© Bütün hakları saklıdır Bir yabancıya aşık olup biz olmak o kadar zor mu? İLK'İM DEĞİLDİN SON'UM OLDUN!..

" Ve Nefret, başarısızlığa uğramış sevgidir."

"Sen," dedim yeniden başka bir konuya geçerek. "Ben bir silahsam sen o silahtan çıkan kurşunsun." Ardından dudaklarını saçlarımın arasında hissettim. Öpmüyordu ama her an öpmeye hazır gibi orada duruyordu, hissediyordum. "Sen, Nefes." dedi benim gibi. "Ben yeniden cehennem olmuşsam, senin ateşin yüzünden." *11.04.15 Aksiyon #2* On Sekiz #1*

İnsanların beni anlamasını istiyordum. İçimdeki bu kurtlanmış yaraları benim hissettiğim gibi bütün sıcaklığı ile hissetmelerini istiyordum. Ben bu karanlığın içerisine düştüğüm zaman onların da bu cehennemin içerisine düşmelerini istiyordum. Ama onlar düşmüyordu. Bu cehennemin içerisinde bir tek ben kalıyordum. Onlar bu içimdeki yarayı daha da büyütmek istercesine bir anlığına görünüp sonra da ortadan kaybolup gidiyorlardı.

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Arkadaşlıklar, aşk, aile, okul... Hayatınızda her şey mükemmelken, elinizdekilerin farkına tam olarak varamazsınız... On yedi yaşındaki Güneş, anne babasını ve küçük kardeşini kaybettikten sonra, yaşadığı acıların ardından hayatına devam etmek istiyordu. Güçlü olmak zorundaydı. Eski okulundan işlemediği bir suç yüzünden atılınca, kendini "Başka yere kabul edilmeyenlerin gittiği okulda" buldu. Karanlık geçmişleri olan insanların toplandığı bu okulda; -Güneş nasıl ayakta kalacaktı? -Böyle bir okulda dost edinebilir miydi? -En önemlisi, bu karanlık okulun en karanlık öğrencisi olan Demir'in karşısında kalbini koruyabilecek miydi? -Ya saf, hayatı kayıplarla ve gözyaşlarıyla dolu olan Güneş,Demir'in gölgesine razı olursa? Burası Karanlık Lise... Burası Güneş için sadece bir başlangıç... KARANLIK LİSE EPSİLON YAYINEVİ İLE 02.02.2015'TEN İTİBAREN RAFLARDA :) Artık kitabı satın alabilirsiniz :) Karanlık Lise serisinin fragmanı: https://www.youtube.com/watch?v=UsDitPn01IM

Bir ölüm.. Bir not.. Bir kız.. Bir katil.. Bir intikam yemini.. Biraz kan.. Biraz korku.. Biraz aşk.. O masum.. O katil.. O psikopat… Gözlerimi önümde kanlar içinde yatmış bana yalvaran adama diktim. Suratıma sıçramış kanları damlıyordu. Ona baktıkça dudaklarımda histerik bir gülüş belirdi. Elimdeki ‘kelebek’le yanına oturdum ve gözlerine bakıp fısıldadım “Babamı öldürürken ona acıdınız mı? Ha konuş seni sefil herif. Hepinizi tek tek ortadan kaldıracağım duydun mu beni? Hepsi senin gibi yalvaracaklar bana. Hepinizin kanıyla ıslanacak bu eller, ancak ondan sonra intikamımı almış olacağım.” Ardından hızla ayağa kalkıp kenarda duran ağır baltayı iki elimle kavradım ve hiç düşünmeden, acımadan boynuna indirdim. Sıcak kanı suratıma sıçradığında hala gülüyordum. Bu ben miydim? Nasıl böyle bir cani olmuştum? Evet, hayattaki tek varlığımı benden aldıklarında. Adamı arkada bırakırken kenara koyduğum havluyu aldım. Yüzümü silerken Darren’ı aradım. İlk çalışta onun sert, pürüzlü, erkeksi sesiyle kaşılaştım. Hızla kapıdan çıkarken “Hallettim” diye mırıldandım. Alaycı, olabildiğine seksi kahkahası kulağıma ulaştı “Aferin sana prenses, öğreniyorsun.”

"Uzak dur!" incecik, biçimli kaşlarını çattı. "Yaklaşma! Yoksa kötü olur. Ne yapmaya çalışıyorsun yine ya! Ne istiyorsun?!" kollarını çaprazlayarak omuzlarını tuttu. Göğüslerini gizlemeye çalışıyordu, ama farkında değildi böyle daha çok göze çarpıyorlardı. "Uzak kalamıyorum." boğazımdan kopan hırıltılara engel olamıyordum. Yutkundum. "Anlatamadığım şeyler var, Gaye. Anlayamazsın. Yanında ama uzağında olmam lazım. Ne seninle oluyor ne sensiz. Çıldırmak üzereyim. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum!" başımı eğdim. "Seni aklımdan çıkaramıyorum. Çıplak gördüğüm kadınların hiç biri senin gibi değildi." "Benim gibi çirkinine az rastlanır." kısık, çok kısıktı sesi. Dudakları titriyordu. "Bunu her seferinde yüzüme vurmasan keşke." İtiraz etmek istedim. İzin vermedi. ~~ ~~ ~~ ~~ Aşk buydu işte. 3 kişi olmak, tutkuyu ve sevgiyi paylaşmak, zorluklara göğüs germekti. Aşk bende şimdilik 6 harf demekti, Serhan.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."