"Aklımda bırak kendini." dedi genç kadın. "Bu benim için en büyük hediye olur. Eşsiz bir hediye." #YGHaziran2019

"Bugün ruhunu gördüm Mavi. Yemin ederim ki tüm bu karanlığın arkasına boş yere gizleniyorsun çünkü gördüğüm en güzel şeydi." ✤✤✤ Herkesin bildiği bir sırrın izlerini taşıyorum vücudumda. Karanlığım, ruhumu her gün biraz daha çürütüyor. Kabuslarla uyandığım gecelerin yorgunluğu, omuzlarımda büyüyen bir yük gibi. Kendime gülümsemeyi yasak ettiğimde, farkında olmadan yaşamayı da yasak etmişim. Sadece resim çizdiğim anlarda eskiden sahip olduğum ateşin kıvılcımları beliriyor. Ve belki hâlâ hayatta olduğumdan emin olmak için, belki de zihnimi esir alan kargaşayı biraz olsun dindirdiği için; çiziyorum. Boş duvarlara, virane evlere, terk edilmiş sokaklara... Çirkin ve renksiz her köşeye kendi ruhumdan çalınan renkleri serpiştiriyorum. Ama sen bunların hepsini zaten biliyorsun Mavi. Bana renklerimi geri verdin çünkü. Nefes almanın ne kadar kolay olabileceğini, iyileşmek için önce biraz daha kırılmak gerektiğini öğrettin. Tekrar gülümseyebiliyorum artık. Peşime uğursuz bir gölge gibi musallat olmuş karanlığıma meydan okuyabiliyorum. Ancak en mutlu olduğum zamanlar senin gülümsediğin zamanlar.

Aslında bu defter elime geçmeden önce, yalnızca güzel hatıralarımı yazmayı planlamıştım. Kötüleri unutmamda bir sakınca yok gibi gelmişti. Şimdiyse çok emin değilim. Çünkü bir tane bile mutlu an düşünemiyorum. Gülümsediğim zamanlar sanki bir başkasına ait gibi. Üstelik, sadece mutluluklardan bahsetmek; kendine yalan söylemek değil mi? Eğer Kafes'in bu dört duvarı arasında yaşadığım zorlukları unutursam, buraya ilk geldiğim gün kadar güçsüz olmaz mıyım? İşte bunların cevabını bilmiyorum... Her neyse. Senin de gördüğün gibi, günlük yazmayı beceremiyorum. Şu ana kadar yaşadığım her şeyi, tüm benliğimi elimden alsalar bile şunları hatırlayacağım: Adım Serçe. 58. Kasabada doğup büyüyen bir Beyazdım. Artık Yeşilim. Kafes'te bir deneğim. Her ne olursa olsun, ikiz kardeşim Tombul'u bulacağım.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

O, Su'ydu. Bense, Su'ya âşık olan deniz kızıydım. Mavide boğulmamız kaçınılmaz, sakınılamaz ve men edilemezdi. NOT: RUHUMDAKİ İMZA'YI OKUMAK İÇİN TENİMDEKİ İMZA'YI OKUMANIZ GEREKMEZ.

Herkesin bir hikayesi var. Okunacak kadar güzel, anlatılacak kadar değerli. O hikayeleri herkes gibi hep okudum, anlatılmasını dinledim. Bazı zamanlarda ise onlar gibi olmak istedim. Benim hikayemi birilerinin duymasını istedim. Ellerimdeki yaralar dışında, acıyan bakışlar dışında, insanların beni görmesini istedim. Bu büyük bir dilek miydi? Herkes gibi olmak veya hiç kimse gibi olmamak? Bilmiyorum. Nefes alamıyorum. Korkuyorum. Belki de... ------------------------------------ Kimse dinlemiyor mu beni? Dudaklarımdan çıkan kelimeleri , Anlamıyor musunuz? Size diyorum. Size. İnsanlar diyorum. İnsanlar, insanlar kirletir işte.