İnsan nesillerce dünyanın var oluşunu merak etti, cinselliğini, renkleri, dipsiz bucaksız evreni, insanlığı, en ufak bir leylak kokusundan en dipteki bir ışık hüzmesine kadar her şeyi merak etti. Genbilimci Camila'nın merakı ise onu sevdiği kız üzerinde deney yapmaya itti. Ya da deney yaptığı kızı sevmeye.

Lauren Jauregui'nin işaret parmağının açıklamaları. (One-shot)

Taehyung sigarasını söndürürken, "Saçımla oynaman gerçekten hoşuma gitti," dedi. "Sanırım artık daha sık kucağına yatmam lazım." O an, elimin Taehyung'un sarı saçlarının arasında olduğunu ve onun saçlarını okşadığımı fark ettim. Hemen elimi geri çektim ve utanarak başka tarafa bakıp, "Üzgünüm," dedim. "Birilerini dinlerken bir şeylerle oynama alışkanlığım var. Yoksa odaklanamıyorum." Taehyung kahkaha attı, "O zaman kucağına daha fazla uzanıp, sana daha fazla bir şeyler anlatmalıyım." dedi. Vkook.

"Evet, ona böyle mazisini, çocukluğunu, kendini henüz hiçbir erkeğin kolları arasına atmadığı devirleri yaşatan bu hatıraları anlatmaktan sonsuz bir haz duyuyordu. Bütün hayatı olan bu şeyleri o, şimdiye kadar hiçbir kimseye anlatamamıştı. Kimse onu böyle alakayla dinlememişti. O şimdiye kadar daima yaşadığı dakikayı yaşamış, daha önce bir hayatı olduğunu ve daha sonra da bir hayatı olacağını hiç düşünmemişti. Şimdi ona bütün bunları anlatırken, bu şeylerin kendine ait olduğunu, kendini Cevriye yapan binlerce parça olduğunu, kendi varlığının çatısını kuran malzemenin bu olduğunu hisseder gibi oluyordu. Cevriye zaman zaman susuyor, hatırasının karanlıkları içinden başının aydınlık taraflarına hücum eden bu hatıralar içinde, ona anlatılmaya en layık olanını seçmeye çabalıyordu." Fosforlu Cevriye, Suat Derviş.

Sehun, 24. yaş gününü tek başına kendine aldığı minik bir pastayla kutlar. Pastanın üstündeki tek mumu üflediğinde ise Sehun, tek dileğini gerçekleştirebilmek için kırmızı renkli bir yaban domuzunun peşine düşmek zorunda kalır ve sadece gece yarısına kadar vakti vardır... HunHan one shot. Sehun's Birthday Special 2018.

Hanımefendiler ve beyefendiler. Cidden artık özelden gelen "Creepypasta kitabını neden kaldırdın? Ben daha okuyamamıştım. Tamamen mi sildin? Geri yüklesen olmaz mı?" gibi mesajlardan sıkıldım. Ve nedense size "Onları aldığım yerden okuyabilirsiniz." dediğim zaman. Üşeniyor yada "buradan farklı oluyor ama." gibi tepkiler veriyorsunuz. Neden yani? Madem o kadar Cp seven bir insansın bu değişiklik insana hiç koymaz bence. Her neyse ben yinede bu yoğun isteğiniz doğrultusunda kitabı ve içindeki tüm bölümleri geri yüklüyorum. İyi eğlenceler, iyi okumalar. (Kitabın içindeki tüm CP'ların www.creepypastaturkce.blogspot.com.tr sitesinden/blogundan alındığını unutmayın. Ben ne çevirmenim ne de admin. Bunun hakkında soru sormayın. Anlayışınız için teşekkürler.) © Tüm hakları saklıdır

UYARI: Hikayeyi okurken sakın henüz okumadığınız bölümlere bakmayın. Gizem/Gerilim olduğu için spoiler yiyebilirsiniz! Yetenekli olmak. Her defasında imrenilen bir olgu. Başınıza bela açacağını asla düşünmezsiniz; Öyledir ki yetenekli insan belaya rastlamaz. Aksine bunun bir deli saçması olduğunu düşünürsünüz. Ama bir kez daha düşünün. Zira genç bir kız olan Maya'ya göre hiç de öyle değil. Hele ki kızımız doğuştan telekinezi yapabiliyorsa, kendisini belanın, bildiğimiz belanın içinde bulması kaçınılmaz olacaktır. Düşmanı yakaladığını zannettiğin anda çember daha da genişler. *Her bölümde gizemin dozu artarken, entrikalar doruklara ulaşacak.*

Bir insan nasıl kendi acısından zevk alabilir? Soruyu düzeltiyorum; Genç bir kız gölgede sürdüğü hayatına kendisinden daha karanlık bir insanı nasıl sokabilir? - "Şu akan kanı görüyormusun? İşte bu benim tek eğlencem." "Biliyorum, benimkide sen olacaksın.." - DİPNOT: Bu hikaye kötü çocuk/masum kız tarzı bir hikaye değildir. - KORKU #1 PARANORMAL#1

Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...

''Şimdi sen seç Güneş'' Babama boş gözlerle baktım. ''Neyi baba?'' ''Hayatımızın her yerinde olan bir şey seç istiyorum'' Aklıma tek bir şey geliyordu. ''Kamera, buldum baba kamera istiyorum''