Hayatının aşkıyla evlenen bir kadın. Ve kardeşinin karısına hissettiği tutkunun alevinde yanan genç adam. Sessizdi herşey daha o evde. Fırtına öncesi sessizlik gibi.

Bu esaretten kurtulup oğlu ve kendi için yeni bir hayat kurma mücadelesi veren Nefes'in hikayesi. Hep hayal kurarım ama ilk defa yazıya dökeceğim hatalarım olursa affola inşallah beğenirsiniz!

Tahir: Nefesim senin ile evleneli2 ay oldu artık işe başlasak mı? Nefes utanır😶 Tahir: Utanma da sen benim karımsın yüzüme bak o güzel gözlerini görsün şu kocacı... Nefes tam o sırada Tahirin dudaklarına yapışır 😘Tahir Nefesi kucağına alıp yatağa atar sonra gerisini anladınız😂😂😂 Sabah olunca Nefes:Tahirim ben aşağıya inemem Tahir:Neden? Nefes:Acaba neden? Tahir: Ne ya alt üstü uşak yaptuk normal Nefes:Haklısın ya der ve Tahir onun o şirinliğine dayanamaz ve üstüne atlar Tahir:Nefes nolur böyla etma kızım da dayanamayrum tam o sırada Asiye basar Asiye:uuuu napaysiniz tamam ben bakmayrım devam edin bakmayrum 😝 Nefes Tahiri iter ve yataktan yere düşer Nefes:Tahir iyi misi... derkennnnnnnnn Tahir onu kendine çeker ve öper birlikte aşağıya inerler Kahvaltıdayken Asiye reis herşeyi anlatmıştır bu yüzden yangazlar Tahir ile dalga geçerler Musatafa:Ula susun da bi kera da Nefes bazım sen de geç bunlar yangaz iste ya takma sen bunları sizde sırıtmayın ula Tahir Nefese bakar Nefes de Tahire tam o sırada kapı çalar. Acaba kapıyı çalan kimdi?????

Hayat'ım anlamı aslında hayatımın yabancısından meydana geldi. Onun mavi gözleri içime işledi. Dudakları tenime her değdiğinde hissettiğim mutluluk,heyecan,ürperti bedenimi sarıverdi.

8 yıl boyunca şiddete maruz kalan Nefes'in nasıl yaşama geri döndüğü hikâye...

Sevgi kesmez. Sevgi kanatmaz. Sevgi hayat verir.

Karadenizin suyu soğuktur ama kendisi Ateştir.Bu ateş bazen sevdaluk olur bazen nefret ama bu hikayede ateş kendini iki haliylede gösterdi. Bir kadın sadece sevdaluk ateşi ile yanarken diğeri nefretle sevdanın arasındaki kor ateşte kaldı. Adamlar ise insanlara karşı karadenizin suyu olsalarda Onlara ateşler

Havalimanında karşılaştığı "öküz" le bir kez daha karşılaşan Nefes ZORLU kendi değimiyle o "öküzün" hayatını değiştirebileceğini ve hayatında ne tür değişikler olacağını bilmeden tanıştı Tahir KALELİ ile.

Ne zaman imkansızı seversen, işte o zaman gerçek seversin.

"Ve siyahtan daha karanlık renkle tanıştım o an. Yenilmişlik rengi." Bir bebek doğar, ağlar. Karnı acıkır, ağlar. Altına yapar, ağlar. Annesini özler, babasını özler ağlar. Korkar, canı yanar, ağlar. Ben de çok ağladım. Bu gece ben de çok ağladım. Kimse gözyaşlarımı görmese de ben de çok ağladım. Ağzımdan çıkamayan kelimeler gözlerimden yaş olarak dökülüyordu. Konuşamıyordum, elimi kıpırdatamıyordum, oysa ağlıyordum. Bir şeye birilerine ihtiyacım vardı... Ağlarsam her şey düzelecekmişçesine ağlıyordum. Gözlerim kararırken duyduğum son cümleler Tahir'in yakarışlarıydı, özür dileyişleriydi, bağırışlarıydı... Oysa ben ondan özür dilemek istiyordum. Onun hayatına girdiğim için, ona lanetli bir şekilde baktığım için, onu güldürdüğüm için, kolları arasında boylu boyunca yattığım için, onun bana aldığı ve bana zorla giydirdiği gelinliğinin kanlar içinde kaldığı için ondan özür dilemek istiyordum. "Sen bunları hak etmedin Tahir!" demek istiyordum, dudaklarım aralanmadı. "Yalvarırım özür dileme!" demek istedim ağzım açılmadı. "Tahir, lütfen ağlama!" demek istedim, nefes alamadım. Nefes Kaleli nefes alamadı...