Biz üç kişiydik: Âsaf, Âhu ve ben. Âsaf evdi, kerpiçten yapılma derme çatma, damından su damlayan kulübeyi yuva yapandı. İlk sığınağım ilk aşım, ilk kez lokmamamı bölüşüm. Âsaf öğretendi. Bir yandan korumayı, sahiplenmeyi, ayağa kaldırmayı bir yandan da hiçbir şeye gözü kapalı bağlanmamayı, kimseye sırtını dönmemeyi, uyurken bile tek gözünün hep aralık kalmasını. Âsaf evdi, aileydi. Âhuysa eve getiren, yolunu kaybettiğinde bulduran, parıl parıl parlayan, herkesin ulaşmak isteyeceği ancak ulaşamayacağı kadar uzakta görünen bilakis biraz sevgide yüreğini avcunuza koyuverendi. Âhu Çoban yıldızıydı. Öğrenilendi Âhu: saflık, sevgi, kuşkusuz güven, masumiyet, şefkat, güzellik ve korku. Korkuyu ögrendiğimdi. Karanlıklarda savaşmaktan, alevlerde kalmaktan korkmazken bir çift Âhu gözü kaybetmekten dünyaları kaybedecekmişcesine korkmaktı. Ben ise kaybolandım. Aranmayan, sorulmayan. Ben bir köşeye konulup unutulandım. Biraz hırçın biraz yaralıydım. Mütemadiyen kanayandım. Hep kaybedip hep atakta kalandım. Asaf ve Ahu... Beni buldular, beni sardılar, karanlıkta yıldızım, bilmediğim yerde öğretmenim oldular.

Her ikisi de çok uzun zamandır ölüydü. Bedenlerindeki kusursuzluğun aksine her ikisi de ruhlarının çürüdüğünü biliyordu. Ruhlarından yükselen bu kokuyu saklayabilmek için pahalı parfümleri; bedenleri için yüksek tavanlı mezarları ve kaliteli kumaşlardan dikilme kefenleri vardı. Bakmak ile görmek arasındaki farkı bilmeyen herkes bunun bir Cennet olduğunu ileri sürebilirdi. Kadının saçma, adamın ise komik bulduğu bir şeydi. Ama hayır Cehennem demekte yanlış olurdu. Çok fazla kor ateş, çok fazla yangın ve nihayetinde çok fazla kül olabilirdi ama ikisi de çok uzun süre önce bırakmıştı yanmayı. Koca bir boşluk vardı şimdi. Ses, ışık ve sabah yoktu. Zevk, heyecan ve gece yoktu. Acı bile yoktu. Bu düpedüz bir Araf'tı

Bedeni değil kalbi yaralı bir asker ve onun derdine derman, hayatına BAHAR olan bir doktorun hikayesi... "Beni ne kadar seviyorsun?" dedi, "EY RUHUMUN EN İÇİ YAR, KARANLIKLARIMI AYDINLIĞA, YARALARIMI DERMANA ULAŞTIRAN, ÖMRÜME ÇİÇEKLER AÇTIRAN SEVGİLİM.HAYATIMIN SONBAHARI BEN SENİ SEVMEKTEN ÖTESİNİ YAŞIYORUM BEN SANA MUHTACIM... "