Tek bir gece, iki gencin hayatını ansızın birleştirirse ne olur? Sessiz, ürkek bir kız; deli dolu, hayatını yaşayan, çapkın bir adam... Sevinçler, üzüntüler, pişmanlıklar ve tek bir hata. Geçmişinden gelen yükleri, genç bir kıza yüklemek istemeyen bir adam ne yapar? Geçmiş mi kazanır, yoksa gelecek mi? (Önemli not: İlk 21 bölüm yayındadır.)

"Mutlu son diye bir şey yoktur , yalanlarla dolu hikayeler vardır. "

Nur, çocukluğuna uzanan sisli bir yolda yürüdü uzun saatler. En büyük acıları yaşadığını düşündüğü her günü bir bir izledi şuan ki gözünden. En güzel zamanlarının, en masum hallerinin o zamanlar olduğunu düşündü çocukluk halini izlerken. Oyun oynuyordu arka avluda. Yanında kızlar da vardı ama sanki o başka bir şeylerle ilgileniyor gibiydi. Gözleri elinde tuttuğu bir şeyden ayrılmıyordu neredeyse. Sonra kaldırdı gözlerini ve ürpermesine neden olan bakışlarını ona çevirdi. Sadece bakışlarını çevirmemişti üstelik yaklaşıyordu ona. Hiç beklemediği bir anda kendisiyle yüz yüze gelmek içine dokundu Nur'un. Hayatın omuzlarına yüklediği tüm acıları oracıkta bırakıp onunla bir bütün olmak istedi tüm kalbiyle. Yeniden çocuk olmak ve bu sefer hiç büyümemek istedi. "Neden ağlıyorsun?" dedi Küçük Nur. O an fark etti yanağından süzülen yaşları. Önünde çömeldi ve uzanıp yanağını okşadı. "Yaralarım çok derin, kaldıramıyorum.". Küçük Nur yüzüne uzandı ve o an elindeki şeyi fark etti. Mendili... Yaşlarını sildi usulca. Ardından mendili uzattı ona. "Bu senin ve ona tutunursan acı kalmayacak.". Sonra uzaklaştı yanından. Nur elindeki mendile bakakaldı. "O buralara gelmemin nedeni, her şey onunla başladı. Ona tutunursam nasıl acım dinecek?". Küçük Nur arkasına döndü tekrar ve kocaman bir gülümseme belirdi dudaklarında. "Onu sana getirene sarıl. Şans ver ona. Acının kaynağını kurut ama kaçarak değil, elini uzat göreceksin." *** "Şuan sana o geceyi hatırlatıyor bu mendil biliyorum. Ama benim için senden kalan en değerli şeylerden biriydi bunca zamandır. Şimdi tekrar sana döndü. Aynı yıllar önce olduğu gibi. Bende misafirliğini tamamladı ve senin oldu tekrar. Bu gün değil belki ama bir gün hatırlattığı şeyin yine ilk tanıştığımız gün olması için elimden geleni yapmaya razıyım ben. Sadece bir şans ver yet

"Bir varmış bir yokmuş, diye başlardı ya masallar; işte benimki de, olsa olsa hep yokmuş hiç varmıştı. Neyin hayaliydi kurduğum? Neyin cesareti, cüreti? Hiç yokmuş bir hayatın, hüzünlü umut kırıntısıydım ben, onu da kuşlar gagalamıştı..." ... İsmini siz seçin; isterseniz Cansu, isterseniz Hacer... Yaşamda, özensizce açmış bir çiçekti o. İstismarı yaşayan ve şiddete şahitlik eden, bir kimsesizdi. Geçmişinin izlerini, ruhunun en derinlerinde saklayarak hayata tutunurken; direndiği gerçeklerle hiç ummadığı bir yerde, hiç ummadığı bir anda, yüzleşecekti. Geçmiş hesaplarını kapatılırken; kimse yaralarının kanatılıp, sarmalanmasına hazır olup olmadığını sormamıştı. Timur, mahkûm olduğu önyargılarla hayatına girdiğinde, aşkın mucize iksirini tadacağını hayal dahi etmemişti. Timur; hayatın olgunlaştırdığı ve sorumluluklarla katılaştırdığı, kalabalığın içindeki yalnızlıktı. Sistemin doğurduğu ne suçlu, ne de suçsuz bir sistemsizlikti. Hayatını, doğruları için feda edilebilecekler ve edilemeyeceklerin ayrımını yaparak geçirirken; vereceği en yanlış hüküm, onun en doğru kararı olmuştu. O, özensiz bir çiçeğin, özenle açılmış yaralarını sarıp sarmaladığında; kendi üşüyen ruhunu ısıtacağını, asla hesap etmemişti. Kesişen yollar, önyargılar ve tehlikeli planlar arasında doğan, kalbimizdeki en masum aşk; FREZYA. Nefes alıyorsak, bir çıkış muhakkak vardır... ... 'FREZYA' sizi ağlatırken aşkla sarmalayacak sımsıcak bir sokak hikayesi... ... Dip not: okuduğunu anlayamayanlar ve başlıkları okumayı es geçenler için bu sadece bir ön okumadır!

yine bitirdiğim bir hikayemle buradayım..umarım beğenirsiniz..keyifli okumalar :) :)