"Lütfen gitme" Göz yaşlarım akarken tekerlekli sandalye ile ona biraz yaklaştım "Özür dilerim.Oğuz abimi durdurmam gerekirdi yapamadım,kendimi kaldıramadım" Bana bakmıyordu fakat ağladığına yemin edebilirdim dönmedi bana yüzünü bakamadım o yaprak yeşili gözlerine son bir defa "Bu senin suçun değil hera.Bu benim kendi aptallığım,kendimle beraber senide sürekli aşağı çekmekten bıktım ve tükendim" Hıçkırdım,göz yaşlarım sanki onları tutan bir baraj varmış ve o baraj'ın yıkılmasıyla özgürlüğünü ilan eden su gibiydiler. "Sen beni asla kendinle aşağı çekmedin.Seni çeken bendim! Senin sorunları bir toz parçası gibiymiş gibi umurasamayıp kendi sorunlarımı bir dağ haline getirdim.Lakin dağ olan seninkiydi ve benimkinin yanında bir everest kalıyordu" dudaklarımı birbirine bastırdım "Lütfen gitme belki o dağı yıkabilecek kadar güçlü değilim ama elini tutarak seninle beraber ne kadar yüksek olursa olsun o dağ çıkacabilecek kadar güçlüyüm " °°° Hera Eslina Sadrazade... 4 abisi ve 1 ablası olan kanadalı bir türk. Yaz tatili için geldiği İstanbulda yazın sonunu iyi anılar ve yeni arkadaşlarla bitirmeyi umurken onu bekleyen ve onda kötü izler bırakacak olaylardan habersizdi Not; bu hikaye tamamen şahsıma aittir ve kendi kurgumdur

Ölmüş bir eski sevgili ve yeni bir aşk.. Çağla'nın Hikayesi.. Kimse yalnız değildir ya da herkes yalnız mıdır ?

Toprak; tam olarak içi dışı bir. Çok neşeli ve çok nadir üzülen bir insan. Ailesi ile çok iyi anlaşan bir insan değil. Fakat onlara karşı nefret duymuyor. Ve mükemmel olmasa da iyi anlaşıyorlar. Toprak sadece okulu için İstanbul'a gitmektedir. Fakat odasındaki METEOR onun tüm dengesini bozacaktır. Rüzgar; O odada sigara içen bir METEOR . O karanlık. Çok gizemli biri. Asla sözünden vazgeçmeyen bir insan. İnsanları sözleriyle öldürebilen biri. Ama içinde bir o kadar da insancıl, anlayışlı, romantik bir adam. Ailesiyle hiç anlaşamayan biri. Ailesinden nefret ediyor. Ve onların parasıyla geçinmekten hiç haz almıyor. Peki ya aşk? Rüzgar aradığı aşkı Toprak'ta bulabilecek mi? ~ Toprak eğitimini tamamlaması için İstanbul'a gider. Okan ile birlikte aynı evde kalan Toprak çok mutludur. Ta ki o güne kadar... 'O karanlıktı.' "Işığın ben olacaktım. Rüzgarınla herkesi bir yere savuruyorsun" "Bak işte cevabı sen verdin. Ben Rüzgar olarak seni üşütürüm. Sen ise benim soğuk karanlığımı içine çekersin Toprak"

GÖRKEM'DEN... Ben aşka inanmayanlardandım. Belki azınlık gruptaydım. Belki beni aşka inandıracak biri çıkmadı karşıma. Belki bu yüzden o güne kadar hiç sevgilim olmadı. İhtiyaç da duymuyordum zaten. Onunla tanışana kadar... Onu böyle delicesine sevene kadar. Onunla nefes alıp, onunla büyüyüp, onunla kendimi bulana kadar. Aslında hep oradaymışım. Yerim onun yüreği, sol yanıymış. Kendimi buldum. Onunla yeniden doğdum. Belki de ilk kez havayı soludum. İlk kez düştüm, ilk kez koştum. Meğer başım göğsüne, ellerim eline değmeden olmazmış. 'Ben nasıl yaşamışım o yokken' diyorum kendi kendime. Onsuz geçirdiğim her saniyeme acıyorum. Sonra o çıktı karşıma. Ciğerlerime nefes, göğsüme yürek oldu. ATEŞ... En başından beri biliyordum yanacağımı. Aşkın acıtacağını. Belki yanmaktan korktum bu güne kadar hep. Artık korkmuyorum. Yanacaksam şayet, onun ateşiyle olsun. Razıyım yanmaya, sonsuza dek onunla... ATEŞ'TEN... Daha dokuz yaşındayken söz vermiştim kendime, yeminler etmiştim. 'Bir daha hiçbir kadına güvenmeyeceğim' diye. 'Annemin attığı tekmeyi bir daha kimseye attırmam. Gerekirse yakarım, ama yanmam bundan sonra!' diye. Tuttum sözümü. Çok uzun bir süre tuttum. On sekiz yaşıma kadar hiçbir kadının omzuna koymadım başımı. Beni kaldırmazdı o omuzlar. Belki çok yaktım ama yanmadım. En azından yanmadım sandım. Yüreğimi buzlara sardım. Oranın sahibi olduğunu bilsem yapar mıydım hiç? Nereden bilebilirdim kalbimin benim için değil, onun için attığını. Kabul edemedim. Yıllardır kapısına yüzlerce kilit vurduğum gönlüme nasıl girerdi o? Meğer orası hep onunmuş. O hep oradaymış. Ben onsuz hep eksikmişim. Onu beklemişim. O geldi. GÖRKEM... İlk kez kendim yandım. İlk kez yanmaktan korkmadan, kaçmadan dimdik onu karşıladım. Yanacaksam şayet, onun ateşiyle olsun. Razıyım yanmaya, sonsuza dek onunla...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Doğduğu günden beri yanında kimseyi bulamayan,tek başına hayata atılan ,kimsesizim diye isyan etmeyen gulmeyi dahi unutan bir kız,sert ve okadar yumuşak bir yapiya sahip ,duygulara muhtaç bir SESSIZ kiz. Onu bu durumdan kurtaracak onu hayata bağlayacak bir AŞIK adam cikicakmi mi? Bu kitap kimsesiz sessiz bir kızın hayati. SESSIZLIK ICINDE SES. 17 ocak 2017

iki birbirinden deli dolu kizin okulda yaptigi hata lar yüyunden erkek lisesine gitmek zoruna kalirlar.

"Selam güzelim." Güzelim? cidden mi? pardon nerden tanışıyorduk çıkaramadımda? "Biraz fazla samimi sanki?" diye mırıldandığımda anlamamış bir şekilde bana bakıyordu. Yapmacık bir gülümsemeyle "Selam" dedim. Kafasını aşağı eğerek beni süzdükten sonra tekrar gözlerime baktı. "Akşam ne yapıyorsun güzelim?" e yok artık şimdi tanıştık? yok yok kesin buda uçkuruna düşkün olanlardan. "İlk olarak bana güzelim demekten vazgeç. Sonra akşam ne yaptığım seni ilgilendirmez." "Aa neden öyle diyorsun ki? Bak akşam için benden iyisini bulamazsın." yuuuh! resmen bana yatalım diyor. Sinirle ayağa kalktığında oturduğun sıandalye yere düştü. Ellerimi masaya koyarak yüzümü onunkine yaklaştırdım. "Şimdi beni iyi dinle! Ben Sürtük değilim. Ve onlarla kıyaslanmaktan da hiç hoşlanmam! Ayrıca sana şu aval aval bakan kızlardan da değil. Ben hiçbir kıza benzemem beni kimseyle karıştırma!" Böyle bir şey beklemediği için afallamıştı bende bunu bir fırsat olarak gördüm ve masada ki suyumu alarak sınıfa çıktım

(İlk kitabım olduğu için fazla amatörce olmuş olabilir, sizden tek istediğim ufakta olsa saygı) Aile intikamı isteyen 4 asi kızımız peri pelin zeynep nergis başlarına; 4 yakışıklı mafya olan poyraz rüzgar kuzey ve berki bela etiklerini bilmiyorlardı... bakalım kızlarımız bu iki savaştan kurtulacakmı ? Savaşlarını isterseniz gelin beraber ögrenelim... (küfür içerir ..... ??rahatsız olan ve sevmeyenler okumayabilir⚠ amatörce yazdıgım bi kitap, o yüzden lütfen destek olun)✴ Peri ve Poyraz'ın zekasına, Pelin ve Rüzgar'ın çevikliğine, Zeynep'in moda, Berk'in bilgisayar aşkına, Nergis ve Kuzey'in sert dövüşlerine, Bts'nin gülümsemesi ve acımasızlığına, Sevgi ve Ali'nin sıcak yüreklerine varmısın? "BİZİM KITABIMIZDA PES ETMEK YOK (AKÇ)" ♡♡Başlangıç: 8 nisan 2017 Bts sevmeyenler girmesin çünkü belli bir sezondan sonra BTS geliyor ? İlk yazdığım kitaptır, bu yüzden lütfen insan gibi yorumlar ve mümkün mertebe insan gibi olumsuz yorum yapın. HAYVANLAŞMAYIN!"

© Tüm Hakları Saklıdır. Karanlık Aşk ile başlayan macera Veliahtlar ile devam ediyor! Asal, Masal, Hale ve yoncanın dördüncü yaprağı Bahar... Üç yapraklı olduğunu sanan yonca dördüncü yaprağını keşfettiğinde hayatın kanayan dizlerinden çok daha fazlası olduğunu öğrenecekti. Yaprakların her biri, kendi hikayelerini yazmak isteyince dostlukları ve aşkları ile sınanacaklardı. * * * Dirseğimin üzerinde doğrulunca baktığım yerin çim değil de yoncalardan oluşan bir alan olduğunu fark ettim. "Batıl inançlarım yoktur ama hiç kimseyi de basit bir karahindibadan şans isterken görmedim. Şansa ihtiyacın varsa dört yapraklı yoncaya sahip olmalısın." Beni duymuş muydu? Ne yaptığımı görmüş müydü? Onu bunu bırak, inanmamasına rağmen benim için dört yapraklı yonca mı arıyordu? "Dört yapraklı yoncaya inanmam," dedim. "Çünkü daha önce hiç görmedim." "Bence şansı getiren, dördüncü yaprak."