Opowieść kontynuuje wątek postaci Mathiasa, który zaczął się w poprzednim tomie. Po porażce, która przydarzyła się na północy, grupa musi uciekać w inne miejsce, szukając schronienia. Skromnie pod nosem każdy mógł szeptać, by wrócić w miejsce, które ich przodownik najlepiej zna, lecz droga do niego nie jest wcale usłana różami. Brnąc ku celu zdarza się jedna istotna rzecz, która już zmienia głównego bohatera na zawsze. Mimo, że ciągle wieje wiatr w oczy i dzieje się krzywda, weźmie sprawy w swoje ręce, by tylko chronić swoich bliskich.

Zafirka Lavellan, rudowłosa Dalijka o szmaragdowych oczach i radosnym usposobieniu. Była zwiadowczyni klanu, teraz po wybuchu na konklawe musi zostać kimś więcej niż tylko zwykłą Dalijką. Staje się jedyną nadzieją na ocalenie Thedas. Jest zagubiona i przytłoczona nową rolą herolda Andrasty. Pomimo własnych słabości i lęków musi stanąć na czele wojskowej organizacji, by przywrócić świat do porządku.

Każdy potrzebuje bliskości. Nawet bohaterka. A może bohaterka potrzebuje jej w szczególności.