Hasret köyden uzakta bir dere kenarındaki küçücük evinde hem hayatla hem de annesiyle mücadele eden başı dik, dili sivri bir kızdır. Yaşadığı yerin yazı kurak, kışı çorak, baharı biraz rahattır. Ama babası olmadığından evin direği sürekli gıcırdar. Annesinin zoruyla gittiği bir düğünde gözü bir Külhanbeyine çarpar, ama başı diktir, pek yüz vermek istemez. Düğün boyu bakışırlar, tek kelime etmezler. Adam da pek bir hoşuna gitse de Hasret bunca bakışı hayra yormaz, yine de içi kıpraşır. Beyaz gömleğine, yanık tenine, kara kaşına, üstünden ayrılmayan kara gözüne... Sonra nasıl olduysa düğünün gecesinde evine gitmiş, saçılmış dökünmüşken penceresinden bir ses işitir, akşamki adamı daha görmeden tanır. Penceresinin köşesine siner, perdesinin arkasına saklanır. Sesini duyar adamın, sonra sesini duyurur. Onca yıllık Hasret bir toz olur bir duman. Sonrası dere kenarı, dut ağaçları, üzüm bağları.. Geçmişten gelen bir Köygöçüren lafı, Hamza'nın Görgülü belası... ..... Tarihi bir hikayedir.

"Bu senin düğün istemeyen halin miydi?" diye sordu Yavuz duruşunu bozmadan. Nefesini düzene sokmaya çalışan İnci "Sana nikahı bastım diye dans ettim bu kadar, evet." dedi dalga geçerek. Bir şey söylemedi Yavuz. Önündeki su dolu şişeye uzanıp bardağına doldurdu, fakat doldurduğu suyu eline alamadan İnci'nin bardağı kapıp kafasına dikmesiyle sabırla yutkundu. "Sen nasıl bir manyaksın ben anlamadım ki!" Güldü İnci. "Nasıl bir manyak olduğumu çözebileceğin kadar kalmamayı umut ediyorum hayatında." diye yanıtladı Yavuz'u. Bedeninin duruşunu bozmadan boynunu çevirip kıza kısa bir bakış attı Yavuz. "Bir yerde kalabilmen veya ayrılabilmen için orada olman gerekir. Sen benim hayatımda değilsin." dedi ters sesiyle. Kıkırdayarak bardaktaki sudan biraz daha içip "E süper o zaman." diyerek ayağa kalktı İnci. "Hadi burada uslu uslu oturmaya devam et sen."

Tüm seçenekler aynı yere çıkıyorsa ve siz seçeneklerde kaybolup bir sonuca ulaşamıyorsanız Emir ve Beste'yi çok seveceksiniz.

♠️Epsilon Yayınları ile raflarda yerini alacak. ♠️ /Tüm hakları Epsilon Yayınları'a devredilmiştir. İsim, konu çalıntısında yasal işlem başlatılacaktır. / Dudakları dudaklarıma değerken ikimizinde gözleri hafif aralıktı. Ben pes edip gözlerimi kapattığım zaman hayatımdaki en tehlikeli şeyi yaptım. Hissettim. Araladığım dudaklarımı ele geçirdi , ellerini yavaşça bedenime sararken beni daha çok kendine çekti. Etrafımızda sadece saatin 'tik tak' sesleri ve heyecandan atan kalbimin sesi vardı. Titreyen ellerini ve dudaklarını benden çekince hafif yaşlı olan gözlerini yavaşça açtı ve beni kavuran o kelimeleri söyledi... "Seni öyle seveceğim ki kadın; Kalbimde ki mührü sana bahşeden melekler bile kıskanacak... " // " Bir karanfil gibi solma sevgilim." ♣Yazılma Tarihi : 21 Mayıs 2015♣ ♣Bitiş Tarihi : 09 Ağustos 2015 ♣ Not: Evet kapağımız bu ❤️

Fantastik #6 Yeşil Prenses serisinin 2. kitabıdır. 1. kitabı Yükseliş'tir. İçimizdeki karanlığı bir mum ışığıyla yok edemeyiz. ♕ Kim bilirdi ki bir kölenin bu kadar yükseleceğini? Bir kralın tutkusuna, arzusuna esir kalacağını... Ama kendisinin de nefret ettiği bir şey vardı; kralının hırsına, arzusuna esir kalmayı o da seviyordu. Darya yıllar boyu gizlenen sırları öğrenirken daha fazla mücadele etmeye şehvet duyuyordu. Sakin bir hayat ona göre değildi. O da tıpkı ağabeyi gibiydi; gerçi onun gibi olduğunu yavaş yavaş öğreniyordu. Bunun farkında olmasa bile birbirlerine benziyorlardı. Ama asıl o konu o veya şeytan kardeşi değildi. Kral da değildi. Asıl konu, ülkelerinde neler olduğuydu ve daha neler olacağıydı. Asıl konu, bu hikâyedeki herkesin kemiklerinde yanan savaş isteğiydi. Asıl konu, dünyanın adaletsizliğinin onları günaha davet etmesiydi. Dünya, gizlenen yalanlarla doluydu ve bazı kişilerin bu yalanları ortaya çıkarmaya hiç niyeti yoktu. Yeşil Prenses serisinin 2. ve son kitabıdır. 1. kitabı Yükseliş'tir.

Tüm renklerinle benim siyahıma karışır mısın? Aras Karahanlı, bir kalp taşıdığını Eylül'ün hayatına girmesiyle hatırlamıştı. Ona bu soruyu sorarken ne intikam ne düşmanları ne de içinde bulunduğu hayat umurundaydı. Bildiği tek şey, tüm ömrünü Eylül'le beraber geçirmek istediği ve onu diğer her şeyden koruyacağıydı. Yüreği henüz yeni tomurcuklanmış bir gül kadar küçük ve naif olan Eylül'se, çoktan kaptırmıştı kendini Aras'ın karanlık dünyasına. Tek istediği, her koşulda, şartlar ne olursa olsun Aras'la beraber olmaktı. Fakat hayat, kusursuz değildi. Ödenmesi gereken bedeller, alınması gereken bir intikam ve baş edilmesi gereken azılı düşmanlar vardı. Sevgi tüm zorlukların üstesinden gelebilir miydi? Peki, renkler siyahı değiştirebilir miydi? Yoksa siyah, tüm renkleri kendine mi hapsederdi?

Aynadaki gözlerim ile sonunda karşılaştığımda gülümseyerek yüzümün sol tarafındaki yaraya çevirdim bakışlarımı. Unutmamam için ordaydı. Unutturmamak için zorla kazınmışlardı. Unutmayacaktım! Bakışlarımı tekrar gözlerime çevirdim. Ben Âtım GÖLAÇ. Doğduğu anda babasının kulağına fısıldadığı adıyla kinini işlediği, onun bıraktığı yerden abisinin zehir ettiği bir hayatın sahibi.

Sadece sevmek isteyen bir adam... Aynı adamın aşkına susamış iki kadın... Pişmanlıklar nefreti kutsayacaktı! Aşk bir kez daha kaybetmeye mahkûm olacaktı! Bir adam bir kadın için yeniden, baştan yazılıp yeniden son bulacaktı... Tek beden! İki ruh! Tek adam! İki yürek... Güç ilk defa bu kadar kaybettirici olacaktı, kader çarkı darabildiği kadar daralacak asırlardır cayır cayır yanan cehennem olanların hikâyesinde üşüyecekti. "Canına, hayatına varlığına göz diktim farkindasın değil mi Fersah? Hatta..." durdu yeşilleri alev alev yanan kadın, amacı karşısındaki kadınının salt kabullenişin gebe bırakacağı boyun eğme arzusuna gözlerinde rastgelmek idi. Aynanın arkasında beliren genç adamın amber rengi irislerine bakıp daha hiddetle devam etti sözlerine: "Sevdana kadar göz diktim! Kork benden Fersah! Senden aldıklarım için değil alabileceklerim için kork!" Yansımasının ardındaki diğer kadının gözleri doldu. Ama dik durmasını da bildi. Şimdilik. Sesi ürkek bir kuşu andırsa da ses tonundaki çelikten zırhı herkes anladı, durmadı usulca titrek çenesiyle söz aldı; "Seni seviyorum Faran!" Kadının ormanlarına okyanuslar düştü. Kabul etmese de artık emindi! Ardındaki Deniz adam onu bitirmeye yemin etmiş birine sevdiğini söyleyecek kadar Fersah olabilen bu kadının ormanlarına okyanuslar serpmek için gelmişti. ❄ Fersah KARANOĞLU & Âzem KIRAĞAN.

Acının tavında dövülen ruhların aldığı kararların sonucu yine acıya gebeydi. Acı heryerdi. Acı herşeydi! Acı ;Ömrü hayati boyunca acımamış olan bir adamın kardeş dediği adamları teker teker toprağa verirken ki duyduğu hissi~tercümeye denirdi. Acı;Kan gölünün içinde doğmuş bir kardelenin yapraklarına kan sıçradığı için her defasında suçlanmasıydı! Acı adamdı ama adam acımadı! Beyazdan bozma kardelene tüm suç yüklenirken de o kardelenin o kan gölünün içinde sağ kalan sayılı yapraklarını söküp atarken de ne acimayı bildi ne de acıyı yerdi! *** Adamın nasırlı elleri önündeki kardelenin naif yapraklarına dokunmadığı her ân sızım sızım sızlarken acıdan boğularak fısıldadı "Uzak dur benden kâr çiçeği! Uzak dur benden kürt kızı " Adamın aldığı soluk ciğerlerine fazla geliyor alamadığı soluklar ise kursağında tıkalı kalıyordu. Önündeki kadının kâra gözlerindeki nefretle boğulmayı bile göze alarak inledi; "Yüzüme bak kâr çiçeği! Bak ki gideceğini gözlerinde görebileyim." Kadın acının tohum atılmış olduğu gözlerini kaldırıp da adama bakamadı bunu ilk defa kendi için yaparken cılızca soludu. "Bakmama gerek yok yüzbaşı! Sen zaten her bana kürt kızı dediğinde ben senden kilometrelerce uzağa gidiyorum!" Kadın arkasını dönüp giderken neye, kime sırt çevirdiği artık onun için pek bir anlam ifade etmiyordu! Bir devleti sevmek cesaret isterdi! Farkındaydı... Bir milletten olmayı istemek özveri isterdi! Farkındaydı... Bir bayrağın altında yer almak istemek fedakarlık gerektirirdi! Bunun da farkındaydı! Âmâ devletine bağlı bayrağına aşık bir adama sevdalınırken neye ihtiyaç olunur farkında değildi! 🍂 Kârdelen Ronahi FERZANER. & Murat Yağız ARSLANEL. #Queen...

"Ve acı, hiç rastgelmeyen ruhların ortak azabı oldu bir ikindi vakti." Ve o ân; yeryüzü kanadı, gökyüzü delindi. Bir adam bir kadın için delinen gökten düşüp yeryüzündeki kan gölünde boğuldu. Ve o kadın sadece adamın yok olurken onda tekrar tekrar varoluşunu seyretti. Adamın boğulduğu kan gölündeki katran karası kanlar kadının damarlarından döküldü. Adam öldü. Kadın sevdi. Adam öldü. Kadın gitti. Adam öldü. Kadın bitti. Gökyüzü delinir miydi? Onların hikâyesinde deliniyordu işte! Yeryüzü kanar mıydı peki? Onların hikâyesinde kanıyordu işte! Normal şeyler değil di mi? Şimdi dedilerimin hepsini unutun.Çünkü normal şeylerden konuşacağız. Delinen bir gökyüzünü silin atın kafanızdan . Kanayan bir yeryüzünü de yanına ekleyin. Sadece şu var: Deliren bir kadının kandığı yaralı bir adam! Sınırları zorlayan bir hikâye. Olan sınırları talan eden bir hikâye. Himayesi geniş bir hikâye. Onun soluğunu ancak kendi kanında kesecek kadar normal (!) bir kadının hikâyesi bu. Onun kanına karışacağını duyduğu ân soluğunu fedâ edecek kadar normal(!) olan bir adamın hikâyesi bu. Anormal' kelimesinde bile 'normal'lik yer alırken onların derdi ne miydi? Peki ya normalleşme savaşında kim daha normal görmek ister misiniz? Önden buyrun, bekletmeyelim o halde. 🍷 Âfak Mirza HAZNEDAR & Virân ÇAKIR...