Yangının ortasındayım, diri diri yanıyorum. O kokuyu ciğerlerime çekiyorum. Biliyorum, o benim sonum. Ateş canımı yakmıyor artık, canımı yakmaktan çok ötede. Sonunca cesaretim beni buluyor, kafamı kaldırıyorum. Yangının ortasında değilim, yangın benim. Başlangış: 04.04.2020 İlk bölümlerde Çöpçü'nün kim olduğu çok anlaşılmadığından söylüyorum, Çöpçü ana kız karakterimizin ikinci kişiliği yani kişilik bölünmesi var karakterimizde.*

Benim yıllar önce gördüğüm o belli belirsiz çizgiyi dahi bir ihtimal olarak kabul etmediğini gösterircesine bıçağın keskin ucunu gözlerimin içine bakarak kendi avcuna bastırdı ve aşağıya doğru çekti. Oluk oluk akan kan beyaz gömleğine süzülmüş, yüzünde acıyı gösteren tek bir mimik bile oynamamıştı. ''Ne bu kan akmayı durdurdu...'' dedi Ferman'ı tutan elimi bir hışımla çekerek. Avcum ellerinin arasındayken sıcak kanı buz gibi tenimde süzüldü. Ben yıllar önce bitti diye haykırırken o bizim sonumuzun daha gelmediğini belirtircesine o kanlı bıçağı avcumun içine bıraktı. Bu beni öldür demekten başka bir şey değildi. ''Ne de bu can bu bedenden çıktı.'' Dedi düşüncemi doğrulamak ister gibi. Parmaklarımdan süzülen, tenime bulaşmış kanıyla birlikte avcumun içine baktım. Bizim sonumuz yine benim ellerimin arasındaydı fakat bu sefer ima ettiği son çok daha başkaydı. -Hikaye içerisinde yetişkin içerikler bulunmaktadır.

Uçurumun köhne yerinde kendine sır bellediği olayın onu çıkmaza soktuğu bir adam ile annesinin ölümüyle kendisini girdabın içinde bulan bir kızın hikâyesi.... | Siz hiç iki rengin cümbüşüne vuruldunuz mu ? Mavinin ve yeşilin tonlarına, hissettirdiklerine... Onlar vuruldu. Biri rengin ihtişamına, diğeri ihtişamın ihtirasına. Siz hiç uçurumun izbe boşluğundan kıyıya vuran dalgalardaki maviye vuruldunuz mu ? Ya da, Karanlığın ininde bile belli olan yemyeşil bir ormanın asilliğine ? Onlar vuruldu. Onlar uçuruma savruldu. Ve onlar sonsuzluğa kavuştu... | "Seninle mükemmeli oynayacağız." Genç Kurgu | 43 NOT: İlk çalışmam arkadaşlar. Bölümler sizi sıkacak kadar uzun değil ama uzun bölüm isterseniz de bana bildirebilirsiniz. Belirtmek istediğim diğer not ise karakterlerimin ağzından yazıyorum. Tek bir kişi ağzından değil. Merak etmeyin çok abartmıyorum. NOT: Bazı bölümleri birleştirdiğim için kitap oyumuz çok az bu yüzden okuduktan sonra lütfen ama lütfen oylayın.

❝Derler ki; çalınan hayatını daima hatırla, intikamın alevlerini soyunla harla. Bu ağılı taht bir hatıra; kalbi katran, ruhu Yakut Kral'a.❞ KARGALAR SERİSİ; AHVEB, EDİN ve KASIRGAYA KANAN SAKA kitaplarından oluşan bir seridir. Hangi kitaptan başlarsanız başlayın illa ki spoi yiyeceksinizdir. İstediğiniz kitaptan başlayabilirsiniz.

Evera Alfen. Ya da yalnızca Era. Ölümün soğuk nefesini ensemde hissedene dek etraftaki herkes kadar sıradan bir yaşam sürdüğünü zanneden o genç kızdım. Hayatta kalmak için tek kural vardı; ormandaki sınırlara adım atmayacaktım. Her şey öğretildiği gibiydi. Ta ki o lanet gece... Bir katil hayatımdaki en masum varlığı canice öldürene dek. Küçük kardeşimi benden alana dek. Bir şeylerin ters gittiğini fark edene dek. Kuşları unuttuğumu hatırlayana dek. Ve göğe baktım. Ben, ilk başkaldırandım.

"Benim topraklarımda ölmek için özel bir nedene gerek yok." Mihra Elnurova, Türkiye'nin güneyinde yer alan, ufak bir Türkmen ülkesi olan Karahan'da yaşamaktadır. Sıcacık bir ailede büyüyen Mihra, hayatın sert ve acımasız yüzüyle henüz tanışmamıştır. Ta ki ülkesinde baş gösteren iç savaşa kadar. Ülkenin çeşitli bölgelerinden ayaklanma, silahlanma haberleri gelirken hiçbir sorun olmadığına inanarak yaşayan genç kız, bir sabah bulundukları kasabaya ülkesini ve kendi topraklarını korumak için Türkiye'den askerlerin gönderildiğini öğrenir. Bu askerlerin arasında hayatının aşkının da olacağından bihaberdir. Yağmurlu bir günde şarkı söyleyip kendi kendine eğlenirken çitlerin arkasından kendini izleyen Türk askeri Yusuf Agâh Demiral'ı görünce Mihra'nın kalbi o zamana dek hiç atmadığı kadar kuvvetli atmaya başlar.

Beatrice, hayatının son dönemlerini yalnız ve karanlığın hakim olduğu bölgede geçirmiş genç bir kızdır. Tanımadığı, yabancı olduğu bir grup insan onu bu karanlığın hakimiyetinden kurtarır ve ona dünya üzerinde var olan en büyük gücü, gizli madde meth sayesinde verirler. Metamfetaminin onda yarattığı etkiler onun kaderini tamamen değiştirir ve onu muhteşem bir serüvene sürükler. Aşk, gizem, tutku, intikam... Hepsini bu hikâyede bulacak kendinizi okumaktan alıkoyamayacaksınız... Ölümün sessizliği muhafazakar geceyi örttüğünde, yüzsüzce gündüzün kollarına atladı gece. Savaş açtığı gündüzden medet umar gibiydi. Hem nankördü, hem sadık. Gün geçtikçe daha fazlasını istedi gündüzden ama bir gün bile ayrılmadı peşinden. İşte ben gündüzdüm. Kanıma oluk oluk sızan geceye teslimdim. Meth

Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Çocukmuşum, asla da büyümeyecekmişim; evet ikiniz de yüzüme vurduğunuz için artık ben de ne bok olduğumu biliyordum. İstemediğim olduğunda bencil davranıyormuşum; hep aynı muhabbet... Oysa ne kadar özür dilemişti bunları bana önceki söyleyişinde. Benim hakkımda düşünceleri değişmeyecekti. Benim hakkımda hiçbir şey değişmeyecekti. İstedikleri an hava alması istenen bir mahkum gibi davranıp yine özgürlük için beni teşvik edeceklerdi. Sokakları vaat eden o değil miydi? Normal olmamı isteyen? Sahi o insanlar sevmez miydi birini, ya da sokaklarda boş boş gezmeyi? "Ya biri bulsaydı seni!" diye bağırdı evi inleterek. Öldürürler miydi? Bu defa kurtaramaz diye mi korkuyordu...? Bunun sorumluluğu muydu onu ezen? Nasıl kurtarırdım onu bu derdinden? Nasıl kurtulurdum bununla yaşamaktan? "Keşke tutmasaydın beni."

Sosyal medya hesabı üzerinden futbol yorumculuğu yapan ve hayli popüler olan Dila Aral, kullandığı rumuz dolayısıyla herkes tarafından erkek zannedilmektedir. Mesaj kutusuna düşen bir fotoğraf ve ardından katıldığı olaylı canlı yayın sonrası hayatı tamamen değişir. Sosyal medyada yerin dibine soktuğu yetenekli futbolcu Barış Akdora'yla 6 ay boyunca çalışmak zorunda bırakıldığında ikilinin arasında dinamikler değişir ve güç savaşı başlar. Beraber çalışmayı öğrenebilecekler midir?