Jenna Collins Gizemli Kasaba'ya taşındığında olacaklardan habersizdir. Birçok yeni insan tanıyacaktır. Peki ya tanıdığını sandığı insanlar gerçekte öyle değilse? NOT: HİKAYENİN KİTAP OLMASI SÖZ KONUSU DEĞİLDİR/ OLAMAZ. Başlarda acemi olduğumu biliyorum. İleride bölümleri düzenleyebilirim umarım. İyi okumalar..

Wattpad'in Psychosis isminde yayımlanan ilk kitabıdır! -KESİT- Sen ne yaptığını sanıyorsun?!" Çınar beni yakalayıp terasın güvenli kısmına çekmişti. Belimden kavrarken çok sertti. Bahsettiğim sertlik, sanki biraz gevşek olsa tutamayacaktı ama iki üç kemiğim kırılsa daha iyiymişçesine bir sertlikti. O ilk temas ise çocukluğumdaki olayın yeniden vuku bulmasındaki en büyük etken olmuştu. Pencereden düşmek üzereyken aynı anda hissettim onları. Ablam ve Çınar aynı anda yakalamışlardı beni. Biri çocukluğumu kurtardı diğeri ise geleceğimi.. Gövdem zeminle buluşurken çocukluğumdaki Mavi bir hayalet edasında üzerime düştü ve yeniden yek vücut olduk. Sağımda hissettiğim acıyla kolumun üzerine düştüğümü anlamıştım. Gözlerimi dehşetle açtım, göreceğim ilk şeyin kehribar gözler olacağını bilmeden. Vücutlarımız birbirine paralel duruyordu. Çınar da tıpkı benim gibi omzunun üzerine düşmüştü ve kolu belim ile zemin arasında sıkışmıştı. Bu bizi birbirimize yakın tutan şeydi. Neler olduğuna anlam veremiyor gibi sorgulayıcı bakıyordu gözlerime. Sonra toparlanıp dizlerinin üzerine oturdu. Demin gözlerimin dehşetle açıldığını mı söylemiştim size? Hayır hayır kesinlikle öyle değildi. Asıl dehşetle açılan Çınar'ın gözleri idi. Yanıyordu dehşetle.

"Bizden uzak durun tamam mı , yoksa sonuçlarına katlanırsınız. "Uzak durmazsak ne yaparsınız, öldürürmüsünüz bizi ? " diye söyleyip kahkaha atmaya basladılar. " Evet gerekirse öldürürüz adam olun." " adam olmazsak ne yaparsiniz aklımımızı alırsınız?" Yere bakıp pişkince sırıttım vesöyle dedim . Ucuz mallarda gözümüz yok bizim" onlar sinirden patlayacak haldeyken sınıftakiler anııyodu. Ve arkamızı dönup oradan uzaklaştiķ

Hayatı inadına yaşamak. İnsan bazen öyle şeyler yaşar ki o kocaman bedenlerin altındaki küçücük kalp paramparça olur. Kırılan bir kalp belki onarılabilir ama ya paramparça olan ?? O da iyileşir mi sizce ? Ben ilk defa aşık oldum, çok sevdim, değer verdim ama geriye kalan elimdeki paramparça olmuş olan kalbim... Yıllarca sessiz sevdim, kimsenin haberi olmadan. Bütün duygularımı içimde yaşadım. En yakın arkadaşım olan Mine ye bile söylemedim, söyleyemedim. Zaten şimdi düşünüyorumda iyiki de söylememişim. Benim herşeyden çok sevdiğim, uğruna canımı verebileceğim çocuk benim yerime gidip en yakın arkadaşımı tercih edince anladım bunu. En büyük pişmanlıģımsın DORUK ATAMAN.... Keşke hiç sevmeseydim seni. Bir zamanlar midemdeki uçuşan kelebeklerin sebebiyken şimdi gözlerimden akan gözyaşlarımın sebebisin.......

Siz hiç sevgilinizden bir mesaj, e-posta ya da daha kötüsü bir post-it ile ayrıldınız mı? Ben az önce yaptım! Üstelik üstümdeki giysiye rağmen. Ne mi giyiyorum? Gelinlik! Ah evet doğru duydunuz ben az önce nişanlıma bir post-it üzerinde ondan ayrıldığımı ilan ettim. Şimdi düşünüyorum da belki daha duyarlı birkaç söz yazabilirdim. Özellikle de aşağıda bekleyen yaklaşık bin kişiye gelinin onu yüzüstü bıraktığını açıklamak zorunda kalacağı, daha doğrusu açıklayamayacağı düşünülürse... Peki ben ne yaptım? "Üzgünüm, yapamayacağım. Umarım bir gün beni bağışlarsın... Not: Seni sevmiyorum!" * Bu yaz post-it'lerin nelere kadir olduğunu daha iyi anlayacaksınız! Not: Sizi Seviyorum

Babası, öldükten sonra hayatındaki en önemli gerçeği öğrenen bir kız . Kafasını toplamak için kaçtığı başka bir şehirde tanıdığı çocukla herşey farklı olmuştu. Işin garibi almira yaşıyordu 'başına geleceklerden habersiz ' ! 8 Haziran 2016