Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Al sana polis "Başkomiser Feza Arya Yılmaz."

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Bu hayatta her şey insanın istediği gibi gitmeyebilir. Zorluklarıyla var çünkü hayat. Dünya da ki insanların kötülüğünden gerçek anlamlı hayatı yaşayamayabiliriz bazen. İşte bu kitap, her kötülüğe, her kırıklığa, her iyiliğe rağmen pes etmemeyi aşılayacak umarım ki size... Umutlu, ile Mutlu arasındaki tek farkın sadece bir "u" harfinden ibaret olduğunu benimseyeceksiniz. Umudun var olduğu her an mutluluğun içinize işleyen mücevher olduğunu kabulleneceksiniz... Ölümlerin hep var olduğunu, ölü bir insan ile kendi aranızdaki tek farkın sizin nefes alıyor oluşunuz olduğunu anlayacaksınız. Bu kitapta gerek üzüntüden gerek mutluluktan öleceksiniz. Hem kahkaha, hem gözyaşı... 💞💞💞 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır.《

Aile hasreti çeken iki kalp... İki kalbi birleştiren vasiyet... Peki sadece bir vasiyet miydi iki hayatın birleşmesini sağlayan ? Yoksa saklı acılar mı ? Umut ve Araf'ın hikayesi 14. Bölümden ; Göz altları şişmiş mor rengini almıştı bembeyaz teni sanki mümkünmüş gibi daha beyaz olmuş sararmış gibiydi gözlerinin içi kıpkırmızıydı. Acısının izleri yüzüne işlemişti. Bir zaman öylece durduk. Sessizliği bozan Umut oldu. "Ben ne yaptım onlara Araf ? Neden yaptılar bunu anneme babama küçücük çocuktan ne istediler peki " dediğinde diyecek bir şeyim olmadığından kendime küfürler ediyordum.. Umut'un yüzüne elimi koydum ve fısıldadım: " Geçecek güzelim geçecek sana söz veriyorum bulacağım o serefsizi bu akıttığı gözyaşlarının hesabını soracağım " " Sözlerini tutmalısın Araf " " Sözlerimi tutarım mavim "