Kuroko już od jakiegoś czasu poszukiwał pracy. Przez swoją nikłą osobowość nie był w stanie zatrzymać się gdzieś na dłużej. Przeglądając internet wpadł na pewne ogłoszenie: posiadacz sporej firmy poszukiwał osoby, która w weekendy zajęłaby się jego domem, i która nijak nie będzie mu przeszkadzać. Ta wiadomość ucieszyła Kuroko, wyglądało na to, że jego nikła osobowość na coś się w końcu przyda.

Parę miesięcy temu kupiłem kubek ze złoconymi maziajami. Na wyprzedaży. Żaden prezent, żadna okazja do wspominania. Zwykły, ładny kubek za 15 złotych. Od tego momentu piłem kawę tylko z niego. Plułem fusami z herbaty do jego wnętrza. Nigdy jednak nie spojrzałem na ten kubek w szczególny sposób. Zwykła rzecz, nie? Jednego wieczoru rozsiadłem się wygodnie przy biurku. Patrząc na telefon chciałem sięgnąć po zeszyt do pisania tekstów. Banalna sytuacja. Poczułem, jak moje nieuważne palce nie wymijają kubka. Pozwalają mu przewrócić się, ześliznąć z blatu. Mimo że nie widziałem, poczułem nacisk niepokoju. Moja głowa sama narysowała trajektorię lotu, rozbicie, wylanie. Stratę. Przez ułamek sekundy miałem jeszcze nadzieję, że uda mi się złapać kubek, uniknąć tego, co ma się za chwilę wydarzyć. Ale dobrze wiedziałem, że już mi się nie uda. Poparzyłem tylko palce. Patrzyłem na nowy kształt kubka, rozbity na części. Nasza przygoda się skończyła. Bezpowrotnie. Nie miałem już pić z niego kawy, pluć fusami do wnętrza. Ta chwila, gdy wiem, że coś stracę jest zawsze intensywna. Człowiek zamiera, wstrzymuje oddech. Jest okrutnie krótka, ale ściska w dołku. Zawsze towarzyszy jej nadzieja. Głupia i naiwna. Tak mocno wierząca, że jeszcze się uda. Uczucie straty. Tak, to tego uczucia nie znoszę najbardziej. Gdy wchodzi w ciało, wpełza we wnętrze, uświadamiam sobie, jak bardzo coś było dla mnie ważne. Czy to Nivan, czy durny kubek ze złoconymi maziajami.

Kuroko Tetsuya ledwie wiąże koniec z końcem. Pracuje w przeciętnej restauracji, zmusza się do seksu z obrzydliwym szefem w zamian za mieszkanie i desperacko próbuje oszczędzać pieniądze, aby wyjść na prostą po burzliwej przeszłości. Akashi Seijuurou to bogaty biznesmen. Jako dyrektor firmy handlowej ma wszystko, czego mu trzeba - klasę, urodę i pieniądze. Lecz wbrew pozorom nie jest taki idealny. Ma swoje szczególne hobby, swą pasję, którą nie tylko pragnie, ale i musi spełniać. Akashi Seijuurou jest mordercą. Ścieżki tych dwóch mężczyzn skrzyżują się ze sobą - zbryzgane krwią zarówno potępionych jak i niewinnych, pełne grzechów i kłamstw, podstępnych zagrań i zdradliwych słów - i żaden z nich nie wie, co czeka ich na końcu.

Rysował palcem po krętym tatuażu na jasnej skórze. Zaczął od szyi, która od razu odsłoniła się pod jego dotykiem. Reagowała mimowolnie nauczona, że otrzyma więcej przyjemności. Długa szyja działała jak magnez. Gdy była naga i odsłonięta - nakazywała, krzyczała. Nie mogła pozostać bez atencji i dotyku. Trzeba było musnąć ją ustami, zostawić wilgotny ślad, powtarzać tę czynność aż cała skóra zostanie pokryta niewielkimi wypustkami przyjemności. Dopiero wtedy można było iść dalej wzdłuż krętego rysunku.

Odcinkowy serial na miarę "Mody na Sukces"! Fabuła toczy się wokół życia trójki braci: Kise, Kuroko oraz adoptowanego przez ich rodziców Aomine, a także ich przyjaciół oraz bliskich. Liczne problemy, rozstania, zdrady i romanse, nieoczekiwane zwroty akcji - wszystko to składa się w niekończącą się opowieść! Uwaga: Trwa rewrite opowiadania. Stara wersja dostępna tylko na moim blogu!

jest już ciemno, kiedy na progu domu yoongiego pojawia się hoseok i bełkocze, że dostał wiadomość od jeongguka. przyjaciel wysłał mu rozpaczliwą prośbę o pomoc... i współrzędne. jest tylko jeden problem. przecież pochowali jeongguka pół roku temu. ___________ jest to pełny zapis interaktywnego au, które rozgrywało się na twitterze między 21 a 30 grudnia 2018 (oficjalny hashtag: #evanescencebts) okładka: @iimsojuliie