ASKIDA / Hani her insan kendi hayatının baş rolüdür diye bir söz var ya. Her insan kendi yalanlarının baş rolüdür. Hayat doğru yazılır. Yanlış yaşanır... \/\/\/\/\/\/ "İsmini neden sevmediğini anladım Hifa." dedi önümde diz çökerek. "Neden?" diye sordum. Bu kadar yakınımda olması tuhaftı. Hep mesafe olurdu bizim aramızda. "Doğduğunda ismini kulağına fısıldamamışlar sana. Benimsememişsin. Kabul etmemişsin bu güzel ismi. Ezan okumamışlar sana fısıltıyla. " Saçlarımı geri attı ve kulağımı ortaya çıkarttı. Hayır.. hayır. Bu kadar yakın olmamalıydı. Bana göre sorun değildi ama o, sorun olurdu onun için. Dudaklarını kulaklarıma yaklaştırdı. Yumruklarımı sıktım. "Allahu Ekber, Allahu Ekber." diye fısıldadı. Gözlerimi yumdum ve yutkundum. "Selim?" diye fısıldadım. Dinlemedi devam etti. En sonunda, "Hifa." diye fısıldadı. "Hifa." "Hifa." "Senin ismin Hifa, güzel kız."

Zeki,zengin ama sürekli eziklenen şişman uzun sivilceli bir kız. Sevdiği adam tarafından itilip kakılan,her dakika her saniye ve her salise ağlamak zorunda kalan bır kız. tamda böyle ama artıkı üzülmek istemiyor. Bu yüzden değişiyor. Haydi gelin Eslem'in değişimini birlikte görelim.

Lise üçüncü sınıf öğrencisi Ece, yeni hayatının ve yeni okulunun ilk gününde Emre ile tanışır. Üstelik Ece'nin ailesi de akılalmaz bir şekilde Ece'de şüphe yaratmaya başlar. Bu şüphe ile bir cevap arayışına giren Ece, ailesine ait eski bir defteri bulup okumasıyla hayatı altüst olur. Ailesinin Ece'ye yaptığı lanet bozulur ve melez olduğunu öğrenir. Hem cadı hem de vampir olan Ece, Emre'nin de vampir olduğunu öğrenmesiyle Emre'den dersler almaya başlar. Yeni maceralara yelken açan Emre ve Ece, yeni arkadaşlar da edinip, peşi sırası bitmeyen belalardan da uzak duramazlar. Ve aşk tüm engellere rağmen yine de kazanır...

Merhaba ben ursula.. Abim alvin ile beraber hayatta kalmaya çalışan iki muhteşem varlığız. O bir kurt ben bir vampirim. Koruyucu olmak için gittiğimiz bu okul da hayatımız çok ama çok değişti. Çok şey öğrendik. Aralarında en önemlisi sadakat; idi. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Karanlık peşimizi bırakmayacak BENDE ÖYLE.. ©tüm hakları saklıdır

''Senden sadece beni bırakmamanı istedim. Yanımda olmanı istedim. Çünkü sen farklıydın.Kalbimde ritim değişmesine,sesimin titremesine,saçma sapan gülümsememe sebep oluyordun.'' ''Geri döndüm işte. Yine yanındayım. Bırakmadım seni.'' ''Beni bıraktığın gibi, geri döndüğünde aynı bulacağını sanıyorsan sanma, çok saçma.'' ''Sen hala aynısın. Değişmediğini biliyorum. Hala bana aitsin. Ve ben, benim olanı asla kaybetmem.''

Bu hikaye, kötü çocuk ve masum kızın hikayesi değil.. Bu hikaye kötünün kotüyü, siyahın renksizi, yeşilin kırmızıyı, beyazınsa yalnızlığı bulduğu hikaye... Burada yaraların sarılacağı bir yer yok, Burada kabuk bağlamış yaraların açılacağı, Sıcakların soğukla yanıp kavrulacağı, Soğuklarınsa buz kesip donacağı yer... Ama istisnalar kaideyi bozamaz, öyle değil mi? Unutma... Her istisnanın ödeyeceği bir bedel vardır.. Onların bedeli ise... Onları ASLA bırakmaz.. Tıbkı onların ASLA bırakamayacağı gibi... -Genç kurguda #197 ------------------- Benden uzaklaşmasını isterken, bir o kadar da bana yakın olmasını istiyordum. O kronik bir hastalıktı... Ama beni esir almasına izin veremezdim... Ayağımdaki siyah stilettoların sesi denizin dipsiz sessizliğine karışırken aşağıya varıp korkuluklara doğru ilerledim. Teknenin sağ tarafındaki korkulukları ellerimin içerisine alınca, daha da üşümelerine rağman bırakmamıştım. Bana acı veren şeylerden zevk alıyordum. Bağımlılık yapıyorlardı. Onun gibi... Yanıma geçen üzerindeki tişörtle ortamın rengine uyum sağlayan adama bakmadan derince bir nefes aldım. "Sana benziyor." Söylediği cümleyi aklımda değerlendirdim. Bana benziyorsa güçlü olmalıydı. "Siyah..." dedi bana bakmadan solumda duran keskinliği beni kendisine cezb eden adam. Cevaplamasam da dudaklarım yukarı kıvrılmıştı. Ben siyah olabilirdim, ama... Onun hiçbir rengi yoktu... Peki ya sen? Daha yolun başındasın... Onlara katılmak ister misin? Tehlikeli olabilir... İyi düşün... Kendi seçimin... Tanıtım videosu: https://www.youtube.com/watch?v=kiLz6P0sFEY Kapak: @Eman_othman

Hiç beklenmedik bir anda, soğuk bir adam dahil oldu, sıradan olmaktan sıyrılamayan hayatlarımıza... Sadece onun varlığıyla, bütün hayatımın ipleri koptu ve başıboş kalan kaderim, Kızıl Gözlü Adam'ın varlığıyla şekillendi; ellerinde yoğruldu, gözlerinde boğuldu. Acı çektiğimde bilirdim ki, o da acı çekerdi. Ölümle yüzleştiğimde ise koşar gelirdi. Cehennem çukurunu andıran gözleri vardı. İçine düşüp yandığım, yandıkça harlanan ateşin beni yuttuğu, yaktığı bir kızıllık. Acıların arasından doğmuş olan adam, Mete, tanıdığım en insancıl varlıkken, Acılarla beslenen adam, Albatros, tanıdığım en karanlık varlıktı. Ve her nasıl oluyorsa, İkisi tek bir beden içinde sıkışıp kalmış, Savaşıyordu. İşte bu savaşın ortasında kaldı kalplerimiz... Kah yandı, kah söndü, kah kül oldu ama asla ölmedi, ölümsüzdü! **KİTAP YASAL OLARAK KORUMA ALTINDADIR - KOPYALANMASI YASAKTIR** KBV 17.10.2015-Cumartesi Vampir kategorisinde 1.!!! KİTABIN ESKİ İSMİ KORUMAM BİR VAMPİR'İDİ.

"Kapanına hoş geldin Küçük Fare." O... Gerçekten göz kamaştırıyordu. Her şeyiyle mükemmeldi. Bir şey hariç. Olması gerekenden 10 yıl daha yaşlıydı. Benimle aynı yaşta olan birine nasıl bakıcılık yapabilirdim? Ben kapana kısılmış küçük bir fareydim. Zarar görmeden kurtulabilecek miydim? * Meyra, ailesinin maddi durumu yüzünden yaz tatilinde üniversite sınavına çalışmak yerine, bakıcılık yapmak zorunda olan bir kızdır. Kendisi ayrıca bir yazardır ama bu konuda gerçekten berbattır.. Üstelik bakacağı çocuk yüzünden yazmaya zaman ayıramayacaktır. Ancak bakacağı çocuk, aslında bir çocuk değildir. Bakacağı kişi onun yaşındadır ve bu iş oldukça zor olacaktır. Çünkü Gölge başında bir gardiyan istemeyecek, ve Meyra'nın hayatını cehenneme çevirmek için elinden gelen her şeyi yapacaktır. Tüm bunların üstüne Meyra'nın hayatına bir hırsız, bir kiralık katil, bir hacker, bir balerin ve birde solist katılır. Sanki Meyra'nın hayatı yeterince zor değilmiş gibi anılarının sisli perdesinin arasında karşısına yeni bir isim çıkar. İlke. Meyra İlke'yi hatırlayamamaktadır. Ve sonunda Meyra kendini garip anıların, gizemli insanların ve tehlikenin ortasında bulur.

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Tepsinin üzerinde duran ve elime almadan incelediğim fişteydi gözlerim. Big King Menü--------------- 12,75tl Barbekü Sos------------------ 0,50 tl Her zamanki gibiydi, klasik menüm ve klasik sosum. Tek başıma oturduğum beyaz, kare masada ayaklarımla yerde ritim tutuyordum. Patateslerimi kaldırdığımda, fişin devamı da kendimi belli etti. Alıp bir cebime atmak için katlarken, fark etmediğim bir yazı çarptı gözüme. "Artık fark et be güzelim?" Kaşlarım çatılırken bakışlarım hızla kasaya kaydı. Bana siparişimi veren çocuğun yüzüne bakmamış olmaktan pişmanlık duydum. Uygar: Nasıl da aşık gece, gündüze? Nasıl da hayran aklım, yüzüne? Devrim: Sorular çok, aynı olmayan cevapları gibi. Uygar: Alışık olmadığımdan be, Devrim. Sevmeye alışık değilim, en az sevilmeye olmadığım kadar. Devrim: Öyleyse ne? Kaybetmek mi korkun, yoksa köşe bucak kaçışın güvensizliğinden mi? Uygar: Aynı gökyüzüne bakarken buluşmuyor ki gözlerimiz, karanlık çökerken derinden. Kayan yıldıza ait değil ki ruhumuz, umut yeşerip giderken. Devrim: Korkun gece olmak değil mi çocuk? Karanlığına hapsedersin, bir yağmur bulutu olan beni... Uygar: Öyle, ufak bulut. Ve korkumu körükleyen şey, yine o yağmur bulutlarının öfkelenip şimşeklere dönüşmesi. Yer yüzüne yönelmesi o beyaz şimşeklerin, karanlık geceye ulaşmak varken. Ya gidersen şimşeklerinle birlikte başkasına, ufak bulut? O zaman ne yapacak karanlık gece bir başına? Devrim: Aptalın teki, bu gece. Hâlâ bilmez ki, yağmur bulutları gücüdür karanlık gecelerin. Ve yine aynı aptal gece, hiçbir zaman bilmez, beyaz şimşeklerin en çok gece karanlığına yakıştığını. Uygar: Aşık olduğum bulut, gel benim karanlığıma. Gece deme, korkma. Ben varken yanında, tedirgin de olma. Devrim: Ufak yağmur bulutu geliyor, karanlığına rağmen geceye. Peki gece, kabul edecek mi bu hediyeyi? Uygar: Karanlı