Każdy z nas potrzebuje ciepła... Zdarza się, że ktoś inny potrzebuje go bardziej. W sumie o tym jest to krótkie opowiadanie.

Króciutkie coś w formie dramatu. Chwilowa zachcianka napisania czegoś w tym rodzaju. Polecam czytać powolutku, bo pewnie przelecicie przez to zbyt szybko.

[napisane 05.07.2016] Jedna ze słowiańskich legend mówi o pięknych potworach, zmorach pełnych wdzięku. Są to rusałki, które za każdego nowiu błądzą po lasów gęstwinie, po polach pośród zbóż i z jeziorek wyglądają. Mordercze siostry szukają ofiar najczęściej w młodzieńcach, ale i innym człowiekiem się zadowolą. Zwodzą, rozkochują, mordują dla zabawy. W pewnej małej wiosce mieszka Janek, który po śmierci matki nie ma w nikim oparcia. Za nowiu, w dniu swoich szesnastych urodzin wędruje do lasu, by zawisnąć na jednym z drzew. Czy legendy okażą się prawdą? One shot napisany na potrzebę mini konkursu na portalu opowi.pl

[napisane 25.11.2015] Otaczała go pustka. Wszechobecna nicość. Nie widział ani nie czuł. Po głowie krążyło tylko jedno zdanie: „Chodź, zaprowadzę cię do Pałacu Pamięci, wszystkie twoje wspomnienia znikną, już nie będziesz czuł bólu ani rozpaczy, braciszku". Na moim profilu znajduje się kontynuacja/rozwinięcie pod tytułem "Apogeum Milczenia". Zachęcam do sprawdzenia.

- Bądź moją stokrotką, Walenty. Ja już jestem Różą, a od zawsze uwielbiam stokrotki. ✰Najwyższa nota: #20 w General Fiction (14.12.2016)

Nie czuła się bezpiecznie. Były chłopak wciąż nie mógł pogodzić się z tym, że wszystko się skończyło: wydzwaniał, stalkował na profilach społecznościowych, a niekiedy nawet pojawiał się pod jej blokiem z transparentem proszącym, by zeszła na dół i z nim porozmawiała. Któregoś razu pani Jadzia, sąsiadka z drugiego piętra, wpuściła idiotę do klatki i gamoń mało co nie wyłamał palucha na dzwonku od drzwi. Skończyło się spotkaniem z policją, szarpaniną, wrzaskiem i tłumem gapiów. Ktoś nakręcił filmik i wrzucił go do sieci. Lawina ruszyła. Dziewczyna długo nie mogła pokazać się na osiedlu, aż wreszcie przeprowadziła się do innego miasta, gdzie nikt jej nie znał i z głośną awanturą nie kojarzył. Mimo że zimne, dmuchała dalej. Na karku wciąż czuła oddech prześladowcy. I dlatego tamtego popołudnia nie wracała z koleżankami z roku autobusem, tylko zboczyła pod drzwi sklepu z bronią.