''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Karanlıksan aydınlığa ulaşamazsın, Deliysen akıllıya. Siyahsan beyaza aşık olamazsın, Denizsen gökyüzüne. Ve aysan, güneşe dokunamazsın; Yanarsın. Savaştı. Savaşmak hayata tutunmanın, küf kokan duvarlar arasında nefes almanın tek yoluydu. Kanla sulanmış bedeniyle mutluluk için savaştı ve yolunu yağmurlu bir günde, darmadağın düşlerinin peşinden giderken kaybetti. Yılmadan, usanmadan yağmurun izlerini takip ederek o çamurla harmanlanmış tıkalı yolu buldu ve sır perdeleri tek tek aralanmaya başladı. Aniden... O yağmurlu günde başladı herşey. Hayatı o yağmurlu günde rayından çıktı ve ezberlediği yola geri dönmemeye tüm benliğiyle yemin etti. Belki de o yağmur ona Tanrı'nın bahşettiği tek çıkış yolu, acı kokan ilk ve son lütfuydu. "O karanlık bir melekti, bense karanlığın ta kendisiydim."