Bu esaretten kurtulup oğlu ve kendi için yeni bir hayat kurma mücadelesi veren Nefes'in hikayesi. Hep hayal kurarım ama ilk defa yazıya dökeceğim hatalarım olursa affola inşallah beğenirsiniz!

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

'Kaldı mı böyle adam ? Gece ışıktır odam. Bu adam benim sevdam. İmera Fera.' 'Köyümün en güzeli, Yüreğimin ateşi, Dağlarımın güneşi, İmera Fera.'

Zamansız ayrılık sonrasından gelen müthiş kavuşma..

keyifli okumalar :)

Nef'Tah

Umutlarım kaderin ördüğü ağlara takılıp kalmış arkalarından döktüğüm gözyaşlarına aldırmadan çırpınarak can veriyorlardı. Umut fakirin ekmeği denir ya... Benim son lokman elimden alınmıştı işte. Umut hep içimizde taşıdığımız ama asla değerinin farkına varamadığımız bir mücevherdi. Ben son umudumu da kaybettiğim o gun o mücevherin ne kadar değerli olduğunun farkına varmıştım. Ölmeye yüz tutmuş bir çiçek gibi soluk alıp verdikçe ölüyordum... Ta ki onu görene kadar...

Verilmiş bir sözün kurbanı iki genç ve onları birbirilerinden ayırmamaya kararlı olan kaderleri... Su ve ateş, gece ve gündüz, yer ve gök kadar birbirlerine uzak olsalar da, yine de aralarında güçlü olan tek bir bağ vardı. Tüm bu zıtlara rağmen simsiyah bir kuyuda açmayı başarmış bir çiçek gibi dayanıklı olan aşkları... Sadece bir nefes kadar uzak bana ama ben yine de onu içime çekemiyorum...

Ölüm aşk gibi ansızın çalar kapıyı. Nereden ve nasıl geldiği fark edilmez. Sebebini de anlayamaz insan. Ruhu yorgun insanların sevdiği neden elinden alınır ki? Hikayeler neden yarım bıraklır? Hayaller neden gerçekleşmek yerine onları kuranların boynuna bir ilmek misali dolanır? O da şimdi bunları düşünüyordu. Sevdiği kollarının arasında yatarken ne yapacağını bilmiyordu. Ölüm zaten katlanılmaz bir şeydi. Bir de fedakarlıkla gelince iki kişiyi birden yanında götürüyordu. O kurşunların hedefi kendisiyken kalbinin ait olduğu kişi önüne geçmiş, onu ölümden kurtararak kendi yaşamını tehlikeye atmıştı. Şimdi bir uçurumun kenarındaydılar. Ya sevdiği yaşamak için direnecek, ya da onun ruhunu da yanına alıp gidecekti. Kalbini ve ruhunu saran acıyla dudaklarını sevdiğinin dudaklarına bastırdı. Belki de birbirine aşık bu iki insanın son öpücüğüydü o öpücük. Aşk dolu ilk öpücükten alakasız ölümün bahşettiği öpücük. Ölümle aşk arasındaki öpücük...