Alison Smith była szczęśliwa. Miała przyjaciół, kochającą matkę i dobre oceny. Żyła codziennością. Miłością, czasem smutkiem i problemami, które w rzeczywistości były drobnostkami. Gdy ktoś zupełnie obcy wtargnął do jej życia i, nie tylko pobrudził jej ulubiony dywan błotem, ale też chwycił za kołnierz dziewczyny i z rozmachem wrzucił ją do garnka z setkami podobnych do niej, coś się zmieniło. Alison zgubiła po drodze gdzieś to szczęście, które okazało się niezwykle ulotnym uczuciem. Szczęście, bez którego musiała nauczyć się żyć. || opowieść tymczasowo zawieszona ||

Sherlock przechadzał się nerwowo po salonie. - Powiedz mi. Powiedz mi, kim jesteś. Czemu tu jesteś? Czy ktoś cię przysłał? Nie jesteś zwykłym człowiekiem. Jesteś inteligentna. ZA bardzo inteligentna. Przecież to niemożliwe, żebyś tak przypadkiem zapukała do moich drzwi... Ja nie wierzę w przypadki. Nie odpowiedziała, więc mówił dalej. - Ktoś cię przysłał, tak? Powiedz mi. To ON? Chociaż to do niego nie podobne... Chyba, że chce uśpić moją czujność... A może to mój braciszek się ze mnie nabija... Nie, wiedziałbym, że to on... Więc skąd się tu wzięłaś? Wciąż milczała. - I dlaczego się ciągle tak uśmiechasz? Przecież nikt się nie może ciągle uśmiechać. Ale na twojej twarzy zawsze gości uśmiech. Co ukrywasz pod tą maską? Dlaczego to ukrywasz? - Sherlock? - usłyszał głos Amber i po chwili dziewczyna weszła do salonu. - Co robisz? Obrócił się do niej, nawet nie próbując zakryć siedzącej na kanapie małej kukiełki, która na szyji miała zawiązaną jedną z apaszek dziewczyny. - Rozmawiam z tobą. - odparł, jakby nie było w tym nic dziwnego. - Ze mną? - obrzuciła go uważnym spojrzeniem. - Często tak rozmawiasz ze mną, jak mnie nie ma? - To był wyjątkowy przypadek. - Sherlock usiadł w fotelu, wyciągając przed siebie nogi. - John był bardziej chętny do rozmowy, gdy go nie było. - Ile razy mam ci powtarzać, że nie jestem Johnem? - Przecież wiem, że nim nie jesteś, nie jestem głupi. John nie nosił apaszki w groszki. Spojrzała na niego z politowaniem. - Jesteś niemożliwy... - Jestem Sherlockiem Holmesem. *** Sherlock ma nowego asystenta, a właściwie... asystentkę. Czy to oznacza, że słynny detektyw znowu będzie rozwiązywał zagadki kryminalne? Czy asystentka okaże się odpowiednia? Czy może tym razem sukces odniesie druga strona? Czy to możliwe, żeby ktoś rozumiał drugą osobę bez słów? No i - czy detektywi dadzą sobie radę? Fanfiction na podsta

Feel free to request! Within these one shots there'll be Ezio, Altair, Connor, Arno, Edward, Shay (etc).... and of course the reader (you) and the OCs I've made up. Enjoy!

NIE MOGŁAM NIGDZIE ZNALEŹĆ IMAGIFÓW O ROBERCIE. WIĘC POSTANOWIŁAM STWORZYĆ WŁASNE.

As Lienna came of age for marriage, so did the princes she had long forgotten about. And then, in the dark of night, guards and nobles came to take her away. Lienna couldn't believe it. She was Chosen.

❝Thor jest złotem, skąpanym w świetle dnia. Jego uśmiech jest szeroki, dawany wszystkim, których mija. Loki jest srebrem, ukrytym w cieniu. Jego uśmiech jest prawie niewidoczny, zarezerwowany tylko dla nielicznych❞ [Chronicles of Chaos: Part One] © 2015 sookehh; three-part fanfiction with Loki & Sigyn (Marvel/Norse Mythology)