Hissettiğim kadarıyla günün en umutsuz saatleriydi.Ne bir mesaj ne de bir ileti alabilmiştim.Oysa ki ne çok isterdim bu günü onunla paylaşabilmeyi. Her insanın yaptığını yaptım tabi ki ben aradım.Aradığımda duyduğum ses bir erkek sesiydi.Sesim çığlık olup içerimde kayboldu ve kapattım telefonu.Dört duvar odamda yapayalnızdım.Belli ki bekleyememişti beni bir aşkı unutturabilecek en güzel an buydu belkide.Sevdiğini başkasının bilmek en güzel, en acı, en kolay unutabilme haliydi. Ve sessizce mırıldandım kendime " SİKTİR ET " Gecenin en karanlık saatlerinde kalemin en acı izi aşk.

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.