Noong bata pa ako . . . Mayroon akong kaibigan na hindi ko makakalimutan. Simula pa ng bata ako lagi na akong may sakit. Labas pasok ako sa ospital kaya wala akong masyadong kaibigan. Lagi niya akong dinadalaw . . . “Kathleen , kapag gumaling ka na . . .” “Maglaro tayo.” A childish promise. Kaso hindi ko na maalala ‘yung pangalan niya. Makikita ko pa kaya siya? - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Note: Bakit PG-13? LOL. I clicked it by accident. T_T Now hindi ko na siya mabago. HAHA. Clumsy mistake lang. TSK. :D LIKE. VOTE. BE FAN. :))

Si Audrey --- maingay, magulo, kung manamit wagas, kita na pati kaluluwa at kung magpalit ng boy friend para lang nagpapalit ng undies, at higit sa lahat, 'di man lang nagsisimba... Si Dave --- mabait, tahimik, 'di pa nagkaka-gf before, naive at higit sa lahat, ex-seminarista... Anong mangyayari kung titira sila sa iisang bahay? Maiinlab ba sila sa isa't-isa gayong langit at impyerno, este, lupa ang pagitan nila? :P

I was 16 back then when I married you. You were 18. Kahit bata ka pa lang, successful ka na agad. Ikaw na agad ang nagpapatakbo ng kompanya niyo. Samantalang ako, sakit sa ulo ng mga magulang ko. Kaya nga siguro ako ipinakasal sayo para magtino ako. Pero kahit isang taon na tayong dalawa na nagsasama, we are still strangers. Walang kibuan, walang pakialamanan. Minsan nga wala pang imikan. Pero that's fine with me kasi hindi naman kita mahal At alam kong hindi mo rin ako mahal Pareho lang tayong naipit sa sitwasyong ito na hindi natin kayang takasan. Pero sana lang dumating ang panahon na kahit papaano masasabi kong YOU ARE MY HOME