrijfstijl wordt en hoe realistischer het verhaal wordt X Noor Alles wat ik hier in heb geschreven gelieve niet te kopiëren. Veel lees plezier X noor Begonnen op 12 september 2015 Voltooid op 21 april 2016 Hoogste rank #1 in romantiek!!!

Mensen vertelden me altijd dat ik de glans in mijn ogen door niets of niemand mocht laten dempen. Ik denk dat ik niet besefte wat ze precies bedoelden, tot het ook werkelijk gebeurde. Mijn hele zestienjarige bestaan was ik een 'normaal' mens geweest. Tuurlijk, ook ik moest me door de uitdagingen van het leven heen worstelen- maar dat deerde me niet. Altijd zag ik het als een onderdeel van het fenomeen 'leven'. Wanneer je ruw weggerukt wordt uit je leven lijkt dat het ergste wat er had kunnen gebeuren. Iemand nam je het recht af om je eigen pad te bepalen en te kiezen wie je wilde zijn. In werkelijkheid werd je identiteit afgenomen. Achteraf, bleek de echte strijd voor mij nog te moeten komen. Een zieke geest bleek een onbegrijpelijke te zijn. Zo was het voor ons onmogelijk te bedenken waarom ze ons dit aandeden. Waarom waren juist wij uitgekozen om mee te spelen in hun psychopathische spel? Het trekt je omlaag als de mensen om je heen alle hoop verliezen. Ook ikzelf begon hoe langer het duurde af te zwakken. Wat me echt geraakt had was echter het feit dat de buitenwereld ons niet geloofde. Ze zouden ons niet helpen. Daar waren we dan, twintig tieners; tegen elkaar opgezet en we stonden er helemaal alleen voor. Het enige wat een optie leek, was meespelen. "Met bloeddoorlopen ogen keek ze me aan. De wereld mocht ons dan wel niet geloven, dan redden we onszelf wel. We hadden simpelweg geen keus. Met een vage glimlach sprak ze de woorden uit die ik zo haatte, die zo'n impact hadden en waarmee het allemaal was begonnen. 'Game On.' We zouden gaan vechten tegen de dood. Later bleek leven echter een zwaardere beproeving.