Gözen Sözer, hayat kavramında mutlu olmayı çıkardığında 20 yaşındaydı. Komada yatan bir abi ve arasındaki bağın kopma noktasına geldiği ikiz kardeşiyle savrulup durmuştu. Hayat onu hiç bilmediği bir mahallede, tanımadığı insanların arasına soktuğunda neler yaşayacağını tahmin etmiyordu. Ahmet Destan Affan, mahallenin abisi, aşık olacağı en son ama en doğru adamdı. "Sadece seni korumak istemiştim." Dedi dalgın dalgın. Dilim az önceki cümlesinden dolayı lal olmuş durumda olduğu için nasıl konuşacağımı bilmiyordum. Öylece zihnime kazıdığım yüzüne bakıyordum. Alayla gülüp karşı duvarı izlemeye devam etti. "Nasıl korumaksa, yaptığım tek şey seni kendimden uzaklaştırmak oldu." "Ben uzaklaşmadım." Ben hiç sana yakın değildim ki Destan. "Doğru, uzaklaşmadın çünkü hiç yakın olamadın bana." İçimden geçenleri onun dillendirmesi yüzümü buruşturmama sebep olmuştu. Sesli duyduğum gerçek hiç hoşuma gitmemişti. "Neden yakınımda değilsin Gözen?" BU KİTAP YAŞI KÜÇÜK OLAN OKUYUCULARA UYGUN DEĞİLDİR. İki farklı insanın tek bir yola düşmesi. Aşk beklenmedik acı ise muntazar olandı. GÖZEN SÖZER & AHMET DESTAN AFFAN

DİKKAT! Bu hikaye 18 yaşının altındakiler için uygun değildir. Bu kitap bir yetişkin kitabıdır. Verda Gül Solmaz, mimarlık 3. Sınıf öğrencisi olarak planları ve belli bir düzeni varken hayatında yapmam dediği ne varsa yapmış bir kadın. Asla aşık olmam dediğinde hiç tahmin etmediği bir adama aşık olacak kadar da şanssızdı ama belki de o adama aşık olmak en büyük şansıydı, bilmiyor. --------------------- Buz gibi elleri yüzümü avuçladığımda bulunduğum durumumu unutup açık mavi gözlerine baktım. "Verda." sıcak nefesi yüzüme vurdu, "İyi misin?" Ellerinin altında bir yaprak gibi titriyordum, bu bana ilk dokunuşu değildi tabii ama ben, sanki ilk defa dokunuyormuş gibi heyecanlanmıştım. Tek eli yüzümden kayıp belimi bulduğumdan beni hafifçe kendine çekti. Kollarım boşluktan kurtulmak ister gibi kalın kollarına dolandı. Bedenim, onun güçlü bedenine yaslanmış tatlı bir sıcaklıkla sarmalanmıştı. Bir eliyle yüzümü okşamaya devam ediyordu. Sağ elmacık kemiğime bir öpücük kondururken mırıldandı "İyi misin? Cevap ve..." "İyiyim." Diye kestim sözünü. Sesim pürüzlü ve nefes nefes çıkmıştı. Dudakları hafifçe kıvrıldı. Gözlerim bir süre minik tebessümüne dalıp gitmekten başka bir şey yapamadı. Dudağıma doğru yaklaşıp kenarıma bir öpücük kondurduğunda içimin titrediğine emindim. Sıcak dudaklarını az da alsa kurumuş dudaklarımın kenarında hissetmek beni bayıltmaya yetecek gibiydi. "İyi ol... benim de iyi olmam için." Ve tekrar aynı yeri öptü. Gözlerim anın sıcaklığıyla istemeden kapandı. Verda Gül Sönmez & İsa Çakır Kançıra