Üzüntü, keder bizim sınavımız da, nedir bizim bu sabırsızlığımız? Daha ne kadar isyan edebiliriz mesela? Ne kadar zarar verebiliriz kendimize? Ne kadar daha bizim olmayan, lakin bize emanet bu vücudu hırpalarız? Her dilde bir günah. Biliriz vardır bir çok şeyin günahı. Fakat hangisi doğru? Sürekli işlediğimiz günahları görmezken, neden bir başkasının günahı ilgilendirir bizi? Bunu düşünmek, yorum yapmak bile günah değil midir? Kendi yaşantımız dururken, bir başkasının hayatını kurcalamak bize düşer mi mesela? 'Tesettürlü göz zevkimi bozuyor' derken sen onun günahına girdiğini biliyor musun mesela? Senin bozulan sadece göz zevkin olmuyor aslında, şeytanın eline bıraktığın nefsin oluyor. Ya da 'Ben tesettüre karşı değilim ama böyle rahatım. Orucumu her yıl tutarım yeter. Kapanamam nefes alamam ben. Sıcaklar da nasıl tesettür ile dolaşayım ki?' demek ile siliyor mu günahlarını ? Yoksa cehennem ateşinde yanmak daha mı cazip geliyor sana? Bir de helal, haram durumu var. Tuttuğun el cehennem de yakacak kadar seviyor seni demek ki. Ya da sen cehennem de yanacağını bile bile tutuyorsun o eli. Herkesin vardır bir hatası, yanlışı, günahı. Sadece dogru yolu gör. Ve gördükten sonra affedecek, tövbe edecek bir Rabbin var unutma! O çok yanıldı.Çok hata yaptı.Günah işledi. Kader onu rahat bırakmadı. Farkında olmasada Rabbi sürekli imtihanlarla sınadı. İsyan etti, pes etmek üzere iken, tevafuk eseri "kimsem yok!" dediği anda yoldaş çıktı karşısına. Bir ömür Rabbi'nin aşkıyla tutuşacağını bilmeden hazırlandı yeni sınavına.

Sahi, sevdiğin imtihanın olur muydu? Ve bir gün, o imtihanın ellerinden kayar mıydı? Yüzünde bir gülümsemeyle veda edebilir miydin sevdana? Hiç sevmemiş gibi. Ettiğin duaların O kişi için kabul olunmadığını, dualarının tecellisini başkasında gördüğünde ne yapardın? Teslimiyet. Nasip. Onun için ettiğin o güzel duaların başkası için kabul olduğunu nereden bilebilirdin ki? İşte bu sevda... Ne bir şehvet ne bir arzu. Bu Allah'ın ve Resulullah'ın razı olacağı bir sevda. Öyle olması gereken bir sevda. Tevekkül. ''Hayatının her köşesinde bulunduğun insan seni fark etmezken, hayatının her köşesinde olanı fark edemiyorsun Betül" dedi Ömer. Anlamamıştı... Hem de hiçbir şeyi... Sevda çok garipti ve ağır bir imtihandı...

Bi bakın sadece...

Şehadete susamış bir özel harekat polisi; Hamza... Kocasının ördüğü duvarlara hapsolan küçük bir Yağmur damlası... Bir adamı kınalı perçeminden sevip bağrına basmak... Bir kadın için ölmeyi değil! yaşamayı göze almak... Onların hikayesi... İmtihanı... Aşkı... ❤️❤️❤️❤️ KALBİNE GÜNEŞİ ASMAYA GELDİM!

Kitabımızın 'Elif'in Mim Durağı' adıyla yayın hayatına geçeceğini ve sayfalara karışıp evlerinize konuk olacağını gururla söyleyebilirim artık. Yakın zamanda son bölümleri kaldıracağımı da üzülerek söylemek istiyorum. Ve En yakın zamanda duyuru yapacağım!

ASKIDA / Hani her insan kendi hayatının baş rolüdür diye bir söz var ya. Her insan kendi yalanlarının baş rolüdür. Hayat doğru yazılır. Yanlış yaşanır... \/\/\/\/\/\/ "İsmini neden sevmediğini anladım Hifa." dedi önümde diz çökerek. "Neden?" diye sordum. Bu kadar yakınımda olması tuhaftı. Hep mesafe olurdu bizim aramızda. "Doğduğunda ismini kulağına fısıldamamışlar sana. Benimsememişsin. Kabul etmemişsin bu güzel ismi. Ezan okumamışlar sana fısıltıyla. " Saçlarımı geri attı ve kulağımı ortaya çıkarttı. Hayır.. hayır. Bu kadar yakın olmamalıydı. Bana göre sorun değildi ama o, sorun olurdu onun için. Dudaklarını kulaklarıma yaklaştırdı. Yumruklarımı sıktım. "Allahu Ekber, Allahu Ekber." diye fısıldadı. Gözlerimi yumdum ve yutkundum. "Selim?" diye fısıldadım. Dinlemedi devam etti. En sonunda, "Hifa." diye fısıldadı. "Hifa." "Hifa." "Senin ismin Hifa, güzel kız."