Hikayede kusur varsa bendendir, İslam'dan değil. Hikayeye yorum yaparken lütfen argo kelimeler kullanmayın. "Seni nasıl sevdiğimi bilsen gitmezsin. Bilmediğinden gidiyorsun ben biliyorum."

Ayağa kalktım. "Kinci bir insan değilim ama senin söylediklerini unutamıyorum Enes." Sesim bir fısıltıdan farksızdı. Boğazım ağlamamı durdurma çabalarımın sonucu olarak düğüm düğümdü. Ruhumun neresine dokunursam dokunayım bir yaraya denk geliyordum ve tüm bunların müsebbibi olan adam tüm bu yıkımdan habersiz bir şekilde tam karşımda oturuyordu. "Kardeşimi kaybettim ben. Bir cesedi bile yoktu. Ne onun ne kocasının. Onları o şerefsizlere şikayet edense kardeşim dediğim biriydi! Sırtımdaki bıçakları saymayı bırakmışken insanlara olan güvensizliğimi normal görmelisin Âhla." Yeşillerinin parladığını görmek beni bozguna uğratmıştı. İlk defa gözlerinin dolduğunu görüyordum. Şaşkındım. Bir şey dememe müsaade etmeden devam etti. "Etrafım kalleşlerle çevrili. Bergusi'nin dediği gibi Hz. Ömer'in fethettiği, Selahaddin Eyyubi'nin Haçlı işgalinden kurtardığı Filistin topraklarını, Kudüs'ü, Mescid-i Aksa'yı VIP kartlarına ve koruma araçlarına sahip olabilmek için sattılar." Ayağa kalktı. "Kudüs'ün bir karışından vazgeçen yarın Mekke'den öbür gün Medine'den vazgeçer." Sustu bir müddet. Doğru kelimeleri seçmekte zorlanır gibi bir hali vardı. "İşte bu sebepten güvensizliğimi mazur gör." dedi neden sonra. Islanan yüzüme değen rüzgar ürpermeme sebep oluyordu. Bir şey diyemedim. Arkamı dönüp gitmek ikimiz için de en iyisi olacaktı. Düşüncemi harekete geçirdiğimde adımı söylemesiyle durdum. Bugün rolleri mi değişmiştik? "Bacağın nasıl oldu?" Güldüm. Gözlerimden sağanak halde yaşlar boşanırken hem de. Deliriyordum galiba. "İyi." dedim. "Bacağım iyi. Ama kalbim gerçekten can çekişiyor." Kapak: @nurycl ⚘

Peki ya biz? Açılmak üzere duran süslü bir kurdale miyiz? Yoksa açılması neredeyse mümkün olmayan gösterişsiz bir kördüğüm mü?

Elindeki kitabın sayfalarını çevirdi usulca, zihninden geçen cümlelerin yakınından geçtiğini hissettiğinde ise durdu. Kalbinin ağrıdığı yeri tuttu ve içi gittiği o adama hitaben, içinden birkaç cümle okudu. "Kendimi yıldızların akıntısına kaptırdığımı, evrenin en uzak köşesinde paramparça olup karanlık bir yokluğa doğru yol aldığımı bilmiyordu." ... |09.05.2018| Bir kurgudan ziyade, hissediş. Bir küçük kızın zihnindeki savaş, çağa uymayan yüreği ile hayata tutunma çabası. Ardında getirdiği bir bekleyiş. Ve bu yolculukta hislerinin kıyısında duran, ona her daim yardım eden bir kardeş, Zübeyr. Bu bir eksikliğin, tamamlanmak için çırpındığı vakitlerde getirdiği hislerin hikayesi. Olaylara değil, hislere takılanlara ithafen, umarım aynı kalp lisanına sahip okurlar düşer satırlarıma.

"Selamünaleyküm şu anda Yol Hali'ndesiniz. Beni tanımayanlarınız varsa tanışalım ben Yol. Bu da Halim ve bu podcastte yol hallerinden bahsediyorum. Bu gece, twitterda bana en çok yönelttiğiniz soruyu artık aradan çıkartmak istiyorum. Bu konulara girmeyi hiç planlamamıştım ama yoluma çıkıp her şeyi alt üst eden bir olay oldu. Sizin de başınıza gelip yolunuzu şaşırtmasın diye burada konuşalım istedim. Sevgilim yok. Müslüman adamın sevgilisi olmaz. Ama es kaza sevdiği olabilir. Olmasa daha iyi ya, yol hali bu bazen kaza olabiliyor. Neyse sözün özü bi kız vardı işte. Bizim hikayeler hep kısadır zaten siz de bilirsiniz gençler. Bi kız vardır hep. Ya olur, ya olmaz. Tabi benim hikayede olmadı. 'E abi o zaman ne demeye kafa patlattırıyon bize!' dediğinizi duyar gibiyim. Ağır gelin. Sizle bi alakası var ki anlatıyoruz. Yol Abiniz'in ne zaman boş attığını gördünüz? Şimdi sabırla dinleyin. Size nasıl yolumu çıkmaza çevirdiğimi anlatacağım..."

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.

[Kader düğümünü istesen de çözemezsin.] Adam yüreğinin demirden hudutlarıyla, yalnız bir adamdı.Kadın çaresizliğin kıyılarında, hüzünlü bir kadın. Ve hasbelkader adamla kadının, kadınla adamın hayatları düğümlenecekti.

"Hayallerimizin rengi maviydi. Özgürlüğü isterdik. Bazen yeşili özlerdik. Tek gördüğümüz kireç tutmuş beton duvarlar olurdu. Güller isterdik, dikenleri olan. Tel örgülerle karşılaşırdık, dikenleri can yakan. En çok sevgi isterdik. Nereden ve neden olduğunu bilmediğimiz nefretle karşılaşırdık. Yine de düş kurardık durmadan."