Biz,ateş cezbi ve pervanenin aczi kadar dik derviş.Sen gel dersen eğer, ben kendimde kalamazdim Bundandi Atesbazligim. Yaradılış vakitine dayanan bir hasretlik verdi aramizda. değilse adini, adimin geçtiği cümleye boyle çok yakıştıramadım Yüreğimdeki bütün gurbetleri alip,senin vuslatina sığındım. Resimlerime karisti hecelerin. Ben, askin resmini çizerek kadar ustaydim

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Secimler insani hep yanlisa goturur.İki kisi arasinda kalmak...Kendi evinden uzakta olmak... O'nun icinde zordu.Bir pisligemi asikti?Yoksa baska bir pislige mi?