Fantastik #3 ... Bir ara #1 olur... Kurgusal bir boyutta geçen hikayenin baş kahramanı 4 yaşındayken ailesinin ölümüne şahit olmuştur. O günden sonra hayatında ki hiç bir şey aynı kalmamıştı. Hayatını ailesini öldürenlerden intikam almaya ve klanını eski ihtişamlı günlerine döndürmeye adamıştır. Bu yolda ise sayısız savaş görecek, sevdiklerinin ölümüne şahit olacak ve yeni dostlar edinecektir.

O, Çocukların Kabusu... Çocukken Geçirdiği Bir Hastalık Yüzünden Kimsenin Sevmediği Bir Yaralı Bir Adam... O, Gece ... Hastalığını Yenebilecek mi?

Elimi uzattığım yollar karanlık çıktı. Sevdiğim insanlar hain, gelecek bir uçurum oldu. Gittikçe o uçuruma düşecektim. Koca bir çırpınışta geçmişe ışık yolladım. Bu benim en büyük çabam, tek çıkışımdı. Ya o ışık geleceği mi aydınlatacaktı, yada alacakaranlık yapacaktı. İç çektim, sevmediğim duvar oldum, hayat oldum ve ben artık ben olmadım. Ben, sadece ben değildim. Ben bizdim, ailemdim ve arkadaşlarımdım. Şimdi ise sadece gelecek için çalışır oldum. Şuan için yaşayan ben mecbur bırakıldım! Bunu kimse yapamadı, yine ben yaptım. Sadece benim kendimle oyunum, kaderin oyunuydu. Çırpınmak zor geldi, düşerken elimi karanlık kavradı. Bir hışımla kendine çekti. Ya ben karanlıkta ışık olacaktım, yada karanlık beni içine çekecekti. Derince nefes aldım ve herkesin yolunu takip ettim. Bu nasıl mı mümkün oldu, çünkü ben sadece bugünü düşünerek yaşadığımı biliyor. Kimse artık geleceği düşündüğümü göremiyor. Sessizce bir yılana dönüştüm, kimse sorgulama gereği duymadı. Yada olmuştur, belki de karşılıklı çehrelerimizi ezberlemiş birer senorya yazıyoruzdur. Ya benim kalemim iz bırakacak, yada bizim senoryomuz oynayacak. Karşılıklı dans eder gibi kıvrak vücut ve ritimle bir kötülük, bir iyilikle uyum sağladım. Sıcak nefesleri içimi yakarken , ateş püskürmek istedim. Hepsine haddini bildirmek istedim ama onlar sadece bugün de yaşarken nasıl yarının hesabını sorabilirdim? Ben kahinliğin en büyük adımını yarın atarken, bugüne yansıdı ve gözlerim kamaştı. Bilmiyorum geleceğin ışığını tamamını mı eve almak gerekir, yoksa pencere mi açmak gerekir. Perdesiz pencere de olmazdı. Güneş de bana isyan etmeyecek miydi? İndir şu perdeleri bırak ben doğunca sende hisset, uyan sadece bana uyan Alex! Demez mi? Ateşe karşı da buz olamam ki? Buz olsam da elbet eririm. Bu alacakaranlık o kadar çıkmaz ki..

"Bundan yüz elli yıl önce, dünya bambaşka bir yermiş Poli. İnsan sayısı çokmuş, milyarlarca insan yaşarmış. Tüm insanlar eşit ve hürmüş. Ülkeler arası bazen çekişmeler olsa bile kimse kimsenin ayağına kapanmak zorunda değilmiş. Bunu tercih edenler az da olsa varmış; ama onurlu yaşamak her zaman mümkünmüş. Sıradan bir insan parlak bir fikirle güzel işler yapabilirmiş, dışarı çıkıp gezebilir, istediğini yiyip içebilirmiş. Aslında, sıradan insan diye bir kavram yokmuş. Tüm insanlar seçkinmiş."

10 saniyelik öpücük kızın ne yaptığını farketmesiyle sona erdi ve kız heyecanla kendini geri çekip robotu itti , lakin o bir robottu ve onu kolayca itecek bir beden bu kızda yoktu , neyse ki robot kızın ondan uzaklaşmak istediğini algılayıp kendi geri çekildi ve yapay mavi gözleriyle güzel kızı süzdü. Kız nefes nefese robota "dur" emri verdi ve bir an için soluklandı. Robot ona verilen emri algıladı ve sorguladı , yapay zekası emri uygulayıp uygulamamayı tarttı ve sonunda bir karar aldı. Genç kız daha soluklanamadan bir şeyi farketti robot dur emrini sorguluyordu , emirleri hemen yerine getirmediği anlarda robotun yapay zekasının düşünüp karar verdiğini anlamıştı , öp beni dediğinde de düşünmüştü ve şimdi dur emrini de düşünüyordu. Genç kız korkuyla robota bakarken robotun mavi gözlerinde kırmızı bir ışık yanıp söndü ve bir anda yataktaki kızın dudaklarına yapışıp kızı yatağa yatıracak şekilde üstüne çıktı. VERİLEN EMİR: DUR! SORGULANAN EMİR: DUR! ALINAN KARAR: EMİR REDDEDİLDİ

"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

Günümüz trajikomik fantezi demeye bin şahit isteyen yapımlarına karşı bütün kült serilerden beslenip filizlenen Tetras karşınızda. Jack light, krallığın en güzel en sakin kasabalarından biri olan kirin'tor da doğmuş büyümüş bir insandır. Unutulmuş soylu bir ailenin çocuğu olan farkonos ile tanışır. Gerçek dostluğunu yaşayan bu iki çocuk cüce demircinin yanında çalışıp kendilerine geliştirirler. Diyar hakkında yeni bilgiler öğrenir. Ve ilerde iyi bir şövale olmak için her gün talim yaparlar. Kirin'tora yeni bir genel vali atanır ve ondan sonra kasabada garip şeyler olmaya başlar. Farkonos ve Jack, tüm inandıkları değerlerin yok olmasına ve yeniden oluşmasına şahit olacaktır. Diyardaki diğer ırkların kaderini değiştirecek, yeni bir tarih yazacak bir yolda ilerlemektedirler.

"Ona bir bak! Onunla beni bir arada düşünebiliyor musun gerçekten?" ☙ ❧ "Onu istemiyorum! Onunla ilgili hiçbir şey istemiyorum. Onu görmek bile istemiyorum ama sen ikimizi bir araya getirmek için canla başla çabaladığından onu sürekli görmek zorunda kalıyorum!" ☙ ❧ "Beni hayata döndürecek kadın o mu? Ona dönüp bir baksana! Hiç bana benziyor mu? Birbirimizin ne kadar farklı olduğunu göremiyor musun?" ● O Kuzgun'du. Kuzgunlar gece gibi siyah olurdu. Gecenin karasını kanatlarında taşır, yüreğini de siyaha boyayan duygular gözlerinden okunurdu. Asla acısını belli etmez, asla gün ışığına aldanmazlardı. Aşkın varlığını dahi bilmezler, onu görmek ve solumak istemezlerdi. Karanın rengini almış ruhları, bir sis gibi hareketlerine yayılırdı. Kuzgun yakardı; siyahıyla, gecesinin acısıyla, sevişiyle ve acısıyla. O ne kadar siyahsa, ben o kadar beyazdım sanki.Gece gibi kara bakışlarına bakıyor ve görsün istiyordum. O kadar derin, o kadar koyu ve o kadar çok şey anlatan bir bakıştı ki, içim titredi. Peri'si olarak ona tutunmak, o bakışlardaki acıyı ve çaresizliği ondan alıp sonsuza kadar yok etmek istedim. Bana ihtiyacı vardı ve bunu dile getiremiyordu. Çünkü çok gururluydu. Çünkü gururun onu koruduğunu düşünüyordu. Oysa gurur, bizi hayattaki güzel şeylerden alıkoyuyordu: cesaretli olmaktan, korkusuz olmaktan, sevmekten. Ona, "Yeter artık," diye fısıldamak istedim. "Görmelisin artık beni. Ve teslim olmalısın..." Ama hiçbir şey diyemedim. Biz kelimeler hakkında ne bilirdik ki? Ve duygular hakkında? Konuşamayacak kadar yoğun duygular boğazımızda düğümlenirken titrerdik ancak dil kemiğe bürünüp de söze gelmezdi. Su bütün sızıları dindirirdi ama suyun sızladığını kimse bilmezdi. Gözlerimi kapatmak istedim. Suyun sızısını içimde hissetmek istedim. Sızılarımı dindirebilseydi, ona ne derdim? AŞK SERİSİ 4. KİTAP