Miłość kom­po­nowa­na przez dwoj­ga ludzi. Drżenie kącików ust i dłonie spla­tające gdzieś nad for­te­pianem uczuć. Tak, to miłość na­pisała naj­piękniej­szą me­lodię świata. Bi­cie dwoj­ga serc. Żaden Bee­tho­ven, żaden Vi­val­di. To my. Z trzydzies­to­ma sreb­rni­kami przy bo­ku, chłopiec siero­ta po­zos­ta­je sam... po­woli stając się niewi­domym od blas­ku sa­moza­dowo­lenia, wędru­je do ko­lej­ne­go por­tu, gdzie cze­ka już na niego miej­sce przy ko­lej­nym ser­cu pry­wat­ne­go Jezusa... Widzący - kocha ją przez jej wygląd. Niewi­domy - kocha ją przez jej złote serce. Oczy widzą to co na zewnątrz. Oce­niają obu­dowę. Za to ser­ce. Ser­ce widzi to cze­go nie dos­trze­ga wzrok, to co jest uk­ry­te głębo­ko w nas. Dla­tego niewi­domi widzą najlepiej Mu­zyka po­win­na za­palać płomień w ser­cu mężczyz­ny i na­pełniać łza­mi oczy kobiety.