Kendi içimizde o kadar çok şey biriktiririz ki. Bu birikmişlik , ruhumuz için bir süre sonra dayanılmaz bir hale gelir . Bu yüzden ruhumuzla birlikte sessiz çığlıklar atmaya başlarız. İçimizdekileri bir çığlıkla söküp atmak isteriz. Bütün herşeyi bir çığlığa sığdırmaya çalışırız. Oysa ki bu çığlık, sadece bir müddet ruhumuzu durgunlaştırmaya yarar . Bu durgunluktan sonra birden yine aynı noktaya geliriz. O noktada dönüp dolaşıp, sessiz çığlıklar atmaya devam ederiz. Bu çığlıkları sonlandırmanın bir çaresini bulmaya çalışırız. Ama başaramayız.. Sonra düşünürüz; Bu çığlıklarımızın sebebi neydi? Bizi bu duruma getiren şeyde neydi ? Bizi bu çıkmaza sokan bu birikmişlik de neydi?