YAZDIĞIM İLK KİTAP OLMASINDAN DOLAYI MAALESEF TÜM KLİŞELERİ BARINDIRIR :") * Kalbimin derinliklerinde yer edinmiş, yıllar geçse de çıkmayan bir kız var. Kalbime kendini kazımış bir kız. Sanki kalbimin içini de dışını da o kaplamış. Bu durumdan asla rahatsız değilim. Aksine fazlasıyla memnunum. Onunla imkansız olmamızı sağlayan bir sorun var. O, benim kuzenim... Kuzen olmamız ona kavuşmama engel değil gibi gelse de herkesin bize kardeş muamelesi yapması engel olduğunu kanıtlıyor. İnsanların gözünde biz kardeşiz. Bu bizim en büyük engelimiz. O asla benim olmayacak. Asla o güzel gözlerine uzun uzun bakamayacağım. Asla o simsiyah saçlarında ellerimi gezdiremeyeğim... . Şiddet, küfür ve olumsuz ögeler içerebilir. . Spiritüel -1

"Allah ismi elifle başlıyordu. Müslüman olmanın ilk şartı kelime-i şahadet de elifle başlıyordu. Efendimiz aleyhisselama getirdiğimiz salavat elifle başlıyordu. Euzu besmele elifle başlar. Allah'ın ilk emri,ilk ayeti İkra,elifle başlar. Kuran'ın başı Fatiha,elifle başlar. En değerlimiz namaza "Allah-u ekber" diyerek başlarız,o da elifle başlar. Aynı şekilde selam verirken de "Esselamü aleyküm ve rahmetullah" deriz,elifle başlar. Şükrederiz "Elhamdülillah" deriz,elifle başlar. İlk insan Hz.Adem'dir,ismi elifle başlamıştır. Yine Efendimiz miraçta Rabbimizle kelama tahhiyatla başlamıştır ve o da elifle başlar. Sonuç olarak elif bir felsefe oldu benim için.Elif gibi olmalıdır insan dimdik ama diklenmeden,gönlünde vavı taşıyarak."

Seni unutursam ey Kudüs! Sağ elim hünerini yitirsin. Seni anmaz, Kudüs'ü en büyük sevincimden üstün tutmazsam, dilim damağıma yapışsın! | Tevrat - Mezmurlar 137.

Ah şu hayat rüzgarı... Bazen kilometrelerce uzağa uçurur insanı. Çocukken uçmayı hayal eder ya çoğu insan. Büyüdükçe uçar fark etmeden. Bir tohum misali topraklarla buluşur. Acılarla yeşerir, büyür büyür büyür. Kocaman bir ağaç olur. Masumiyetini kaybeder zaman geçtikçe. Yazın dolabı açıp suyu şişesiyle beraber ağzına götüren o çocukluk masumiyeti. İftar yemekleri hazırlandıktan sonra kimseye belli etmeden ağza atılan lokma gibi. Nasıl masumiyetini kaybeder ki insan? Yoksa ben büyüdüm mü? Büyümek isteyen kimdi ki? Jelibonlarla intihar ettiğim o çocukluk günlerimi özledim ben. Toprak üzerinde dizlerimiz kanayana kadar oynadığımız bilyelerimi özledim. Karşımda tertemiz bir kız var. Oda çocuktu yıllar önce. Şimdi ellerimi tutuyor, babasının elini tutan masum bir kız gibi. Oda çoğu gece ağlamıştır benim gibi. Oda kaçmıştır kendisinden. Oda tebessüm etmiştir herkese. Görenler "Ne kadar da mutlu" demiştirler onun için. Oysa o içinde biriktirmiştir dertlerini. Kalbi ağlayanların , gözleri güler zaten. Ah şu sessizliğin içinde ki sesler, görememekte ki görmek.. Şu dağlar, çöller, denizler. Özgürce uçan kuşlar. Ölmek üzereyken ne kadar da yaşanılası şu hayat. Şu siyah beyaz hayatın içinde ki renkler... Göz yaşı dökmeden ağlamak... Bu kitap yorgunluğun,tövbenin, hüznün hikayesidir. Bu kitap satır aralarında kendinizi bulabileceğiniz bir arkadaştır.