Kafamdakinleri susuturamadım, bak bu gece de aynı şeyi yaşıyorum. Hiç bir şey iyi gelmiyor. Gelmeyecekte. Yetişemiyorum ve yetinemiyorum kendime... Sezen Aksu'nun şarkısının sonunda "yetinmeyi bilir misin" dediği yerdeyim.
Uçurumun kenarında bir genç kız. Sena. Tek bir şansı var ya o uçurumdan aşağı savrulacak,ya da bir yardım eli onu bu hayatın içinden çekip alacak. Ben Sena. Bu kocaman hayatta yalnızım. Hiçkimsem yok. Ne bir annem, ne bir babam, ne bir ablam, ne bir abi, ne de bir akrabam. Öyle bir çıkmazdayım ki, çabaladıkça daha...
Parmaklarımı birbirine geçirip bakıyorum yürüdüğün yollara. Sesim çıkmıyor,fısıldıyorum sen yine de duymaya çalış: "Vedaları sevmediğimi biliyorsun,hoşçakal diyemem sana. Hem,gidene hoşçakal denir mi hiç?" -hüzünsarmaşığı -yanıkkokulukadın
Anne baba, olur da bir gün bu hesabı bulursanınız diye yazıyorum, her şey için özür dilerim, bende böyle olsun istememiştim. Şimdi hayatın darbesini yiyen bir gencin yazdığı sözleri oturun biraz okuyun.🍷 Tumblrdan alıntıdır.
Aşk'dı adı! hayaller... umutlar... üzerine kurulan bir çatı. Ihanet'ti adı! Güvenler... sevgiler... üzerine kurulan bir çatı. Acı'ydı adı! Paramparça olan kalpler... ölü bedenler... üzerine kurulan bir çatı. Suskun kaldıkça kaybeden o oldu. Cesaret oldu mu asıl adı...? Aşk oldu mu asıl adı...? Uğruna ölmek oldu mu as...
Sen sadece benim nefretimi hak ediyorsun...! Gözlerin içi bana bakarak gerçekleri anlattı... Bir de bunu yüzüme karşı ıtiraf etse... Ama susuyor sadece. "Acı çeke çeke seni toprağa kendi ellerim ile gömeceğim! " bundan daha da acısı olur mu?
