Hayal kırıklığı ile omuzları silkelendi. "Boşver! Sormadım farzet." Göğsümün ortasına koca bir taş oturduğunu hissettim. Ne dillenen,ne de ufalanan cinsten... Art arda cümleler sıralayıp hislerimi bir parça dile dökebilirdim de aslında. Yapamadım. Onun hakkında sayfalarca düşünebilir,satırlarca yazabilir,kazanlarca öfkelenebilirdim. Ama iş iki kelime etmeye gelince,sesim; içimdeki kalabalığın öfkeli uğultusunda eriyip kayboluyordu. Terk edilmeyi kabullenememişliğimin çatlaklarından derimin altına sızan ve zamanla içimde coğrafya coğrafya dağılan ne idüğü belirsiz kalabalık... Yalnızca gitmemişti. Ruhumu,kalbimde açtığı koca Yusuf kuyusuna atmış,beni sonsuza kadar oradan kendime sarkmakla cezalandırmıştı.

Bir sonbahar akşamında evimin etrafını çevreleyen bembeyaz güllerin arasında tüm duygularımdan arınmaya çalışıyordum.Onun geldiğini anlamak zor değildi.Güllerin başını eğen sert bir rüzgar ve sonsuz bir mutsuzluk hissi... Ölümün efendisi tüm ihtişamıyla gelmişti. Güller beyazdan siyaha dönerek renk değiştirirken hava buz gibi olmuştu.Bıçak kadar keskin bir ses tonuyla, " gitme vaktin geldi " dedi. Bakışlarımı onun kapkara gözlerine dikerek " biliyorum " derken sesime yerleşen derin hüzne engel olamamıştım. " lütfen ona çok iyi bak " " merak etme bundan sonra o benim oğlum , tek mirasçım olarak yetişecek,bildiğim her şeyi öğreteceğim. Sana,bana ve en önemlisi TANRI 'ya yakışacak " Ezeziel son bir kez bahçede oturan oğluna baktıktan sonra kendini aşağıya dev bir düşüşe bıraktı.Arkasından duyduğu kelimeler daha çok acı çekmesine neden olmuştu. " benden daha iyi bir AZRAİL olacak ... " Zifiri karanlıkta yumuşak bir toprağa ayak basana dek kulaklarında bu cümle yankılanmıştı. Hiçbir şey artık eskisi gibi olmayacaktı...

Hayati acının ve esaretin birleştiği noktadan yasayan bir kahramanin hikayesi *hikaye fantastik bir konuya sahiptir *okurken sıkılacaginiza sanmam cunku ben yazarken sikilmadim