"Eğer gerçek İslam'ı görmüş olsaydın şu an bana bu sözleri sarf ediyor olmazdın. Şeytanın kardeşi olan nefse sahip insanların eylemlerini İslam sanmak ne büyük yanılgıdır."

Kimin kazanacağı, kimin kaybedeceği belli olmayan çetin bir savaş... Enerjisini yitirmek üzere olan ve ailesinin son umudu olarak görülen, ruhu ölü bir kadın... Kendisinin ne olduğundan bir haber, neşeli, bitmek tükenmek bilmeyen bir enerjiye sahip bir genç kız... Depresif, acı dolu, hayattan ümidini kesmiş ve açıldığı dünyadan çıkmak istemeyen her şeyi bir rüya olarak hatırlamak isteyen, hayatını kapılı kapılar arkasında geçirmesi gerektiğini düşünen genç bir kız... Depresyondan çıkmak istemeyen ve olduğu yere bağlanan genç kızı, Olgunluk Gününe gelen ve Ailesinin Son Umudu olan iki kurtarabilecek mi? Ona gerçekleri benimsetip gerçek dünya ile yeniden bağ kurmasını sağlayabilecekler mi? Savaşın sonunda kazanan kim olacak? Savaşın yıkımı ne kadar büyük olacak? Peki ya Sibirya soğuğu gibi iliklere derinden işleyen korku, üzerlerinden atabilecekler mi? Korkunun galibi ikili mi olacak yoksa akla ve hayale bile sığmayan güç mü olacak?

|DİKKAT BU HİKAYEDE YETİŞKİN İÇERİK BULUNMAKTADIR| 3300 Adım Dilay, 24 yaşındayım İzmir'liyim bu gece İzmir'i yakmaya ne dersin? ;) :* Oha, oha, oha! Bu kim? Bu nasıl bir mesaj? Beni nereden buldu?

Gerçekte yaşanmış bir kadının hikâyesi... Düşüncesizce oynanan bir oyunun bedeli, bir ömür olmamalıydı....

|YETİŞKİN İÇERİK| "Her son bir başlangıçtır, her başlangıç bir sondur!" hayatımın özeti bu cümlede. Her insanın dönüm noktası vardır benim dönüm noktam ise sonumun başladığı gün oldu. 'Tamam işte, tüm hayatım bitti! Her şey mahvoldu; tıpkı hayatım gibi!' dediğim bir zamanda herşeye ve herkese isyan ederken sonum olduğunu düşünüyordum yaptığım başlangıcın... Umutsuzca bir çıkış kapısı ararken, benim için aralanan ve yeni bir başlangıcın olduğunu fark etmediğim bir son yaşadım. Ve o son, benim hayatımın en güzel sonu, en güzel başlangıcı oldu. Mutsuz ve umutsuz olduğum bir anda tutan eller, benim kurtarıcım oldu!

|YETİŞKİN İÇERİK| "Uyandın mı minik ninjam?" diyen boğuk ses ile kapalı gözlerimi hızla açtım ve yine arkamı dönmeye çalıştım. "Ninjam?" diyen o boğuk ses ile gözlerimi kapattım ve kollarımın altında olan kollarına, kollarımı doladım. Bu sesleniş biçimi neden bu kadar hoşuma gidiyordu? Şu an neden içim sımsıcaktı? Neden mutlu hissediyordum? Kimdi bu adam? Kafamdaki sorular yüzünden yine onun sorusunu cevaplamadım. "Benim minik ninjam bana küstü mü yoksa? Neden benimle konuşmuyor?" dedi. Sesindeki gülümsemeyi ve sevgiyi hissedebiliyordum. Nasıl oluyordu bu? Bir insanın sevgisinin tam kalbinin ortasında nasıl hissedebiliyordu bir başkası? Çok tüyler ürpertici değil mi? O, konuştukça kalbimde ritimler artıyor ve sanki kendimi Juan Castillo şarkısındaki ritimlerden her biri gibi hissediyorum, konuşması durup beni sarması ise bana Lee Ru Ma'nın River Flows In You şarkısındaki rahatlatıcı beste gibi hissettiriyordu. Tüm bunları hissetmem sanki çok korkunç gibi geliyor ama bir yandan da o kadar mükemmel ki... Cümlelerle anlatılamayacak kadar büyülü ve derin bir duygu. Adını bilmediğim, yüzünü görmediğim sadece ses tonunu ve bedeninin sarılışını hissettiğim bu adamın bende; dünyanın en güzel manzarasını izlerken içimde oluşan huzuru hissettirmesi normal mi? Şu an; Seljalandsfoss Şelalesi'nin güneşin doğarken ve batarken ki manzarasını izlerken hissettiğim o muhteşem mutluluğu, hayranlığı, heyecanı, huzuru, kalp çarpıntısını hissetmem normal mi? Bu kolların o kadar etkili olması, bu adamın o kadar muhteşem biri olduğunu hissetmem... İçimdeki duygulara o kadar odaklanmıştım ki yeniden bana seslenen adamı duymamıştım bile. Şu an hayal ettiklerimi bilse acaba ne der? "Dide'm? Endişelenmeye başlıyorum, bir şey söyle!" "Seljalandsfoss Şelalesi'nde güneş batarken ya da doğarken farketmez, seninle öpüşmek istiyorum!"