Gördüğüm yüzle bedenimi korkuyla geri ittim. Aynadaki yansımam benim korkmuş suratımın aksine bana gülümsüyordu. " S-sen kimsin? " Sorumla birlikte kahkaha atmış konuşmaya başlamıştı. "Efsercik yapma ama böyle. Beni nasıl tanımazsın. Ben senim görmüyor musun?" "Ama nasıl olur? Bunların hepsi bir kabus demi?" "Efser hâlâ anlamadın mı? Etrafına bir baksana, o fotoğraflarda gördüğün her bir insanı biz öldürdük. Hepsi bunu hak etti."

Solan bir çiçek yeniden canlanır mı ? Tıpkı ölen bir ruhun yeniden dirilmesi gibi... ● Başlama Tarihi ~ 14.05.2020 ~ ○ Kapak editi : lavaminoris

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...