Karan Haznedaroğlu. 27 yıldır her istediğini elde eden, sadece adıyla bile bütün kapıları açabilecek bir adam. Şimdi her şeyden çok istediği bir şey vardı. Onu alarak buz tutmuş kalbinin en güzel köşesine saklamak, gülümsemesiyle çıkan güneşte ısınmak istiyordu. Hale Seçkin.. onu 1 yıldır kanatlarının altında yaşatıyordu. Her ne kadar BERCESTE bunu bilmesede... +18 içeriklidir. (sahneler/ argo kelime ve konuşmalar vardır.)

Hayat bazen unuttuklarınla yeşerir. Bazende bildiklerinle solar. Ben Ahenk... Geçmişim yok. Bir adam var. Bir Feveran... Geçmiş her geldiğinde bir parçamı alırken, ben yavaş yavaş ölüyorum. Geçmiş; bir zamanlar bir mazi iken. Aynı şeyleri yaşıyor ve etrafımdaki herkesi kaybediyorum. Ölümüm geldiği zaman yanımda sadece Feveran olacak. Çünkü geçmişim öfke ve acı dolu... Ölüm beni yakaladığında acım ağır basarken, geçmişteki öfke toparağa gömülecek. İnandığım tek şey ben Feveran'ımla kalacaktım... ∆∆Gece_Kaya1903 Başlama tarihi: 15.07.2019

Klasik öğretmen öğrenci hikayelerinden tamamen arınmış bir kurguda yazılmıştır. Mert( Zamel) Ada ( Zülal) karakterlerinin birbirinden bağımsız olan hayatlarının istenilmeyen kulvarlarda kesişmesiyle sizleri bambaşka dünyaların esintilerine çıkarmalarına izin verin...

Hayat bazen çok acımasız olabiliyor.Ama bir anda karşınıza öyle birisini çıkarıyor ki bütün hayatınız değişiyor. Peki bu kişinin hem karanlık bir mafya hem de sizin öğretmeniniz olması acaba nasıl sonuçlara yol açacak. Hadi bunu hep beraber görelim...

© Tüm hakları saklıdır Bazen sadece onun sende bıraktığı izleri özlersin, her şarkıda ayrı bir hatıra saklıdır sanki; istesen de silemezsin...

Mutluluğunu onu yanında bulan yaşamayı ondan öğrenen.. herşeyi onla mücadele eden bir küçük kız.

Ders çalışmayan bir kız, ve onu adam etmeye çalışan bir anne. En sonunda kızının aklının başına gelmeyeceğini anladı ve en iyi öğretmeni tuttu ona özel hoca olarak. Bundan sonra ne olacaktı ? Dersleri düzelecek miydi ? Yoksa özel 'hocası' kalbinde özel bir yere mi sahip olacaktı ?

"Bir ruh soluk alır mı sence?" diye sordum ona düz düz bakarken. Ellerini yasladığı demirden çekerek, heybetli vücudunu bana döndürdü. Siyah saçlarını karıştırarak, dudaklarını büzdü. Derin bir nefes aldım. "Peki bir ruh yaşar mı?" Sıkılmış olacak ki nefesini verdi. Kaşlarını havaya kaldırarak, bana baktı. "Ruh, basit bir kelime. Ne diye soruyorsun bunları?" dedi karanlık bir sesle. Hafifçe güldüm. Dudak bükerek, "İnsan bazen ne dediğini bilmiyor yada bilemiyor. Ama ben söyleyeceğim sözleri düşünerek, söylerim." dedim. Ellerimi kapşonumun cebine koyarak, arkamı döndüm. Kapıdan çıkmadan önce konuştum. "Biliyor musun? Ben hayatım boyunca bir ruh gibi yürüdüm hayat çizgisinin üzerinde. Ben senin çizgin üzerinde yürümeye başladığımda, soluk soluğa kaldım. Benim hayat çizgimde buna, RUH SOLUĞU denir." ************ Başlangıç tarihi: •03.04.2018• GECE KAYA

Manevi ailesini kaybeden ve bundan dolayı manevi kardeşiyle arası açılan Berra Derin duyduğu hakaretlere, gördüğü dışlanmaya daha fazla dayanamayıp soluğu İstanbul'da alır. Kendine yeni bir yol çizmeye karar verirken hesapta olmadığı bir şey olur. Kaan Erdinç ile yolları kesişir. Kaan Erdinç'in geçmişi açığa çıkmasıyla beraber Berra kendini siyah beyaz dünyasında bulur. Bu dünyadan kendini uzaklaştırmak isterken Kaan'ın eli Berra'nın hep üstünde olur. ALINTI "Gideceksin dedim!" Dudağının arasından tısladı. Sinirli hali beni korkutuyordu. Fakat gitmemi istiyordu. Burasının benim için tehlikeli olduğunu söylüyordu. Beni mi düşünüyordu? Sanırım bu son soruyu bin defada tekrarlasam usanmayacaktım. Çünkü söz konusu bendim. "Benim hakkımda hiç bir şeye karar veremezsin anladın mı?" Yüzüne avazım çıktığı kadar bağırdım. İki ellerimle omzuna bastırdım. "Hiç bir yere gitmiyorum, bunu o taş kafana sok!" Kaan'ı omzundan iterek odadan koşar adımlarla çıktım. Arkamdan "Berra!" Diye kükredi. Asansörün kapısı açılınca '0' düğmesine bastım. Kapının hızlı kapanması için düğmeyi zorladım. Kapı yavaş yavaş kapanırken gözlerimi kapattım. Rahat bir nefes verip gözlerimi açtım. Asansör kapısının arasında el görünce çığlık attım. Tek eliyle asansörü durdurdu! "Sen manyaksın!" Yüz ifadesi beni çok ürkütüyordu. Üstüme doğru gelince kendimi kapana sıkışmış gibi hissettim. Hızlı bir hareketle herhangi bir asansör düğmesine bastı. Asansör ani bir çekimle durdu. Işıkların sönmesiyle gözlerimi kapattım. "Kes şunu!" Soğuk ve güçlü elini çenemde hissettim. Çenemi sıktığında acıyla inledim. Refleks olarak iki elimle, çenemi sıktığı elini tuttum. İtmeye çalışıyordum fakat gücüne karşı gelemiyordum. Ne yaptığını idrak etmeye çalışırken nefesini tenimde hissettim.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''